Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ..

 

 

 

 

 

 

 

 

          

 

 

 

 

Όταν ο Άλντους Χάξλεϋ, έγραφε το 1932,το περιφημο ¨The Brave New World¨ Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο, δεν κοιτούσε απλώς το μέλλον.απ την προσωπική του χαραμάδα με βοηθό την ¨αγκιστρωτή του Ελικα¨   Uncinate Gyrous¨  Kοιτούσε την ίδια ανθρωπότητα με τρόπο ανελέητο. Το προορατικό χάρισμα του, δεν περιορίζεται στην επιτυχημένη, μελλοντολογική τοποθέτηση της ανθρώπινης μοίρας, αλλά στο φυσικό τρόπο με τον οποίο αποδίδεται.Ο Χάξλεϋ  φαίνεται να μελετά την καθαυτό ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία ,που κινείται στα πλαίσια συγκεκριμένων συμπεριφορών. Μελετώντας τους ανθρώπους αντιλαμβάνεται οτι το από κοινού αίσθημα περί ελευθερίας, εστιάζει στην κατανάλωση, στην ανά πάσα στιγμή εκπλήρωση της προσωπικής βούλησης και στην ελευθερία της προσωπικής ασφάλειας. Σ’ αυτό το τρίπτυχο εστιάζει παρουσιάζοντας τον μελλοντικό ¨Καινούργιο Κόσμο¨με τρόπο ωμό κι αδυσώπητο ακόμα απ το 1932.

Απ την αρχή, επιλέγει ως πρώτη εικόνα ,το εργαστήριο που είναι υπεύθυνο για τις γεννήσεις. Σε καθεστώς πλήρους αποστείρωσης παρακολουθούμε τους εργαζόμενους νοσηλευτές να φροντίζουν Τα μωρά στα μπουκάλια  τους, που αναπτύσσονται  με απαρασάλευτο, νοσηρό προγραμματισμό. Παρακολουθούμε τον απόλυτο έλεγχο γεννήσεων. Τα παιδιά είναι αποκλειστικά εργαστηριακή υπόθεση, οι εγκυμοσύνες απαγορεύονται δια νόμου κι ως εκ τούτου οικογένειες δεν υπάρχουν. Από θέση αρχής χωρίζονται σε κατηγορίες.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λιγότεροι σε αριθμό είναι οι προικισμένοι πνευματικά και οι περισσότεροι οι χειρώνακτες. Τα νούμερα καθορίζονται από τις ανάγκες της κοινωνίας. Τα μεγάφωνα παίζουν χαμηλόφωνα τραγουδάκια που υμνούν την κατανάλωση, του τύπου ,την παλιά μου μπλούζα δεν τη θέλω, θέλω μόνο την καινούρια, ή ¨τα πράγματά μου τα πετάω για να πάρω άλλα¨Το φοβερώτερο δε απ όλα, που εντυπωσιάζει τον σύγχρονο ερευνητή, σκεπτόμενο πραγματικό επιστήμονα.¨χόκους-πόκους, χόκους-πόκους,θανατος στους στρεπτοκόκκους ¨ κτλ. Κάπως έτσι εξασφαλίζεται η κοινωνική ειρήνη, αφού δεν υπάρχει ούτε υπερπληθυσμός, ούτε ανεργία, ούτε η αδηφάγα ανταγωνι στικότητα ,που απ-ανθρωποιεί τους ανθρώπους στα πλαίσια της επιβίωσης. Εξάλλου, με τη μεθοδική πλύση εγκεφάλου, αποφεύγεται και το συγκρουσιακό της διαφορετικότητας, αφού κάθε ομάδα νεογέννητων διαποτίζεται αλάθευτα από τα ιδανικά που πρέπει να υπηρετήσει.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όμοιοι άνθρωποι, σε απόλυτη κοινωνική αρμονία με εξασφαλισμένη πληθώρα αγαθών σε ονειρική συμβίωση. Ένας καλοκουρδισμένος, επίγειος παράδεισος. Όμως και σ αυτόν τον παράδεισο,οι άνθρωποι ασφυκτιούν.Ζούν αποκλειστικα με χαπάκια ευτυχίας,και πάλι καταλήγουνε στη νεύρωση και την τρέλα.Και να που,Εντελώς απροσδόκητα εμφανίζεται ένας Άγριος,  απο μιαν ¨άγρια φυλή¨ που κατοικούσε κάπου μακριά. Φήμες που μιλούσαν για μια κοινωνία ζούγκλας, με ανθρώπους αχαλίνωτους, που καυγάδιζαν και πολλές φορές εγκληματούσαν, που διατηρούσαν οικογένειες και καθορίζονταν από την τύχη, που εμφάνιζαν αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, που παρέμεναν στο ζωώδες ,εκπροσωπώντας το από καιρό εξαφανισμένο απολίτιστο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Άνθρωποι ακατέργαστοι, καθόλου εκλεπτυσμένοι, πραγματικά αγρίμια, ενδεχομένως επικίνδυνοι.Κι εδώ ξεκινά η σύγκρουση του παλιού με το καινούριο. Ο Άγριος περιφέρεται από υπεύθυνο σε υπεύθυνο σαν αρκούδα σε τσίρκο. Πραγματικά μαινόμενος αδυνατεί να προσαρμοστεί επιμένοντας στο πρωτόγονο και το ενστικτώδες, που δεν μπαίνει σε καλούπια και παραμένει απρόβλεπτο. Είναι το εξωφρενικό μέσα στον αρτηριοσκληρωτικό προγραμματισμό του απαρέγκλιτου. Μια πραγματική βόμβα.Παρά τις αδυναμίες της παρουσίασής του,αδυναμίες που επισημαίνει κι ο ίδιος ο Χάξλεϋ, δημιουργεί επαρκώς τον αντίθετο πόλο που βαραίνει το Νέο Κόσμο. Το ανθρώπινο συν-αίσθημα και το απροσδιόριστο της ανθρώπινης φύσης που έχει ανάγκη τους συνανθρώπους και που είναι αδύνατο να βιώσει την ατομική ευτυχία γιατί πολύ απλά ευτυχία μεμονωμένη είναι ευτυχία ανύπαρκτη. Ακόμα κι οι ανεπιθύμητες επιθετικές συμπεριφορές είναι αναπόσπαστες από την ανθρώπινη φύση που είναι καταδικασμένη να συγκρούεται και να συνυπάρχει σ’ ένα αντιφατικό δίπολο που όμως καθορίζει επακριβώς όλο το βάθος της πολυπλοκότητας της ύπαρξης.Η κατάργηση αυτής της διπολικότητας στα πλαίσια του πολιτισμού δεν είναι παρά ευνουχισμός, δηλαδή δυστυχία, δηλαδή η άλλη όψη της βαρβαρότητας. Τελικά ποιος είναι πιο βάρβαρος; Ο Άγριος με την ασημαντότητα της οχλοβοής του ή οι άνθρωποι του Νέου Κόσμου με τον εκλεπτυσμένο ακρωτηριασμό που ομαλοποιεί τη συνύπαρξη;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Άγριος απαγγέλλει Σαίξπηρ.Οι κάτοικοι του Νέου Κόσμου τον αγνοούν καθώς τα βιβλία που εκφράζουν τ ανθρώπινα πάθη κρίνονται απαγορευμένα. Παρά τη χοντροκομμένη υπερβολή, κρύβεται άλλη μια αλήθεια. Η τέχνη είναι συνυφασμένη με τα ανθρώπινα πάθη, κι αυτό την καθιστά αιώνιο σύντροφο. Η εξωραϊστική τέχνη δεν είναι τέχνη και γι’ αυτό είναι καταδικασμένη εξ’ αρχής. Ο Άγριος όταν πια χάνει τελείως τον εαυτό του, κυριολεκτικά ένα βήμα πριν από τη συντριβή, καταφεύγει στην τέχνη.  

Ο Σαίξπηρ λειτουργεί ως ύστατο καταφύγιο, ως τελική αναπνοή κι επαναδιαπραγμάτευση.  Μετά απ’ αυτό έρχεται το τέλος, όπως ήταν προδιαγεγραμμένο απ’ την αρχή.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το τέλος του Αγρίου δεν είναι τίποτε άλλο από το τέλος της ανθρωπότητας, που πλέον αλλάζει μορφή χάνοντας κάθε υπόσταση. Γίνεται Θαυμαστός Νέος Κόσμος.Και κάπως έτσι τα πράγματα για τον αναγνώστη γίνονται απλά. Φυσικά και συμπαθούμε τον Άγριο, φυσικά κι απεχθανόμαστε το Νέο Κόσμο με την άκρατα τυποποιημένη ελευθερία του, που δεν είναι τίποτε άλλο από το απόλυτο ανελεύθερο. Όμως λίγο πριν το φινάλε ο Χάξλεϋ ξεθάβει αλήθειες που συγκλονίζουν.

Ο Άγριος συζητά με το Συντονιστή του Νέου Κόσμου. Ο Συντονιστής εκπροσωπώντας τη σοφία του κυνισμού μιλάει για πολέμους, για κτηνωδίες, για την τραγικότητα της ιστορίας, για το ολοκληρωτικά απάνθρωπο του παρελθόντος. Ναι, ευνουχίζει τους πολίτες, ναι, τους χειραγωγεί πετσοκόβοντας κάθε ελευθερία σκέψης, ναι, υπάρχει μοναξιά, πλαστή ευτυχία, αποξένωση καθώς περνά ο καιρός οι άνθρωποι θα βλέπουν πως η ανεξαρτησία δεν γίνηκε για το ανθρώπινο είδος Μπροστά στο μακελειό της ιστορίας ο Νέος Κόσμος προτείνει νιάτα κι αφθονία. Που είναι το κακό; 

Η Δαμόκλειος λεπίδα,στέκεται πάνω μας καλογυαλισμένη, αφού καταδεικνύει το αδιέξοδο, χωρίς όμως να το αποδίδει πουθενά αλλού πέρα από την ίδια την παραδοξότητα της ανθρώπινης φύσης. Της αυτοκαταστροφικής, αντιφατικής, απολύτως ελαττωματικής ανθρώπινης φύσης.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Χάξλεϋ δεν ψαχνει πολιτικά συστήματα, ούτε  πάλη τάξεων, ούτε συμφέροντα, ούτε τίποτε. Κέντρο του είναι μόνον ο άνθρωπος, με την τραγικότητα της ύπαρξής του που είτε έτσι, είτε αλλιώς παραμένει εγκλωβισμένος.

Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος γραμμένος μόλις το 1932 δεν καταστρέφει απλώς το μύθο της προόδου ,που σήμερα, 86 χρόνια αργότερα, επιβεβαιώνεται κατά γράμμα  αλλά προχωρά ακόμη περισσότερο. Φέρνοντας τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον εαυτό του καταδεικνύει το ατελέσφορο της ύπαρξης που έχει καθαρά εσωτερικά αίτια.  

Ο άνθρωπος δεν έχει άλλη λύση από τον επαναπροσδιορισμό του εαυτού του, και την αναζήτηση μιας άλλης, διαφορετικής οπτικής. Ποιός άραγε θα μπορούσε να του δώσει μια τέτοια προοπτική; Μήπως να ξαναδιαβάζαμε τί λέει ο Χριστός για τον κόσμο, ή την κτίση , αν θέλετε.

Χαίρετε