Άλλος ενας φιλος ¨φευγει¨ απ αναμεσα μας, χτυπημενος απ την λεγομενη επαρατο. Τι να του πεις για παρηγορια. Μου λεει δεν θελω παρηγορια, αλλα μπορεις να πεις έναν λογο αληθινο για το μαρτυριο, του να φευγεις απ τη ζωη; Δεν τουγραψα τιποτα. Τουστειλα μια παλιοτερη αναρτηση, που μιλα για ένα πουλι, που επιλεγει το μαρτυριο σαν κατευοδιο.
Το αριστο, επιτυγχανεται μόνο με μεγάλο πόνο. Λεει ένας μύθος για κάποιο πουλί. Δεν το προσδιοριζει, ακριβως γιατι δεν υπαρχει λογος για κατι τετοιο. Ζει στην αφανεια , οσο κρατα η εφημερη υπαρξη του, και μολις φτασει η ωρα του να πεθανει , ξεκινα το κελαηδημα.Αυτο το πουλι, κελαηδεί μια φορά μονάχα στη ζωή του.Πιό γλυκά από κάθε άλλο πλάσμα πάνω στη γη. Από τη στιγμή που αφήνει τη φωλιά ,του ψάχνει για ένα δέντρο με αγκάθια και δεν ησυχάζει ώσπου να το βρει. Τότε, την ώρα που τραγουδάει, ανάμεσα στ’ άγρια κλαδιά, καρφώνεται πάνω στο πιό μακρύ και πιό αιχμηρό αγκάθι. Και, καθώς πεθαίνει, υψώνεται πάνω από την ίδια του την αγωνία για να κελαηδήσει καλύτερα από τον κορυδαλό και το αηδόνι.
Ενας θεσπέσιος ύμνος, με τίμημα την ύπαρξή του. Όμως ολόκληρη η πλάση μένει ακίνητη ν’ αφουγκραστεί και ο Θεός από ψηλά του χαμογελά. Οχι μην μπαινετε στη διαδικασια του πως και τί.Έτσι λέει ο μύθος. Να μεινουμε στη σημειολογια .
Το αριστο, κι ο πονος.
Χαιρετε.
Kosmaser's Weblog 