Είναι γεγονός πως στη ζωή μας συμβαίνουν πολλά κακά και καλά πράγματα. Απο όλα βγαίνουμε κερδισμένοι, είτε είναι καλά, είτε είναι κακά. Και τα δύο, προσθέτουν πείρα στη ζωή μας, πολύτιμη, αλλά και πόνο και ίσως ψήγματα χαράς, αλλά κυρίως εμπειρίες που είναι εξαιρετικά πολύτιμες.
Η ευχή που ακούς κάθε στιγμή, είναι υγεία.
Πρώτα απ όλα υγεία.Λες και η υγεία είναι το ύψιστο ζητούμενο.Αλλά είναι άραγε; Τί να την κάνουμε αν δεν μπορούμε να την αξιοποιήσουμε πρώτα για το δικό μας το καλό, και επειτα και για το καλό των άλλων.
Υγεία χωρίς αγάπη είναι όπλο που προκαλεί μεγάλη ζημιά στον περίγυρό μας, όπως μια καλλονή μπορεί με την ομορφιά της να βοηθήσει στο καλό, όπως και μπορεί να καταστρέψει ψυχές και συνειδήσεις.
Η υγεία χωρίς φρόνηση και ευγνωμοσύνη, είναι γενέτειρα μεγάλων συμφορών στον υγιαίνοντα και τους δικούς του.
Ολοι μας έχουμε γίνει μάρτυρες κάποιας μικρής ή μεγάλης αρρώστιας.
Ολοι γνωρίζουμε τί πόνο ψυχής προκαλεί η ανικανότητα, η ξαφνική, αυτοεξυπηρέτησης. Είναι παράλογο, να θέλεις να σηκωθείς απ το κρεββάτι και να μην μπορείς γιατί το μηριαίο, υποκεφαλικό καταγμά σου, σε έχει καθηλωσει.
Να μην μπορείς να κάνεις ένα βήμα χωρίς τη βοήθεια του μπαστουνιού.Δεν λέμε να πονάς. Γιατί τότε, ιδίως εμείς οι άνδρες, αποσυντονιζόμαστε εντελώς. Μας φεύγει η μαγκιά. Γινόμαστε πράοι και συγκαταβατικοί. Η αδυναμία, είτε διορθώνει, είτε καταστρέφει το ψυχισμό.Νομίζουμε, τελικά, οτι κάτι είμαστε, ενώ είμαστε εντελώς ανίσχυροι, και υποχείριοι των ορμονών μας, Αν δεν έχουμε κάπου να στηριχτούμε. Κάπου να ελπίζουμε. Κάπου να αναφερόμαστε.
Δεν υπάρχει αθλητής χωρίς προπονητή.
Δεν υπάρχει πρωταθλητής χωρίς αυστηρή πειθαρχία.
Δεν υπάρχει υγιής, χωρίς υπακοή στους φυσικούς νόμους.
Βλέποντας τα βίντεο που σας επισυνάπτω,δάκρυσα και έκλαψα, όχι για τα παιδιά που έβλεπα να προσπαθούν να δείξουν, με τον τρόπο τους, οτι δεν είναι τα απόβλητα της σφυζούσης απο υγεία, ψεύτικης κοινωνίας μας, αλλά άνθρωποι με καρδιά φτιαγμένη από πόνο και αλληλέγγυα, καυτή αγάπη για τον όμοιο που υποφέρει πιό πολύ απ τους ίδιους.
Κάθε 4 χρόνια, περιμένω τους παρα-ολυμπιακούς, να τρέξω και μαλακώσω την καρδιά μου βλέποντας συνανθρώπους μου με ένα πόδι, χωρίς χέρια, χωρίς το δώρο της όρασης, να τρέχουν γεμάτοι χάρη, και χαμόγελο, και πάνω απ όλα χαρά, γιατί δεν είναι τα σκουπίδια που ο κόσμος νομίζει, αλλά άνθρωποι πλημμυρισμένοι απο λαχτάρα, όχι για μετάλλια, αλλά δίψα για ζωή. Και δεν νομίζω οτι σ αυτούς υπάρχει θέμα ντοπινγκ..Δεν χρειάζονται το λούστρο των εταιρειών που κερδίζουν απ το εμπόριο των ολυμπιακών.
Αυτοι ζούν και δημιουργούν στη σκιά των μεγάλων πρωταθλητών.Ηρεμοι και πραγματικά υγιείς.
Συγχωρείστε μου το ξέσπασμα,αλλά είδα υγεία σ αυτά τα βίντεο,που σπάνια πλέον την βρίσκει σήμερα ο καταναλωτής των lifestyle εκπομπων.
Χαιρετε.
Kosmaser's Weblog 