EINAI Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ;

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ 

Η εορτή της Γεννήσεως του Χριστού  Έχει Βαθύτατο Υπαρξιακό Νόημα Και Υπαρξιακή Σημασία.

Άν μείνη κανείς σε ένα εξωτερικό επίπεδο, τότε αφήνει τον εαυτό του πεινασμένο και διψασμένο, στερημένο από νόημα ζωής και υπαρξιακής ελευθερίας.

Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

θεωρήθηκε και εορτάσθηκε από τούς Πατέρες της Εκκλησίας και από την λατρευτική εκκλησιαστική κοινότητα ως :

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ  ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ  ΤΗΣ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Μάλιστα, κατά τον πιό κατηγορηματικό τρόπο ο αείμνηστος  π. Ιωάννης Ρωμανίδης έλεγε ότι : 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝΗΝΘΡΩΠΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ. 

Η  ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΑ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ,

χρησιμοποιείται και από τον Ηρόδοτο για να δηλώση :

Την Λατρεια Και Την Τιμη που οφειλει  Να Αποδιδει ο Ανθρωπος Στον Θεο.

Ετυμολογικά η λέξη θρησκεία προέρχεται από το Θρώσκω και σημαίνει Αναβαίνω, και επομένως με τον όρο θρησκεία νοείται η ανάβαση του Ανθρώπου προς τον Θεό.

Αλλά και η λέξη Άνθρωπος ετυμολογικά παράγεται από το Άνω Θρώσκω και σημαίνει Ανάβαση.Όμως, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως η ανάβαση προϋποθέτει την αποδοχή της ουσίας της μεταφυσικής, σύμφωνα με την οποία η ψυχή του ανθρώπου που περιέπεσε από τον αθάνατο και  απρόσωπο κόσμο των ιδεών και περικλείσθηκε στο σώμα, πρέπει να απαλλαγή από το  Σώμα-Σήμα-Τάφο και να επιστρέψη στον κόσμο των ιδεών.Αλλά και η λατινική λέξη Religio,η οποία χρησιμοποιείται για να δηλώση την λέξη θρησκεία, σημαίνει, κατά τα λεξικά, Δεσμό-Ενότητα-Ένωση του ανθρώπου με τον Θεό,Δηλώνει το ίδιο γεγονός, δηλαδή την ουσία και το περιεχόμενο της μεταφυ-σικής.Μάλιστα δέ προϋποθέτει, αν το δούμε μέσα στις ανατολικές θρησκείες, και μιά απρόσωπη έκφραση του ανθρώπου, αφού ο άνθρωπος  πρέπει να χαθή ως σταγόνα μέσα στον ωκεανό του Ανωτάτου Όντος, οπότε χάνεται το πρόσωπο.

Όπως δίδασκε ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης,Αλλά και η λέξη Άνθρωπος ετυμολογικά   παράγεται από το Άνω Θρώσκω και σημαίνει Ανάβαση.Όμως, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως η ανάβαση προϋποθέτει την αποδοχή της ουσίας της μεταφυσικής, σύμφωνα με την οποία η ψυχή του ανθρώπου που περιέπεσε από τον αθάνατο και  απρόσωπο κόσμο των ιδεών και περικλείσθηκε στο σώμα, πρέπει να απαλλαγή από το  Σώμα-Σήμα-Τάφο και να επιστρέψη στον κόσμο των ιδεών.Αλλά και η λατινική λέξη Religio, η οποία χρησιμοποιείται για να δηλώση την λέξη θρησκεία, σημαίνει, κατά τα λεξικά, Δεσμό-Ενότητα-Ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, Δηλώνει το ίδιο γεγονός, δηλαδή την ουσία και το περιεχόμενο της μεταφυσικής.

Μάλιστα δέ προϋποθέτει, αν το δούμε μέσα στις ανατολικές θρησκείες, και μιά απρόσωπη έκφραση του ανθρώπου, αφού ο άνθρωπος  πρέπει να χαθή ως σταγόνα μέσα στον ωκεανό του Ανωτάτου Όντος, οπότε χάνεται το πρόσωπο.

Όπως δίδασκε ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης,Με Τον Όρο Θρησκεία Νοείται Η Ταύτιση Του Ακτίστου Με Το Κτιστό, και μάλιστα η ταύτιση των παραστάσεων του ακτίστου με τα νοήματα και ρήματα της ανθρώπινης σκέψης και, βέβαια, αυτή η ταύτιση. Είναι Το Θεμέλιο Της Θρησκείας Και Της Λατρείας Των Ειδώλων.Οπότε, στην περίπτωση αυτή Χάνεται Το Πρόσωπο Του Θεού, Αλλά Και Το Πρόσωπο Του Ανθρώπου

ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΕΙ ΒΑΘΕΙΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, 

αφού καλλιεργούνται τα πάθη και η φαντασία και ακόμη περισσότερο μπορούμε να πούμε ότι τα λεγόμενα  αδιάβλητα-φυσικά πάθη η πείνα, η δίψα κλπ. γίνονται διαβλητά πάθη,αιτία κοινωνικών ανωμαλιών με την άκρατη Φιλοδοξία,Την Άδικη Φιλοκτημοσύνη ΚαιΤην Αχαλίνωτη Φιληδονία.Είναι γνωστόν ότι ο Φόϋερμπαχ κατ’ αρχάς και ύστερα ο Μάρξ είπαν ότι

Η Θρησκεία Είναι Το Όπιο Του Λαού.

Μπορούμε να δεχθούμε αυτήν την άποψη, ότι η θρησκεία, όπως την συναντούμε στην Ανατολή και στην θρησκειο ποιημένη θεώρηση του δυτικού Χριστιανισμού, Είναι Το Όπιο Του Λαού, Αφού Αδρανοποιεί Τον Λαό, Νεκρώνει Τις Κοινωνίες και τις οδηγεί σε τέτοιο βαθμό απενεργοποίησης, ώστε να είναι εκμεταλλεύσιμο υλικό για εγκαθίδρυση μιάς τυραννίας που στερεί τον άνθρωπο από το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας του.Θά ήθελα στο σημείο αυτό να δώσω δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα θρησκευτικών εκδηλώσεων.Τό ένα προέρχεται από την Βουδιστική Θρησκεία.Είναι γνωστόν ότι κατά τον Βουδισμό Εκείνο Που Απασχολεί Τον Άνθρωπο Είναι Το Πρόβλημα Της Οδύνης Που Προέρχεται Από Τον Πόθο Της Ζωής.Οπότε, ο ύψιστος σκοπός του Πεφωτισμένου είναι να απαλλαγή από τον Πόθο Αυτό Της Ζωής..

Η ΝΕΚΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ  ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΕΙΔΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΓΙΟΓΚΑ,

με τούς διαφόρους τύπους της, ήτοι:

Χάτα Γιόγκα ένωση με το Βράχμαν με σωματικές ασκήσεις, 

Κάρμα Γιόγκα ένωση με το Βράχμαν με έργα και λειτουργικές πράξεις,

Μάντρα Γιόγκα ένωση με το Βράχμαν με ψαλμωδίες και μαγικές συλλαβές,

Βάκτι Γιόγκα ένωση με το Βράχμαν με την ολοκληρωτική λατρεία μιάς θεότητος ή του ιδίου του Γκουρού,

Γκνάνα Γιόγκα ένωση με το Βράχμαν με μυστικιστική γνώση,

Κουνταλίνι Γιόγκα ένωση με το Βράχμαν με δαιμονικές ενέργειες,

Τάντρα Γιόγκα ένωση με Βράχμαν με αχαλίνωτες σεξουαλικές πράξεις.

Μέ τις μεθόδους αυτές πρέπει ο άνθρωπος να φθάση : 

Στο απόλυτο Νιρβανα, που είναι  Η Σβέση Της Ύπαρξης και η απαλλαγή Του Πόθου Για Την Ζωή, και απώτερο σκοπό Να Αποφύγη Την Σαμσάρα, ήτοι την ανακύκληση της ζωής,την μετενσαρκωση

Έτσι το ατομικό Άτμαν ενώνεται με το καθολικό Βράχμαν όπως η σταγόνα εισέρχεται μέσα στον ωκεανό.

Είναι φανερό ότι σε μιά τέτοια θρησκευτική ζωή δεν υπάρχει πρόσωπο, Ο άνθρωπος θεωρείται απλώς άτομο, καθώς επίσης δεν υπάρχει κοινωνία, δεν αναπτύσσεται κοινωνική ζωή, Αφού Η Κάθε Ζωή Θεωρείται Απαρχή Μιάς Οδύνης. Τό άλλο παράδειγμα προέρχεται

Απο Τις Θεωριες Του Ανσελμου Καντερβουριας, Ενος Σχολαστικου Θεολογου,ο οποίος θεμελιώνει ένα χριστιανικό σύστημα, που επεκράτησε στην Δύση, έχοντας υπ’ όψη του Το Φεουδαλιστικό Σύστημα διοργάνωσης της κοινωνίας. Όπως Ο Φεουδάρχης Έχει Την Απόλυτη Αξία Και Τιμή και κανείς δεν μπορεί να την προσβάλη,διότι κάθε προσβολή της τιμής του και κάθε διασάλευση του φεουδαλιστικού συστήματος,που θεωρείται έργο του Θεού, συνεπάγεται την τιμωρία του παραβάτη,Ετσι Και Ο Θεος Ειναι Η Υψιστη Δικαιοσυνη, έχει τιμή, και έχει θεσπίσει την τάξη μέσα στην δημιουργία,οπότε ο παραβάτης Πρεπει Η Να Ικανοποιηση  Την Δικαιοσυνη Του Θεου, Η Να Τιμωρηθη. Έτσι ο Άνσελμος ερμήνευσε την σταυρική θυσία του Χριστού: Οχι ως εκφραση αγαπης για τον ανθρωπο. αλλά Ως Εξιλέωση της δικαιοσύνης του Θεού Πατέρα. Αυτό το σύστημα και με την συνδρομή  Του Απολύτου Προορισμού δημιούργησε τεράστια προβλήματα στον δυτικό χώρο, προβλήματα προσωπικά και κοινωνικά, όπως ανέλυσε ο Μάξ Βέμπερ στο βιβλίο του :

Η προτεσταντικη ηθικη και το πνευμα του καπιταλισμου.

Τά δύο αυτά παραδείγματα, ένα από τον ανατολικό και το άλλο από τον δυτικό χώρομάς δείχνουν πώς έφθασε ο Φόϋερμπαχ στην ρήση ότι: Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Καί βέβαια και εμείς οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι αν στην θρησκεία δώσουμε αυτόν τον ορισμό τον μεταφυσικό τότε μπορεί να είναι το όπιο του λαού, γιατί καταστρέφει  κάθε προσωπική ζωή, αφανίζει την προσωπική ελευθερία ακόμη δέ διασπά και αυτήν την κοινωνική ζωή, τον άνθρωπο από πρόσωπο τον κάνει άτομο.

Ο Χριστιανισμός όμως παρουσιάσθηκε στην ιστορία της ανθρωπότητος ως το τελος της θρησκειας και ως βιωση της εκκλησιας.

Ο όρος Εκκλησία είναι αρχαιοελληνικός και δείχνει μιά κοινότητα, την σύναξη του λαού –του Δήμου–για να λύση τα προβλήματά του. Φυσικά, με τον όρο Εκκλησια δεν εννοούμε κάτι εξωτερικό,αλλά δηλώνουμε; Την Προσωπικη Κοινωνια Του Ανθρωπου Με Τον Θεο και Τούς Συνανθρώπους Του, όπως το βλέπουμε στούς Προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης,στούς Αποστόλους της Καινής Διαθήκης, στις Πράξεις των Αποστόλων, όπου;

Πάντες Οι Πιστεύοντες Ήσαν Επί Το Αυτό Και Είχον Άπαντα Κοινά, Και Τα Κτήματα Και Τάς Υπάρξεις Επίπρασκον Και Διεμέριζον Αυτά Πάσι Καθότι Αν Τις Χρείαν Είχεν , την συναντούμε στα κοινόβια των μοναχών στην ζωή και την διδασκαλία των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας και φθάνει μέχρι τις ημέρες μας, όπως το βλέπουμε στις εκκλησιαστικές κοινότητες του Παπαδιαμάντη και στα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη. Καί γνωρίζουμε καλά, από διάφορες μελέτες, ότι ο Παπαδιαμάντης και ο Μακρυγιάννης.

Δεν Ήταν Θρησκευτικοί Άνθρωποι,  Αλλά Εκκλησιαστικοί, δεν διαπνέονταν από Τον Δυτικό Πουριτανισμό,αλλά από την ησυχαστική νηπτική Ορθόδοξη παράδοση.Τό μεγαλύτερο πρόβλημα του δυτικού Χριστιανισμού,αλλά και πολλών Ορθοδόξων, είναι ότι, όπως λέγει και ο Χρήστος Γιανναράς, θρησκειοποιησαν Τον Χριστιανισμο,  Μετετρεψαν Την Εκκλησια Σε  θρησκεια . Καί έτσι καλλιεργούνται Οι φονταμενταλισμοι,Τα μιση και οι διαιρεσεις,Η μαγικη αντιληψη και σχεση με τον θεο,Η ανταγωνιστικη διαθεση του ενος προς τον αλλο,Η ατομοκρατικη θεωρηση της ζωης Η χρησιμοθηρικη και ωφελιμιστικη αντιληψη της κοινωνιας, Η φανταστικη ερμηνεια των παντων, Η συναισθηματικη προσεγγιση του βιου και γενικα Η αποψη οτι ο αλλος αποτελει και είναι απειλή της δικής μας ύπαρξης.Οπότε σε αυτές τις περιπτώσειςΤα Φωτισμένα Χριστουγεννιάτικα Δένδρα,Οι Συναισθηματικές Μελωδίες,Οι Ηθικοπλαστικές Αναλύσεις Καλύπτουν Εγκληματικά Την Υπαρξιακή Γύμνια Και Καθιστούν Τον Άνθρωπο Τραγικό Όν.

Άν οι σύγχρονοι προβληματισμένοι άνθρωποι μπορούν να αναζητήσουν ένα νόημα στην εορτή της Γεννήσεως του Χριστού είναι ότι:  ο Χριστός με την Γέννησή Του κατηργησε την αρρωστεια της θρησκειας Και Την Μετεβαλε Σε Ζωντανη Εκκλησια με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην αυθεντική του έκφραση.

Αυτό έχει ανάγκη Ο Σύγχρονος Άνθρωπος  Που Υποφέρει Από Την Τραγική Τριάδα,όπως θα έλεγε ο Βίκτωρ Φράνκλ, ήτοι: τον πονο τις ενοχες και τον θανατο Που Αισθάνεται Την Ζωή Του Ως Μιά Προθανάτεια Εμπειρία, Ενός Υπαρξιακού Και Αιωνίου Θανάτουκαι αναζητά Όχι Απλώς Την Βίωση Της Ηδονής, αλλά ίσως και μέσα από αυτήν, Την Επιβίωση Της Ύπαρξης.