Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ..

Ο Χριστιανισμος δεν ειναι αλλη μια θρησκεια , αναμεσα στις γνωστες μονοθεϊστικες θρησκειες.

Δ ε ν  ε ι ν α ι  κ α ν  θρησκεια.

Ο Χριστιανισμός ,παρουσιάσθηκε στην ιστορία της ανθρωπότητος, ως το τελος  της θρησκειας και ως η βιωση της Εκκλησιας . 

Ο όρος Εκκλησία είναι αρχαιοελληνικός, και δείχνει μια κοινότητα, την σύναξη του λαού –του Δήμου– για να λύση τα προβλήματά του.

Φυσικά, με τον όρο Εκκλησια δεν εννοούμε κάτι εξωτερικό, αλλά δηλώνουμε Την Προσωπικη Κοινωνια Του Ανθρωπου Με Τον Θεο  και Τούς Συνανθρώπους Του,όπως το βλέπουμε στούς Προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης, στούς Αποστόλους της Καινής Διαθήκης, στις Πράξεις των Αποστόλων, όπου Πάντες Οι Πιστεύοντες Ήσαν Επί Το Αυτό, Και Είχον Άπαντα Κοινά.

Την συναντούμε στα κοινόβια των μοναχών στην ζωή και την διδασκαλία των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας και φθάνει μέχρι τις ημέρες μας, όπως το βλέπουμε στις εκκλησιαστικές κοινότητες του Παπαδιαμάντη και στα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη.

Καί γνωρίζουμε καλά, από διάφορες μελέτες, ότι ο Παπαδιαμάντης και ο Μακρυγιάννης  Δεν  Ήταν  Θρησκευτικοί Άνθρωποι, Αλλά Εκκλησιαστικοί.

Δεν διαπνέονταν από Τον Δυτικό Πουριτανισμό, αλλά από την ησυχαστική-νηπτική Ορθόδοξη παράδοση.

Τό μεγαλύτερο πρόβλημα του δυτικού Χριστιανισμού , αλλά και πολλών Ορθοδόξων, είναι ότι, θρησκειοποιησαν Τον Χριστιανισμο. Μετετρεψαν  Την Εκκλησια Σε θρησκεια. Καί έτσι καλλιεργούνται Οι φονταμενταλισμοι,Τα μιση και οι διαιρεσεις,Η μαγικη αντιληψη και σχεση με τον θεο Η ανταγωνιστικη διαθεση του ενος προς τον αλλο. Η ατομοκρατικη θεωρηση της ζωης.

Η χρησιμοθηρικη και ωφελιμιστικη αντιληψη της κοινωνιας.

Η φανταστικη ερμηνεια των παντων.

Η συναισθηματικη προσεγγιση του βιου και γενικα.

Η αποψη οτι ο αλλος αποτελει και είναι απειλή της δικής μας ύπαρξης.Οπότε σ αυτές τις περιπτώσεις Τα Φωτισμένα Χριστουγεννιάτικα Δένδρα.Οι Συναισθηματικές Μελωδίες.Οι Ηθικοπλαστικές  Αναλύσεις Καλύπτουν Εγκληματικά Την Υπαρξιακή Γύμνια Και Καθιστούν Τον Άνθρωπο Τραγικό Όν.

Ο Σύγχρονος Άνθρωπος Υποφέρει Από Τον Πονο, Τις Ενοχες Και Τον Θανατο, Την Τραγική Τριάδα, όπως θα έλεγε ο Βίκτωρ Φράνκλ Αισθάνεται Την Ζωή Του, Ως Μιά Προθανάτεια Εμπειρία,Εναν Υπαρξιακο Και Αιωνίο Θανάτο και αναζητά ,Όχι Απλώς Την Βίωση Της Ηδονής, αλλά ίσως και μέσα από αυτήν, Την Επιβίωση Της Ύπαρξης.

Η Ενανθρωπηση Του Χριστου θεωρήθηκε και εορτάσθηκε από τούς Πατέρες της Εκκλησίας και από την λατρευτική εκκλησιαστική κοινότητα, ως καταργηση της θρησκειας και Μετατροπη Της Σε Εκκλησια.

Κατά τον πιό κατηγορηματικό τρόπο ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης έλεγε ότι Ο Χριστος Ενηνθρωπησε Για Να Μας Ελευθερωση Απο Την Ασθενεια Της Θρησκειας. 

Πηγη: Μητροπολίτου Ναυπάκτου,

¨Η αρρωστια της θρησκειας¨.