Ο ¨ΚΥΚΕΩΝΑΣ¨ ΠΟΝΟΥ…ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

Ο πόνος , είναι κάτι που ανοιγει τα μάτια της ψυχής.

Αδυναμία δεν είναι η συμπόνια, αλλά αδυναμία υπάρχει οταν τη σημασία του πόνου τη νοιώθουμε μόνον αν πονέσουμε οι ίδιοι.Οι υπεράνθρωποι, σαν κι αυτόν του Νίτσε, περιφρονούν, ή υποτιμούν τον πόνο του άλλου οταν όμως έρχεται η ώρα να τους ¨καρφώσουν στο βράχο¨του μαρτυρίου τους, ως άλλοι Προμηθείς, πονούν και κραυγάζουν.

Κι όμως ολοκληρη η ζωή μας  είναι γεμάτη πόνο.

Το ίδιο κι η ιστορία.Στα χρόνια μας, η επιστήμη μείωσε τις αιτίες του πόνου, πλην όμως όταν πλέον καθημερινά βλέπουμε την ποσότητα του πόνου του άλλου, απ την κάθε είδους εξαθλίωση, δεν μιλάμε για κατόρθωμα να γίνει κανείς αναίσθητος, το αντίθετο κατόρθωμα είναι να μην γίνει.

Ο πόνος ανοιγει το δρόμο προς το άπειρο, προς τον θάνατο, προς τον Θεό, ή μήπως προς την σωτηρία;

Μην ξεχνάτε τον Dante που επέμενε οτι ο πόνος μας ενώνει ξανά με τον Θεό Μήπως τελικά ο πονος δεν είναι κατι το εγκοσμιο; Αλλωστε τον μεγαλύτερο πόνο τον αισθάνθηκε, εκούσια Εκείνος, ο Μεγάλος, ο Μόνος, Ο Ξένος, Ο Υιός του Ανθρώπου,καρφωμενος πάνω στον Σταυρό, οταν είδε κάτω την Μητέρα Του και δίπλα της τον Μαθητή που αγαπούσε ιδιαίτερα, και ξαφνικά ο πόνος, ο μεγαλύτερος του κόσμου, συνέπλευσε μ εκείνον της αγάπης προς την Μητέρα και τον Μαθητή κι έγινε ένα ξεχωριστό Μυστήριο, και ένωσε με ακατάλυτα δεσμά, την Ζωή με την αιωνιότητα.

Κι όμως στο Μυστήριο αυτό δεν ήσαν παρόντες άλλοι, ούτε οι υπόλοιποι Μαθητές, παρά μόνον δύο Γυναίκες η Μαρία η Μαγδαληνή,η ¨αμαρτωλή¨, κι η αδελφή της Μητέρας του.

Ετσι λοιπόν να που η αμαρτία συνδέεται με τον πόνο και την μετάνοια, που είναι, ας μην το ξεχνάμε, ένας μεγάλος πόνος.Οι Στωϊκοί φιλόσοφοι, εδίδασκαν την αδιαφορια στον πόνο γενικά ο Χριστός μας λέει Μακάριους εφ όσον πενθούμε, γιατί θα βρούμε παρηγοριά κι εφ όσον κλαίμε τώρα θα γελάσουμε.

Απ την άλλη παραδόξως καταδικάζει τη χαρά

Ουαί οι γελώντες  νυν, οτι πενθήσετε και κλαύσετε.

Ο πόνος λοιπόν φαίνεται οτι είναι η οδός της σωτηρίας για τον Χριστιανό. Τί άλλο θα μπορούσε να είναι η στενή και τεθλιμμένη οδος η απάγουσα εις την Ζωήν.

Απ την απαρχή του ανθρώπου μεχρι σήμερα εχουν γίνει και γίνονται ανακαλύψεις, εφευρέσεις άπειρες.

Η τεχνολογία έχει αφηνιάσει.Είπαμε ανακαλύψεις άπειρες.

Α π ο κ α λ ύ ψ ε ι ς    όμως ελάχιστες.

Μεχρι τη χρονική στιγμή που ηρθε στον κόσμο ,κτίση είναι το ορθότερο, ο Χριστός, κανένας απ τους ως τότε ας πούμε μύστες, δεν είχε συνδέσει τον πόνο με την αιωνιότητα με την Σωτηρία Της Ψυχής στο άπειρο.Κανένας δήθεν μεγάλος ,δεν είχε σκεφθεί πως ο πόνος, σαν γεγονός φυσικό, είναι εντελώς αδικαιολόγητος, λογικά και ηθικά ασύλληπτος.

Ομως μήπως έχει καμμια σημασία η υπαρξη καποιας αιτίας, που θα στήριζε την υπαρξη του; Απ την άλλη ,ο πόνος είναι το πιο έντονα χρωματισμένο συμβάν στη ζωή του ανθρώπου

Αυτό το εντονότερο απ όλα τα συμβάματα στη ζωή ενός Ανθρώπου ( Ναι με Α κεφαλαίο) δεν έχει φυσική   την ουσία του.

Κάποιο μέλος της οικογένειάς σου αρρωσταίνει, κι αμέσως  προσγειώνεσαι, και γλυτώνεις την Υβριν . 

Ο Χριστός θεωρεί και τον πιο μικρό πόνο σημαντικό.

Απ την άλλη ο Βούδας πείθει τον άνθρωπο να ξεχνά τον πόνο του.

Ο Χριστός, δεν θέλει να σε σώσει απ τον πόνο.

Αντίθετα αυτό που θέλει είναι να σε σωσει μέσω του πόνου.

Δεν προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο σου.

Αντίθετα τον διεγείρει . Δεν σε ναρκώνει αλλά σε ξυπνάει. Σε καλεί να εργαστείς κι αυτό απαιτεί να είσαι ξυπνιος Κι ο πόνος είναι  αναγκαίος για να μένεις ξύπνιος. Δεν  σου δίνει ο Χριστός κάποιο ναρκωτικό για να κοιμηθείς.Δεν πρέπει επ ουδενί να κοιμηθείς μέχρι την συντέλεια.Αφού λοιπόν θα κοιμόσουνα αν δεν πονούσες, έρχεται  ο πόνος και σ εμποδίζει να κοιμηθείς μεταφορικά  πάντα. 

Ο πονος είναι δράση βούληση.Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε Εγώ νενίκηκα τον κόσμον. Ετσι τελειώνει στο κατα Ιωάννην, η αναφορά του Χριστού στις τελευταίες υποθήκες Του.

Εγώ είμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα.

Αμην αμην λέγω υμίν οτι  κλαύσετε   και θρηνήσετε υμείς.

Βαρειά η προειδοποίηση του επερχόμενου πόνου.Αν μαζέψουμε σε μια ζυγαριά όλα τα μεγάλα δήθεν του κόσμου, όπως είναι η χαρά, το πάθος της δημιουργίας, η υπερηφάνεια της αναγνώρισης, το μίσος  η κάθε φιλοδοξία, η βούληση για εξουσία και δύναμη, δεν μπορούν να εμπνεύσουν την δημιουργικότητα του πόνου μέσα στην ιστορία.Ο πόνος απο μόνος του είναι μεγάλη δύναμη. Ισως μεγαλύτερη απο κάθε άλλη δύναμη.

Ποιός μπορεί να νικήσει εκείνον που έχει αποφασίσει ν’ ανέβει  στο σταυρό, ή αν θέλετε που έχει αποφασίσει να μην κατέβει απ τον σταυρό; Κανεις.

Θελετε ένα δυνατό παράδειγμα;

Η γυναίκα οταν γεννά πονά και λυπάται.Μάταιη είναι η χαρά της γέννησης του παιδιού της.Ο πόνος όμως δεν είναι μάταιος.Η Ορθοδοξία μας είναι ο μεγάλος Δάσκαλος του πόνου και του θανάτου, γιατί είναι ταυτόχρονα κι ο μεγάλος δάσκαλος της αγάπης.Κι όλα μαζί θάνατος, πόνος κι αγάπη, μας φτιάχνουν ένα κράμα που η γεύση του δεν είναι παρά η ιδέα της αιώνιας Ζωής.

Δεν αναρωτιέσθε πώς κανείς μα κανεις, πριν τον Χριστό, δεν συνέλαβε την μεγαλειώδη συνάκραση του πόνου, της αγάπης του θανάτου και της αιώνιας ζωής, να λαμπυρίζει μέσα στην μεταφορική κούπα της φτωχής μας καθημερινότητας;

Τόσοι και τόσοι μεγάλοι Ελληνες φιλόσοφοι ηλθαν και μας άφησαν ψήγματα σοφίας.

Τόσοι προφήτες σ όλη την κτίση, ψέλισαν κάμποσα  λόγια απ όσα διατύπωσε λακωνικά μα τόσο περιεκτικά ο Χριστός.

Είμαστε υπερήφανοι που οι πρόγονοί μας έκαναν τις πιό μεγάλες ανακαλύψεις.

Οτι στην γλώσσα μας διατυπώθηκαν οι μεγάλες Αλήθειες.Κι όμως κανείς μα κανεις δεν υποψιάσθηκε πώς μπορούν  να γίνουν ζωοφόρο κράμα  Πόνος Αγάπη ,Θλίψεις, Θάνατος

Μόνον  Ε κ ε ί ν ο ς,  ο Υιός του Ανθρώπου

Ο Χριστός.