ΕΜΕΙΣ ΟΙ..ΤΡΑΓΙΚΟΙ…ΑΣΘΕΝΕΙΣ..

 

 

Κάθε ασθένεια, μας¨π ε ρ ν α ¨ ενα  κρυφό μήνυμα.

Τα συναισθήματα που καταπνίγουμε δεν χανονται.

Οι ανάγκες μας που καταπιέζουμε κρυβονται .     

Τα  θ έ λ ω   μας που δεν τολμάμε να εκφράσουμε Απλα βυθίζονται στα βάθη του είναι μας, στις ¨αποθήκες¨ του μυστηριου πολυπλοκου, παντελως αγνωστου.¨Ιπποκαμπου ¨ και της ¨αμυγδαλης¨ μας ,τη λενε και ¨αμυγδαλοειδη πυρηνα¨

 

 

 

 

 

 

Όταν αυτές οι αποθήκες γεμίσουν ασφυκτικά τότε τα καταπιεσμένα συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες μας , σπάνε τις πόρτες αυτών των αποθηκών και ξεχύνονται  είτε στην ψυχη μας, επιβαρυνοντας, αυτό που λεμε   ψυχολογική  κατάσταση,είτε στο σώμα μας αρρωσταίνοντας μας με χιλιους  δυο τροπους.

 

 

Όλα  που μας συμβαινουν είναι   ¨ενεργεια¨ μια λέξη κοινη, όμως με απιστευτη βαρυτητα ,οταν εχει να κάνει με δυναμεις που δεν κατανοούμε

Α ξ ι ω μ α- κατι που δεν σηκωνει αμφισβητηση-τίποτα μα τίποτα δεν χάνεται   στη φύση, άσχετα αν εμείς το ονομάζουμε φως, θερμότητα ή ηλεκτρομαγνητισμό Δάκρυ, Γέλιο , Σκέψη ή Επιθυμία , δεν παυει  να είναι ενεργεια.

Και η ενέργεια π ο τ έ  δεν χάνεται. Απλά αλλαζει μορφη και εκφραση Κι ετσι μπαινουμε στα χωραφια της ψυχο σωματικής  ιατρικής, που επιβεβαιώνει πως Συναισθήματα, Ανάγκες και Επιθυμίες που συγκρούονται μέσα μας ή δεν βρίσκουν τρόπο να ικανοποιηθούν ,γίνονται τελικά ¨πολιορκητικοί κριοι¨ και Παρεα με διάφορους, απ τις δεκαδες νοσογόνους παράγοντες της καθημερινοτητας μας,καταβάλλουν το αμυντικό μας σύστημα. 

 

 

 

 

Και ποιος σημερα πλεον δεν γνωριζει πως τα ¨ψυχικα προβληματα¨ εχουν άμεσο αντίκτυπο στην κατάσταση της υγείας μας. Ειδικοτερα τα αρνητικά συναισθήματα μετατρέπονται σε εξίσου συγκεκριμένες ασθένειες.

Φαινεται οτι όλες οι ασθένειες, δεν είναι παρά αντανακλάσεις των εσωτερικών μας συγκρούσεων.

 

 

Η νευροβιολογία σημερα πλεον μας βεβαιωνει πως κάθε σκέψη, αλλα και  κάθε  συναίσθημα , ¨μεταφραζεται¨ απ τις   κατεχολαμινες , σε δρασεις και αντιδρασεις μέσα στο σώμα. Ετσι διαπιστωνουμε πως.Υπάρχουν σκέψεις που μπορούν να προκαλέσουν πραγματική θύελλα στον οργανισμό μας.  

Μια σκέψη για άμεσο κίνδυνο της ζωής μας θετει σε  συναγερμο ολόκληρο το σώμα, κάνοντας την καρδιά να ανεβαζει παλμους, το πεπτικό σύστημα να αναστέλλει τη λειτουργία του, τους πνεύμονες να υπερλειτουργούν, τους μύς να σφίγγονται και φυσικα την αδρεναλίνη να πλημμυριζει το ¨νευρικο δενδρο¨.

 

 

 

Το βέβαιο είναι πως όσο πιο έντονα τα συναισθήματα, οι ανάγκες και οι επιθυμίες , ιδίως όταν παραμείνουν ανέκφραστες, τόσο βαθύτερα τα ¨ιχνη¨κάθε ειδους που αφήνουν μέσα μας. Κι αν αυτό κρατήσει για καιρό  αργά ή γρήγορα, θα βρουν μια χαραμάδα να ξεγλιστρήσουν, να βγουν στο φως. Και τοτε πια μιλαμε για  νεύρωση .

 

 

 

Ολοι μας τελικα, θέλουμε αγάπη και στοργη.Αν δεν την βρουμε απ το περιβαλλον μας Αναλαμβάνει το σώμα να αναπληρωσει  την δραματικη αυτή έκκληση μας και μας ¨στέλνει στο κρεβάτι¨ και την αναγκαστική φροντίδα των άλλων που δεν μπορούμε πλέον να αρνηθούμε.

 

 

Τι σημασία έχει, αν αυτή τη φροντίδα την προσφέρει  ένα αγαπημένο πρόσωπο, ή ένας άγνωστος γιατρός κι ένα αδιαφορο Νοσοκομειο. 

Σκεφθήκατε ποτε πως η ασθένεια,   δεν είναι παρα ένας¨ανορθοδοξος¨τρόπος,

να  ζ η τ ή σ ο υ μ ε   αγάπη,να απαλλαγούμε από ευθύνες, να αποφύγουμε δύσκολες καταστάσεις αλλα και να εκδικηθούμε.

 

 

 

 

 

Αυτό το τελευταίο φαινεται τρομακτικο , πλην όμως είναι πολύ αληθινό. Μια αρρωστια μπορει να ερθει ως τιμωρία  του εαυτού μας ή κάποιου άλλου προς τον οποίο απευθύνουμε το μήνυμα

κ ο ί τ α   σ ε   τ ι   κατάσταση  μ  έφερες.

 

 

 

 

Εδώ ο ¨ασθενής¨, μέσα στην φαινομενικη, ή σωματοποιημενη  πραγματικη ανημποριά του, αποκτά μια  νοσηρη εξουσία που επιτέλους  μπορεί να ασκεί, προς εκείνους που τον φροντίζουν. 

Από παιδιά έχουμε διαπιστώσει ότι ελέγχουμε  τους οικείους μας μάλλον ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του πόνου παρά όρθιοι και υγιείς.Απλα η ασθένεια είναι ένας τρόπος να εξασφαλίσουμε την συνεχη παρουσία των άλλων κοντά μας. 

Δεν είναι ίσως ο πιο σοφός. Αλλά είναι μια διέξοδος. 

Όπως το  σ υ ν ά χ ι   που συχνά ξεσπάει επειδή πνίξαμε τόσα δ ά κ ρ υ α   μέσα μας που στο τέλος ξεχειλίζουν από τη μύτη

 

 

 

Συχνά παρατηρούμε πως εκείνοι που ήταν οι υποταγμένοι, σιωπηλοί, υπομονετικοί και τόσο συμπαθητικοί γεμάτοι αλτρουισμό και προθυμία να βοηθήσουν τους άλλους γίνονται ιδιότροποι και απατητικοί  ασθενείς που χορεύουν τους άλλους στο ταψί.

 

 

 

 

 

Στην πραγματικότητα αυτό που μας φαίνεται ως παραξενιά και απαιτητικότητα  δεν είναι παρά το ξέσπασμα των καταπιεσμένων δικών τους επιθυμιών που χρόνια τις είχαν υποτάξει δίνοντας το προβάδισμα στους άλλους.  

 

 

 

Οι λυγμοί που καταπνίγηκαν βρίσκουν διέξοδο στο βήχα. που ως σωματική έκφραση έχει παρόμοια εκδήλωση. Από μακριά δεν μπορεί κανείς να πει αν κάποιος τραντάζεται από λυγμούς ή από βήχα.

 

 

 

 

Η ίδια η λέξη  κ ρ υ ο λ ό γ η μ α   υποδηλώνει κάτι που σας έκανε να κρυώσετε  μέσα  σας  και εκφράζει τη βαθύτερη ανάγκη σας για ζεστασιά και θαλπωρή.

 

 

 

Το κουκούλωμα με ζεστά ρούχα και ο πυρετός είναι ¨μεταμφιεσμένες εκδηλώσεις¨ αυτής της ανάγκης, όπως οι εντριβές   δεν είναι παρά υποκατάστατα του χαδιού και της επαφής που η ψυχή σας είχε ανάγκη.

 

 

 

 

 

Ο  Β ή χ α ς   είναι κι αυτός ένα ένδυμα  απο Κάτω του κρύβονται λόγια, γνώμες, διαμαρτυρίες βρισιές ή δηλώσεις που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε. Προτιμήσαμε να τις καταπιούμε. 

 

 

 

 

Αλλά μας έκατσαν στο λαιμό.Έτσι μας έπνιξαν  όπως ο αποπνικτικός βήχας.Η απόχρεμψη, που συχνά συνοδεύει το βήχα , έχει επιπλέον ένα χαρακτήρα επιθετικό  που υποδηλώνει την καταπιεσμένη ανάγκη μας  να φτύσουμε   ορισμένες καταστάσεις ή πρόσωπα, δραστηριότητα που αναλαμβάνει συμβολικά  το σώμα  αφού εμείς δεν το επιτρέψαμε στον εαυτό μας. 

Συχνά ο βήχας είναι εκδήλωση αγανάκτησης ή άγχους όταν το άτομο νιώθει ότι έχει καταπιεί πολλά για πολύ καιρό και έχει πια φτάσει σε ένα σημείο που πνίγεται. Σ αυτή την περίπτωση το σώμα δίνει με τον τρόπο του ένα σήμα για να φερθούμε με περισσότερη τρυφερότητα στον εαυτό μας, να τον γλυκάνουμε και να τον μαλακώσουμε λίγο, κατάσταση που συμβολικά εκφράζουν τα ζεστά ροφήματα με μέλι. 

Το κεφάλι αποτελεί ταυτόχρονα το στρατηγείο μας και την πύλη απ’ όπου ο έξω κόσμος περνάει μέσα μας.  Από τον πονοκέφαλο και την ημικρανία ως τις σοβαρές παθήσεις που εκδηλώνονται στην περιοχή του κεφαλιού  φανερώνεται η στάσή μας απέναντι σ’ αυτά που μας απασχολούν 

Συχνά αντί να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο το νιώθουμε απλώς να πονάει από έναν ισχυρό πονοκέφαλο.

 

 

 

 

Αυτός είναι ο τρόπος που το σώμα μας στέλνει ένα μήνυμα ότι έχουμε φορτωθεί με πολλές σκοτούρες ή ότι έχουμε υπερφορτώσει  τα κυκλώματα με κάτι που μας ζητάει  πολλή ενέργεια και σκέψη δίχως να αναγνωρίζουμε  ότι χρειάζεται να αφήσουμε τα πράγματα νακρυώσουν λιγάκι πριν πάρουμε αποφάσεις. 

 

Χαιρετε .

 

 

σ.σ Αυτοί που ονειρεύονται κατά τη διάρκεια της ημέρας, μαθαίνουν πολύ περισσότερα πράγματα, που διαφεύγουν απ αυτούς, που ονειρεύονται μόνο τη νύχτα. 

Edgar Allan Poe