Εδώ και αρκετά χρόνια, ¨βουτηγμενοι¨κυριολεκτικα μεσα στο πρωτοφανες γεγονος, πρωτη φορα¨αριστερα¨,Ενα είναι σίγουρο.Ο καλός Θεός μας δίνει μιαν ευκαιρία να συνέλθουμε, γιατί εμείς οι Ελληνες, μπορεί να αποκτήσαμε αρκετά ελαττώματα την τελευταία 20ετία, όμως έχουμε ένα μοναδικό πλεονέκτημα, που βρίσκεται καλά προφυλαγμένο στο DNA μας έχουμε φιλότιμο και μια ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στον τρίτο, όποιος κι αν είναι αυτός. Εχθρός ή φίλος. Ξένος ή οικείος.Αλλοεθνής, ή ομοεθνής.Αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο χρωματίζει το παραμύθι, που όπως καταλάβατε, θα σας πώ στη συνέχεια.
Ενα παραμύθι εκτυφλωτικά αληθινό, που θα γεμίσει τα μάτια σας με ανακουφιστικά δάκρυα.Είναι η εξομολόγηση του Γερμανού,ναι Γερμανού συγγραφέα Ερχαρτ Κεστνερ, που έχει κυκλοφορήσει εδώ κι αρκετό καιρό.Λέει λοιπόν ο Ερχαρτ Κεστνερ. Το 1952, πήγα για πρώτη φορά στην Αθήνα μετα τον ατυχή πόλεμο. Στη πρεσβεία μου, οταν άκουσαν οτι είχα πρόθεση να επισκεφθώ την Κρήτη, μου συνέ-στησαν, επειδή λίγα χρόνια είχαν περάσει απ το τέλος, κι οι πληγές ήσαν ακόμα νωπές, να μην πώ οτι ήμουν Γερμανός, αλλά Ελβετός.
Ομως εγώ τους ήξερα τους κρητικούς. Απ την πρώτη στιγμή τους είπα οτι είμαι Γερμανός, και όχι μόνον δεν κακόπαθα, αλλά ξανά-ζησα παντού, απ όπου πέρασα, την πράγματι θρυλική κρητική φιλοξενία. Ενα σούρουπο, καθώς ο ήλιος εβασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο, με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες.
Εκαμα ομως λάθος. Υπήρχε εκεί μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη έκπληξη μου, είδα να ανάβει κεριά στους τάφους των γερμανών στρατιωτών που έπεσαν κατα την διάρκεια του πολέμου. Μεθοδικά απο τάφο σε τάφο. Την πλησίασα και την ρώτησα αν ήταν ντόπια. μου απήντησε καταφατικά. Οταν τι ρώτησα γιατί το κάνει αυτό, μια και αυτοι οι γερμανοί σκότωσαν Κρητικούς.Η απάντηση που πήρα , μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθή. Απαντά η γυναίκα.
Παιδί μου, απ την προφορά σου φαίνεται οτι είσαι ξένος, και δεν θα γνωρίζεις τί συνέβη εδώ το 1941 έως το 1944. Ο άνδρας μου σκοτώθηκε στη Μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβό μου γυιό, που μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943. και απέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχαουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου.Ξέρω όμως , πως όλα τούτα τα παιδιά ηταν μιας κάποιας άλλης μάνας, σαν και μένα, έτσι ανάβω κεράκια στη μνήμη τους,επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να έλθουν εδώ κάτω πουναι θαμμένα τα παιδιά τους.Είμαι σίγουρη πως κάποια άλλη μάνα θα ανάβη το καντήλι στη μνήμη του γιού μου.
Τώρα πέστε μου σείς, που διαβάσατε τα παρα πάνω, που αλλού στον κόσμο , θα παιρνατε μια τέτοιαν απάντηση, σαν αυτή της Κρητικιάς Μάνας.Υστερα απ αυτό το μοναδικό στιγμιότυπο, Τί Νόημα Έχει Η Οικονομική Κρίση, οι προδότες, είτε αλλοδαποί, είτε ημεδαποί.Είτε γαζέλες, είτε παχύδερμα.Είτε μελίρρυτοι, είτε μικρό-νοες.Αυτοί, πάντα θα υπάρχουν.Και γι αυτούς υπάρχει.Ο Πνευματικός Νόμος, μια και καταφέρνουν πάντα να ξεφεύγουν ,απ τον δικό τους ,κοσμικό Νόμο.Τί νοημα έχει Η απώλεια της οικο-νομικής μας ανέσεως.Οι φόροι και οι επιβαρύνσεις ΟΤΑΝ μέσα στα στήθη της Ελληνίδας, Κρητικιάς ή όχι, μάνας χτυπά μια τέτοια καρδιά ;
Kosmaser's Weblog 