ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ..ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ..

Ενα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του 20ού αιώνα ειναι  ο διπλασιασμός, του μέσου χρόνου ζωής. 

Το 1900, το προσδόκιμο ζωής για τους άντρες ήταν 48,3 χρονια και για τις γυναίκες 46,3.

Το 2000 είχε φτάσει τα 74,2 χρονια για τους άντρες και το 79,9 για τις γυναίκες εννοειται μιλαμε για τις αναπτυγμένες χώρες.

Η φτώχεια είναι η πρώτη αιτία θανάτου και αρρώστιας στον κόσμο.

Η Ιατρική Συνέβαλε σ αυτό μόνο κατά 10-15% το μεγαλύτερο ποσοστό, 70% περίπου Οφείλεται Στη Βελτίωση Του Βιοτικού Επιπέδου, Στην Καλύτερη Διατροφή, Κατοικία, Εργασία, Ύδρευση.

Τα περισσότερα δε παιδιά που γεννήθηκαν  στις αρχές του 21ου αιώνα θα ζήσουν μέχρι και τις απαρχές του 22ου αιώνα.

Σύμφωνα με μια έρευνα  του μελλοντολογικού ινστιτούτου Future Health, μια γυναίκα 70 ετών σήμερα, έχει πιθανότητες πάνω από 1% να φτάσει τα 100, 3% να φτάσει τα 98 και 10% να φτάσει τα 95. προσέξτε μια γυναικα, κι όχι άνδρας.

Γιατί σε 20 περίπου χρόνια  αναμένονται νέες δυνατότητες βελτίωσης του γονιδιώματος και ανάπτυξης μεθόδων αντιγήρανσης.

Ετσι, σε λίγα χρόνια ,θα γερνάμε με πιο αργούς ρυθμούς θα αρρωσταίνουμε λιγότερο και θα ζούμε ακόμα και πιο πέρα άγνωστο πόσο από το σημερινό βιολογικό  μας όριο.

Και αφού εκθεσαμε όλα αυτά τα όμορφα, γεματα ελπίδα στατιστικα, καιρός να αναρωτηθούμε. 

Και Τι Θα Κερδίσουμε απ αυτή την θεαματική επιμήκυνση της ζωής μας; Μηπως θα γίνουμε πιο σοφοί; Δεν το νομίζω, αναλογιζόμενος πως όλο και περισσότεροι ανδρες και γυναικες, ¨μπαινουν¨ στην άνοια, εξ αιτιας του μακρού χρόνου επιβιωσης τους, αλλα και της ελλείψεως  ενδιαφερόντων.

Όταν όμως ένας άνθρωπος έχει κάποιους μήνες –ημέρες ζωής  αρχίζει να Βλεπει, Αρχίζει Να Ακουει,  Αρχίζει Νομίζω Να Ζει και να βάζει τις σωστές προτεραιότητες  που τόσο καιρό δεν είχε.

Ένας άνθρωπος που θα φύγει σύντομα από αυτή την ζωή, καταλαβαίνει την ανικανότητα  της  ανθρωπότητας να τον σωσει, καταλαβαίνει την ανικανότητα του πολιτισμού να τον ειρηνεύσει,  καταλαβαίνει το πόσο γνωρίζει τον Θεό ή όχι.

Πολλοί άνθρωποι, καθώς βλέπουν ότι η ζωή τους να βαδίζει στο τέλος, στρεφονται στην Εκκλησία, περιμένοντας το Θαύμα περιμένοντας,η ελπίδα τους να πάρει σάρκα και οστά κατι που είναι λάθος, όχι γιατί η Εκκλησία δεν σε ειρηνευει. 

Αλλά Γιατί Οι Άνθρωποι  περιμένουν   από την Εκκλησία Να Ικανοποιήσει Την Δίψα Τους  για την επίγεια ζωή και όχι για την Βασιλεια του Θεου ,εννοια που ηχει παραλογα στα αυτια των συγχρονων δημοκρατών, που παρερμηνευουν   την Βασιλεια, τον Βασιλέα κλπ .

Ο Χριστός δεν είναι ο μάγος που θα μας κάνει  καλά, προσφέροντάς μας περισσότερο χρόνο σ αυτήν την ζωή επειδή δεν τα έχουμε ζήσει όλα.

Ο Χριστός δεν είναι η έσχατη λύση αλλά η μοναδική.

Ο πόνος του ανθρώπου σε τέτοιες καταστάσεις είναι μεγάλος.

Ο Θάνατος είναι το πιο βεβαιο γεγονός που όλοι θα γευτούμε, όμως συγχρόνως σχεδόν όλοι μας ζούμε σαν αθάνατοι, μακρυά από τον Θεό, έχοντας στην καλύτερη των περιπτώσεων μία χλιαρή σχέση με την μυστηριακή ζωή που προτείνει η Εκκλησία.

Ο χριστιανός και γενικότερα  κάθε άνθρωπος δεν θα πρέπει να περιμένει τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, για να ζήσει κατατάσσοντας σωστά τις προτεραιότητες του.

Οι σχέσεις μας με τους άλλους επιφανειακές. Οι ασχολίες και δραστηριότητές μας αποσκοπούν απλά να γεμίσουν τον χρόνο μας.

Ατελειωτες ώρες στην τηλεοραση αποχαυνωμενοι απ τη βια και το εκδικητικό μισος του ¨καλου¨για τον εξώφθαλμα κακό. 

Ζούμε την κάθε μας μέρα σαν την πρώτη ημέρα  που θα την ακολουθήσουν κι άλλες χιλιάδες ημέρες και όχι σαν την τελευταία μας. 

Ο χρόνος είναι  απατηλός  ποσο μαλλον αυτος που μας χαριζεται απ την επιστημη. 

Όταν μας λένε ότι πρέπει να θυμόμαστε το θάνατο, δεν είναι για να μας δώσουν φόβο για τή ζωή αλλά για να μας κάνουν να ζήσουμε με όλη την ένταση που θα είχαμε αν συνειδητοποιούσαμε  ότι κάθε στιγμή είναι μόνο η στιγμή πού κατέχουμε 

Έτσι, η μνήμη θανάτου φαίνεται ότι είναι η μόνη δύναμη που κάνει τελικά τη ζωή έντονη. Και όταν μιλούμε για έντονη ζωή δεν εννοούμε την αμαρτωλή  ζωή, αλλά την εν Χριστώ, την ζωή που θα γεμίσει με την Παρουσία του Χριστού. 

Λακωνικη κι απολυτα ανατριχιαστικη , σε ωτα ακουόντων,  η εκκωφαντικη κραυγή του Ντοστογιέφσκυ, στους Αδελφούς Καραμαζώφ όπου μιλά για την κόλαση. Λέει πως η κόλαση μπορεί να συνοψιστεί σε δύο λέξεις 

Π ο λ ύ  Α ρ γ ά. 

Τελικα φαινεται πως Μόνον η μνήμη του θανάτου  μας επιτρέπει να ζήσουμε ,αυτό που δεν θα έπρεπε ποτέ να αντιμετωπίσουμε, υπό το βάρος αυτής της συνειδητοποίησης του πολύ αργά.

Όλοι μας θα πρέπει να ζούμε το τώρα αλλά με εσχατολογική προοπτική, Να Ζούμε Το Τώρα  Πριν Είναι Αργά.Να βάλουμε τις σωστές προτεραιότητες πριν είναι αργά, 

Να Αγαπήσουμε (τους άλλους)  πριν είναι αργά, 

Να Αγαπήσουμε Τον Θεό πριν είναι αργά  

Να Ζησουμε Πριν Πεθάνουμε.

Ποσο πιο σοφο θα ηταν να  μην περιμένουμε να μάθουμε ότι πεθαίνουμε για να το καταλάβουμε. 

Ποσο πιο χρηστικο θα ηταν να μην περιμένουμε να γεράσουμε  για να γνωρίσουμε τον Χριστό,

Πόσο πιο όμορφο θα ηταν Να Μην Δώσουμε Στον Χριστό Τις Τελευταίες Ημέρες Της Ζωή Μας από ανάγκη,

Ο χρόνος της ζωής μας είναι πολύτιμος  

Η Στιγμή Του Θανάτου Μας Άγνωστη 

Ο τρόπος όμως της σωτηρίας γνωστός. 

Η Ορθόδοξη Πατερική Θεολογία μας δείχνει τον δρόμο προς την Ζωή 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας καλεί να ζήσουμε .

Το πόσο θα ζήσουμε 5,10,15 χρονια παραπάνω, δεν έχει αξία

το πώς θα ζήσουμε είναι το ζητούμενο.

Χαιρετε..