ΟΙΣΟΦΑΓΟΣ ΜΠΑΡΕΤΤ ..

Ειναι  αποτέλεσμα της  γαστρο-οισοφαγικής παλινδρόμησης.

Διαγινώσκεται σε ενήλικες. Η μέση ηλικία των οποιων κυμαίνεται από 55 έως 65 έτη. Είναι πολύ χαμηλή στην παιδική ηλικία σχεδόν 0% στην πρώιμη παιδική ηλικία αυξανόμενη προοδευτικά φθάνοντας το 1% όλων των ασθενών  στην ηλικία των 60 ετών.

Η μέγιστη επίπτωση έχει περιγραφεί στην ηλικία μεταξύ 40 και 49ετών.

Υφίσταται για διάστημα  20 τουλάχιστον ετών πριν από την εκδήλωση των πρώτων  κλινικών συμπτωμάτων της. Σε ασθενείς με συμπτώματα γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης για χρονικό διάστημα με γαλύτερο των 10 ετών η επίπτωση της νόσου φτανει το 10.3%

Αν υποθέσουμε ότι ένας στους 5 ενήλικες (20%) παρουσιάζει ένα  επεισόδιο αναγωγής την εβδομάδα καθώς και το γεγονός ότι ένας στους 5 ασθενείς με συμπτωματολογία παλινδρόμησης (20%) έχει ΟΒ, τότε συμπεραίνεται ότι : ένας στους 100 ενήλικες πάσχει από ΟΒ

Η επίπτωση ΟΒ σε ασθενείς με ιστορικό άσθματος είναι μεγαλύτερη συγκρινόμενη με την επίπτωση στον γενικό πληθυσμό και είναι ανεξάρτητη από την λήψη βρογχο-διασταλτικών φαρμάκων.

Ακόμη, σε ασθενείς με αποδεδειγμένη λαρυγγο-φαρυγγική παλινδρόμηση, η συχνότητα ανεύρεσης  οισοφαγίτιδος και ΟΒ ήταν μόλις 19%.

Ελάχιστες μελέτες ασχολούνται με την επιβίωση των ασθενών με ΟΒ.

Πληθώρα μελετών διερευνά το θέμα της ανάπτυξης  αδενοκαρκινώματος σε έδαφος ΟΒ και την θνητότητα που το συνοδεύει.Θα αναμενόταν επομένως ότι η επιβίωση των ασθε νών με ΟΒ θα είναι μειωμένη συγκριτικώς με τον φυσιολογικό πληθυσμό

Όμως το αδενοκαρκίνωμα του οισοφάγου αναπτύσσεται σε σχετικώς μικρή αναλογία ασθενών με ΟΒ.  Ενδιαφέρον είναι το γεγονός της χαμηλής συχνότητος  εγκεφαλικών επεισοδίων στους ασθενείς με ΟΒ .

Κλινικο-επιδημιολογικές παρατηρήσεις των τελευταίων ετών έχουν δείξει ότι Η επίπτωση του αδενοκαρκινώματος του οισοφάγου αυξάνει ραγδαία

Το αδενοκαρκίνωμα του οισοφάγου ευθύνεται σήμερα για πλέον του 45% όλων των περιπτώσεων καρκίνου του οισοφάγου

Ολα τα αδενοκαρκινώματα του οισοφάγου αναπτύσσονται σε έδαφος ΟΒ 

Ορισμένα δεδομένα υποστηρίζουν ότι η λοίμωξη από Ελικοβακτηρίδιο ασκεί προστατευτική δράση έναντι της εμφάνισης ΟΒ και αδενοκαρκινώματος οισοφάγου.

Η νόσος αποτελεί επιπλοκή της γαστροοισοφαγικής παλινδρομικής νόσου.Η διάγνωση πιθανολογείται ενδοσκοπικώς και επιβεβαιώνεται ιστολογικώς με εξέταση δειγμάτων του βλεννογόνου τα οποία λαμβάνονται μέσω του ενδοσκοπίου.

Το χαρακτηριστικό ιστολογικό γνώρισμα του ΟΒ είναι η ύπαρξη εξειδικευμένου εντερικού επιθηλίου.

Γενικώς η οισοφαγίτις που συνοδεύει τον ΟΒ μπορεί εύκολα να ιαθεί με την χρήση αναστολέων της αντλίας πρωτονίων. Επεισόδια παλινδρόμησης οξέος μπορεί να βοηθούν τις δια δικασίες εξέλιξης προς δυσπλασία και καρκίνο.

Η οισοφαγεκτομή θεωρείται από πολλούς ότι αποτελεί την ενδεδειγμένη αποτελεσματική θεραπεία των ασθενών με υψηλόβαθμη δυσπλασία και αδενοκαρκίνωμα οισοφάγου Ακόμη σε ασθενείς με εκτεταμένη προσβολή του οισοφάγου η χειρουργική εκτομή προλαμβάνει την εξέλιξη σε καρκίνο Απαιτεί όμως οισοφαγεκτομή η οποία εμπεριέχει σημαντικό ποσοστό νοσηρότητος και θνητότητος. 

Πολλοί συνιστούν άμεση οισοφαγεκτομή εφ όσον επιβεβαιωθεί και από δεύτερο παθολογοανατόμο και δεν υπάρχει συνοδός φλεγμονή. 

Άλλοι συνιστούν παρακολούθηση με βιοψίες ανά τρίμηνο. Οι ασθενείς χωρίς δυσπλασία παρακολουθούνται ενδοσκοπικώς ανά 3 ή 5 έτη.

Συμπερασματικα

Η συχνότητα του οισοφάγου Barrett αυξάνει.Η καταστολή της έκκρισης του οξέος παίζει σημαντικό ρόλο στην θεραπευτική αντιμετώπιση των ασθενών με ΟΒ αφού μπορεί να αναστέλλει ως ένα βαθμό την εξέλιξη προς δυσπλασία και καρκίνο.

Μαθαινουμε να κοιμομαστε απ το αριστερο πλευρο.

Βιβλιογραφία 

Ι.Κ. Τριανταφυλλίδης. Οισοφάγος Barrett: Σύγχρονες απόψεις για την επιδημιολογία, αιτιοπαθογένεια, κλινική εικόνα, διάγνωση και αντιμετώπιση. Συμβουλίδειο Αγώνισμα, Α’ Βραβείο 1995-1996. Αρχεία Ελληνικής Ιατρικής 1996 (Συμπληρωματικό Τεύχος),13:45-72. 2. Cameron AJ, Lomboy CT. Barrett’s esophagus: age, prevalence and extent of columnar epithelium. Gastroenterology 1992;104:1241-1245. 3. Cameron AJ. Epidemiological studies and the development of Barrett’s esophagus. Endoscopy 1993,25(Suppl):635-6. 4. El-Serag HB, Petersen NJ, Carter J, et al. Gastroesophageal reflux among different racial groups in the United States. Gastroenterology 2004;126:1692-1699. 5. Rosaida MS, Goh KL. Gastro-esophageal reflux disease, reflux oesophagitis and non-erosive reflux disease in a multiracial Asian population: a prospective, endoscopy-based study. Eur J Gastroenterol Hepatol 2004;16:495-501. 6. Lee JI, Park H, Jung HY, Rhee PL, Song CW, Choi MG. Prevalence of Barrett’s esophagus in an urban Korean population: a multicenter study. J Gastroenterol 2003;38:23-27. 7. Rajendra S, Kutty K, Karim N. Ethnic differences in the prevalence of endoscopic esophagitis and Barrett’s esophagus: the long and short of it all. Dig Dis Sci 2004;49:237-242.