Παγώνει Ο Νούς Και Σιωπούν Τα Χείλη, μπροστα στο θανατο Και όμως, ως χριστιανοί έχουμε ένα χρέος να σταθούμε με φόβο, αλλά όρθιοι μπροστά στην πρόκληση του θανάτου.
Οι άνθρωποι Που Φοβούνται Τον Θάνατο, Φοβούνται Τη Ζωή.Εάν μας τρομάζει ο θάνατος δεν θα βρούμε ποτέ την ετοιμότητα Να Αναλάβουμε Μια Διακινδύνευση, αλλά Θα Σπαταλήσουμε Τη Ζωή Μας Με Δειλό, Περιδεή Και Φοβισμένο Τρόπο.
Μονο Εαν Μαθουμε Ν’ Αντιμετωπιζουμε Τον Θανατο.Εάν βρούμε το νόημά του και καθορίσουμε τη θέση του στη ζωή μας,Θα Μπορέσουμε Να Ζήσουμε Άφοβα Και Με Πληρότητα.
Συχνά περιμένουμε να φθάσουμε στο τέλος της ζωής μας
Για Να Σκεφθούμε Τον Θάνατο. Ενώ θα είχαμε ίσως μία εντελώς διαφορετική ζωή Εάν Τον Αντιμετωπίζαμε Νωρίτερα.
Μία πατερική νουθεσία, λέει ότι θα πρέπει να νήφουμε έχοντας Καθημερινά Τη Μνήμη Του Θανάτου. Μόνο Που Η Απλή Αναφορά Αυτής Της Αλήθειας στον σύγχρονο άνθρωπο που υποφέρει από ανασφάλειες και έλλειψη πίστης και βιώματος θα τον κάνει να σκεφτεί ότι καλείται να ζήσει στη σκιά του θανάτου, σε μια κατάσταση μελαγχολίας. Θα νομίσει ότι ο θάνατος τον περιμένει σε κάθε του βήμα και ότι η ζωή δεν έχει πια κανένα νόημα
Η σταθερή και βαθιά μνήμη του θανάτου θα λειτουργήσει γι’ αυτόν σαν Δαμόκλειος σπάθη που επικρέμαται πάνω του, Στερώντας Του Κάθε Απόλαυση Και Χαρά Της Ζωής.
Στον περισσότερο χρόνο της ζωής μας Καταστρώνουμε Σχέδια Σαν Να Πρόκειται Να Ζήσουμε Μίαν Άλλη Ζωή Σε Έναν Μεταγενέστερο Χρόνο.Δεν ζούμε με τρόπο αποφασιστικό,αλλά φευγαλέο.
Σαν Να Προετοιμαζόμαστε Για Τη Μέρα Που Πραγματικά Θ’ Αρχίσουμε Να Ζούμε.
Μεταθέτουμε συνεχώς την απόφασή μας για την επαύριο. Κι άς γνωρίζουμε καλά ότι αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ.
Η προτροπή για επαγρύπνιση μπροστά στον θάνατο δεν μας προσκαλεί σε μια ζωή γεμάτη από την αίσθηση του τρόμου, μήπως ο θάνατος μας προφτάσει ξαφνικά, απροετοίμαστα. Αλλά, μάλλον μας καλεί σε εγρήγορση για την κάθε πράξη, τα λόγια, τα ακούσματα και τις αντιδράσεις μας που ανά πάσα στιγμή μπορεί να είναι η τελευταία εμπειρία της επίγειας ζωής μας.
Εάν μ’ αυτή τη σκέψη στο νού συνδιαλεγόμασταν με τα πρόσωπα που βρίσκονται απέναντί μας, θα είμασταν πιο προσεχτικοί στον λόγο και τη στάση μας.
Εάν Είχαμε Ασκηθεί Να Αντιλαμβανόμαστε Την Σπουδαιότητα Κάθε Στιγμής Ως Τελευταίας, Ολόκληρη Η Ζωή Μας Θα Άλλαζε Ριζικά.
Ο ¨αργός λόγος¨ που το Ευαγγέλιο επικρίνει , όλες εκείνες οι επιλογές και ενέργειες που στερούνται νοήματος και αποβαίνουν κάποτε καταστροφικές θα είχαν αποφευχθεί.
Μόνον ο θάνατος μπορεί να κάνει τη ζωή τόσο έντονη ώστε κάθε στιγμή του παρόντος να περικλείει ολόκληρη τη ζωή. Αυτός είναι στην πραγματικότητα ο τρόπος με τον οποίο οι ασκητές και ερημίτες πολέμησαν ενάντια Στην Ακηδία, Την Αργία Και Την Αμέλεια,ενάντια δηλαδή σε όλες εκείνες τις συμπεριφορές που μας κλέβουν την εύκαιρη στιγμή και μας εκτρέπουν σε αδιαφορία. Απέναντι Στον Θάνατο Αισθανόμαστε Φόβο Και Ανασφάλεια.
Για να είμαστε ακριβείς, αυτό που πιο πολύ μας φοβίζει είναι: Η Διαδικασία Του Θανάτου Παρά Το Ίδιο Το Γεγονός.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων θα αποδεχόταν τον θάνατο εάν είχε την βεβαιότητα ότι: Θα Έρθει Όπως Ο Ύπνος, Χωρίς Να Μεσολαβήσει Κάποιο Διάστημα Φόβου ή Αβεβαιότητας.
Πολλοί είναι εκείνοι που εύχονται ¨να είχαν πεθάνει¨.Αυτό που πραγματικά επιθυμούν είναι:
Ν’ απαλλαγούν Από Κάθε Ευθύνη απέναντι στον εαυτό τους, τον Θεό, ή τον πλησίον τους και Να επιστρέψουν στην βρεφική ηλικία του ανέμελου παιχνιδιού..
Όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι δεν φοβάται τον θάνατο θα πρέπει να τον καλέσουμε να αναρωτηθεί μήπως η αποδοχή ή ακόμα και η προσδοκία του θανάτου εκ μέρους του κρύβει μέσα της τον φόβο για τη ζωή.
Η Σταση Μας Απεναντι Στον Θανατο Ας Μην Ειναι Ρομαντικη. Εάν κοιτάξουμε Το Βίο Των Αγίων θα ανακαλύψουμε μία εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση του θανάτου.Η αγάπη τους για τον θάνατο, δεν θεμελιώνεται στον φόβο τους για τη ζωή. Οταν ο απόστολος Παύλος γράφει:
¨Εμοί γαρ Το Ζην Χριστος Και Το Αποθανειν Κερδος¨(Φιλιπ. 1:21, 23), εκφράζει την απόλυτη καταλλαγή του με τον θάνατο.
Ο θάνατος εμφανίζεται στον απόστολο εν είδει θύρας που θα τον οδηγήσει στην αιωνιότητα και θα του δείξει τον δρόμο για την πρόσωπο προς πρόσωπο συνάντηση με τον Κύριο που αγαπά. Αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται με ελπιδοφόρες σκέψεις και ευχολόγια.Για να λαχταρά κανείς τον θάνατο με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο και για να μπορεί να τον βλέπει ως το επιστέγασμα της ζωής του :
Θα Πρέπει Να Βιώνει Την Αιωνιότητα Από Τούτη Τη Ζωή.Δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε την αιωνιότητα σαν κάτι που θα έλθει μεταγενέστερα Σαν Ένα Είδος Μελλοντικής Ευτυχίας ή Μελλοντικής Εξασφάλισης
Οι απόστολοι έγιναν άφοβοι μόνο όταν οι ίδιοι απ’ αυτή τη ζωή έγιναν μέτοχοι της αιώνιας ζωής.Όσο ακόμα δεν είχαν γίνει μάρτυρες της Ανάστασης του Χριστού και παρέμεναν άγευστοι του Πνεύματος, ήταν αγκιστρωμένοι Στον Φόβο Της Εφήμερης Ζωής Τους.Αλλά τη στιγμή που έζησαν την εμπειρία του μέλλοντος αιώνος, ο φόβος της απώλειας της επίγειας ζωής τους εξαφανίστηκε. Γιατί γνώριζαν πώς ο φθόνος, οι διωγμοί και ο θάνατος δεν θα έκαναν τίποτε άλλο παρά να τους ελευθερώσουν από τους περιορισμούς της ζωής και να τους εισάγουν στο ατέλεστο βάθος της αιωνιότητας,της ¨αεικίνητης στάσης¨ κατά την παράδοξη φράση του αγ. Μαξίμου του Ομολογητή. Κι αυτή η αιωνιότητα ήταν γνώριμη ως παρούσα εμπειρία, όχι απλά σαν μέρος της πίστης. Η ίδια αλήθεια ίσχυε και στους μάρτυρες.Ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν για να μετέχουν στην απόλυτη ελευθερία της αυταπάρνησης, γιατί είχαν ήδη γευτεί την αιωνιότητα από τούτη τη ζωή.
Ο Χριστός Μας Καλεί Να Απωλέσουμε Τον Εαυτό Μας. Πρόκειται για φράση διφορούμενη, όπως κάθε τι που λέγεται για τον θάνατο. Μήπως σημαίνει την αυτοκαταστροφή; Πολλοί είναι εκείνοι που δέχονται αυτή την ερμηνεία και επιχειρούν να την εφαρμόσουν. Συνήθως ,ευτυχώς, αποτυγχάνουν, αλλά τους απομένει η πληγή της τρομακτικής τους απόπειρας.
Ο λόγος του Κυρίου σημαίνει στην πραγματικότητα την αποδοχή εκείνης της διαδικασίας απέκδυσης έως ότου φτάσουμε στο σημείο:Να βρούμε ότι μέσα μας υπάρχει ένας αληθινός και Βαθύς Εαυτός Που Ανήκει Στην Αιωνιότητα Κι ένα άλλο ρηχό εγώ που πρέπει ν’ αποβάλλουμε. Χρειάζεται να απωλέσουμε αυτόν τον εξωτερικό εαυτό προκειμένου να ζήσουμε με πληρότητα. Πολλοί νομίζουν oτι αποκτούν τη συνείδηση της ύπαρξής τους μέσα από την Αυτο-επιβεβαίωση και γι’ αυτό Απαιτούν Αναγνώριση Από Τους Άλλους.
Και οι άλλοι βέβαια αντιδρούν, προσπαθώντας να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι σ’ αυτού του είδους την επίθεση. Ενας τρόπος υπάρχει για να αποδεχτούμε
Τη Μη Αυτο-Δικαίωση Και να σταματησουμε να υπογραμμιζουμε την υπαρξη μας απεναντι στους τριτους:
Μόνο εάν πιστέψουμε -με τη δύναμη της εμπειρίας- ότι οι άλλοι πράγματι δέχονται την ύπαρξή μας και μας αγαπούν. Δεν μας αρκεί ότι ο Θεός μας γνωρίζει και μας αγαπά. Έχουμε ανάγκη Την Επιβεβαίωση Του Πλησίον, έστω ενός ανθρώπου, που θα μας πεί
¨είσαι μοναδικός για μένα¨.
Θα πρέπει να βρούμε το κουράγιο να πολεμήσουμε ενάντια στον φόβο Που Μας Αποθαρρύνει από την αναγνώριση του άλλου και να τον ξεπεράσουμε.Σε κάθε βήμα θα πρέπει Να Αποποιούμαστε Τον Εαυτό Μας, Για Να Αφήνουμε Χώρο Στο Είναι Του Άλλου. Καλούμαστε σταδιακά να θανατωσουμε τον εαυτό μας ώστε ο πλησίον μας να ζήσει, κατά τον λόγο του αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή:
¨Εκείνον Δή Αυξάνειν, Εμέ Δε Ελαττούσθαι¨
Έτσι, Ο Θάνατος Του Εαυτού Σημαίνει Ότι Αφήνουμε Μέσα Μας Μόνον ο,τι ειναι ουσιωδες Για Να Ζήσουμε Με Πληρότητα. Κι όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Είναι αλήθεια ότι, όπως λέγει ο απ. Παύλος, η ζωή είναι Χριστός και ο θάνατος είναι κέρδος.Είναι αλήθεια ότι θάνατος δεν είναι:
Η αποχώρηση από την εφήμερη ζωή, αλλά Η ένδυση της αιωνιότητας.Αλλά υπάρχει κι ένα άλλο σημείο που υπογραμμίζεται από τον απ. Παύλο, κι από το σύνολο των Γραφών.Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να πεθάνει.Ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας,με την έννοια της απομάκρυνσης από τον Θεό,της διάστασης από το πλησίον, του διχασμού του από τον αληθινό και βαθύτερο εαυτό του.
Με αυτή την έννοια ¨έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος¨ .Ο θανατος Ειναι Ο Εχθρος, Τοσο Του Θεου Οσο Και Δικος Μας.Πράγματι, είναι εχθρός του Θεού κατά τον πιο οδυνηρό και δραματικό τρόπο, αφού εκτείνεται ακόμα και πάνω στον ίδιο τον Χριστό.
Παρόλο όμως που είναι τόσο τρομερός εχθρός, το γεγονός ότι σ’ αυτόν παραδίδεται ακόμα κι ο Χριστός που είναι τέλειος Θεός και άνθρωπος, φανερώνει ότι:
Ο Θάνατος Δεν Υπάρχει Χωρίς Νόημα.
Ο θάνατος μπορεί να είναι συνέπεια της αμαρτίας αλλά δεν υπάρχει κάτι κακό καθαυτό μέσα στον ίδιο τον θάνατο που να βεβηλώνει το πρόσωπο του αποθανόντος.
Ο Χριστός πέθανε πάνω στον Σταυρό και κατήλθε στον άδη, αλλά δεν αμαυρώθηκε από την κοινωνία του με το μυστήριο του θανάτου.Έτσι υπάρχει εδώ μία αντίφαση.Από τη μια μεριά ο θάνατος ως συνέπεια του κακού δεν θα έπρεπε να υπάρχει, κι οφείλουμε να τον νικήσουμε.Από την άλλη μεριά, μόνον ο θάνατος μας δίνει τη δυνατότητα να σπάσουμε τον αέναο κύκλο του διηνεκούς και το διηνεκές είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την αιωνιότητα.Εάν δεν υπήρχε θάνατος σ’ αυτόν τον κόσμο της αμαρτίας, του κακού και της φθοράς, σιγά-σιγά θα καταλήγαμε στον μαρασμό και την αποσύνθεση χωρίς να είμαστε σε θέση να ξεφύγουμε από τον τρόμο μιας τέτοιας καταστροφής.
Εάν ο Θεός δεν είναι ο Θεός των νεκρών αλλά των ζώντων τότε όλοι όσοι έφυγαν από τούτη τη γή, Ειναι Ζωνταντοι Εν Χριστω. Και ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα.
Ο θάνατος του σώματος, δεν διασπά την σχέση, αφού αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει ζωντανή ανάμεσα σε ανθρώπους, που συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν σε τούτη τη ζωή.
Ο θανατος δεν ειναι ποτε το τελος.
Συνεχίζουμε να ζούμε όταν πεθαίνουμε, ακόμα και σε τούτη τη γή, αφού κληρονομούμε τους καρπούς της επίγειας ζωής και ύπαρξής μας σε όσους ακολουθούν. Και συνεχίζουμε να φέρουμε πάντοτε ευθύνη για την απήχηση της βιωτής μας
Γι’ αυτο ο θανατος λεγεται κοιμηση.
«Ουκ απέθανε αλλά καθεύδει»,
είπε ο Κύριος για τη νεκρή κόρη.
«Ο Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται αλλά πορεύομαι ίνα εξυπνήσω αυτόν» (Ιωάν. 11:1).
Ο ύπνος είναι μόνωση, ανάπαυση, ησυχία, «εν ή καθοράται Θεός» ,εάν φυσικά ο άνθρωπος έζησε εν Θεώ και τον δέχθηκε ένοικο στην καρδιά του. Ο Φυσικος Θανατος .Αυτός ο ύπνος είναι φθορά και διάλυση του φυσικού ανθρώπου. Ομως ο άνθρωπος δεν είναι μόνον αυτό που φαίνεται. Είναι ένα μυστήριο που δεν ορίζεται μόνον από τη φύση αλλά και από την Χάρη, την Χάρη που πηγάζει από το μοναδικό γεγονός της Σαρκώσεως του Θεού.
Η φύση φθείρεται και αποσυντίθεται γιατί δεν είναι μόνη της ικανή να επιβιώσει.Χώμα είναι και επιστρέφει στο χώμα.Όμως αυτή η ίδια φύση βρίσκεται αναστημένη και άφθαρτη στον θρόνο του Θεού. Μέσα στο μνήμα ,ο άνθρωπος βρίσκεται πλέον εν χειρί Θεού, μέσα στην Ενέργεια και την Χάρη Του.Δεν ζεί κατα φυσιν αλλά κατα χαριν .
Οι αισθήσεις δεν υπάρχουν πια.Οι Λογισμοι Εχουν Εξαφανισθει Μαζι Με Το Μυαλο Που Τους Παραγει . Κανένας θόρυβος του κόσμου δεν φθάνει εκεί κάτω.
Καμιά φυσική επικοινωνία με τους ανθρώπους και τον κόσμο δεν είναι πια δυνατή.Στο Μνήμα Επικρατεί ¨Απόλυτη Ησυχία¨.
¨Ου δυνατόν τον νεκρόν αισθάνεσθαι των πραγμάτων των ζώντων¨ αγ. Ισαάκ Σύρου, Λόγ. ΟΑ΄.
¨Εξελεύσεται Το Πνεύμα Αυτού ,η τελευταία του πνοή, και επιστρέψει εις την γήν αυτού.Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού¨ Ψαλμ. 145, 4 .
Οι νεκροί ουκ εισί γινώσκοντες ουδέν Ότι ουκ έστι ποίημα και λογισμός και γνώσις και σοφία εν Αδη, όπου σύ πορεύη εκεί.
Εκκλησιαστής Θ΄5-10.
Καμια Αναμνηση Του Κοσμου Δεν Υπαρχει Εκει Κατω. Ώσπερ Εξελθών Της Γαστρός, Των Εν Γαστρί Ου Μνημονεύεις, Ούτω Και Του Σώματος Εξελθών, Ου Μνημονεύεις Των Εν Σώματι Αγ. Αντωνίου Μεγ., Φιλοκ. Α΄Σ.19 .
Δεν Υπάρχει Σ τ ι γ μ ή Θανάτου.Το Σταματημα Της Αναπνοης Και Της Καρδιας Δεν Σημαινει Αναγκαστικα Θανατο.
Τα όργανα αυτά μπορεί να ξαναρχίσουν τη λειτουργία τους, και, αν δεν έχουν γίνει εν τω μεταξύ σοβαρές νευρικές βλάβες, ο άνθρωπος ξαναγυρίζει στη ζωή.
Οι Διαδικασιες Του Θανατου Απαιτουν Χρονο, Αλλοτε Περισσοτερο Και Αλλοτε Λιγοτερο.
Το μυστήριο του θανάτου το εικόνισε ο απόστολος Παύλος με τον σ π ό ρ ο που φυτεύεται, σαπίζει και ανασταίνεται φυτό.Μέσα στον σπόρο που σαπίζει βρίσκεται ολόκληρο το φυτό που θα φυτρώσει.
Αυτός ο γόνος είναι η εικόνα του Θεού πεταγμένη στο χώμα. Την βλέπει η Εκκλησία και θρηνεί: Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατο και ίδω εν τοις τάφοις κειμένην την κατ’ εικόνα Θεού πλαθείσαν ημίν ωραιότητα, άμορφον , άδοξον, μη έχουσαν είδος Μ.Ευχολόγιον, νεκρ. ακολουθία.
H εικόνα του αναστάντος Χριστού όμως είναι που μας οδηγεί στην Ανάσταση.
Τα ζώα δεν είναι πρόσωπα.
Εμείς είμαστε, γιατι ειναι Αυτος κατ’ εικόνα του οποίου δημιουργηθήκαμε. Είμαστε πρόσωπα Κατ’ Εικόνα της Υποστάσεως του Υιού και Λόγου του Θεού που πήρε επάνω της τη φύση μας. Το π ρ ο σ ω π ο , Στον Ανθρωπο, Δεν Είναι Προϊόν Της Φύσεώς Του,Αλλά αυτής της Θειας Ενεργειας επάνω στη φύση του,Που όμως πηγάζει εκ των ένδον λόγω της Σαρκώσεως. Και η Σάρκωση δεν είναι απλό ιστορικό γεγονός Είναι Οντολογικό Γεγονός, δεν αναφέρεται μόνο στην ανθρωπότητα ολόκληρη, αλλά είναι η προαιώνια Βουλή του Θεού, που αφορά σ’ ολόκληρη τη Δημιουργία.
Η διαφορά μας από τα ζώα είναι Ελάχιστη
ως π ρ ο ς τ η φ ύ σ η .
Είναι όμως Αβυσσαλέα Ως Προς Την Εικόνα, την εικόνα του Λόγου. Είναι μάταια και παραπλανητική κάθε χωρίς Χριστό ανθρωπολογία.Ο άνθρωπος ούτε Ερμηνεύεται, ούτε Κατανοείται χ ω ρ ί ς Χριστό Αναστάντα
Η Ελληνιστικη Ανθρωπολογια Ειναι Ξενη Προς Τον Χριστιανισμο. Ειναι Ανθρωπινη Επινοηση.Ο θάνατος Δεν Είναι απελευθέρωση από την ύλη, Αλλά καταστροφή της δημιουργίας του Θεού, της κ α λ ή ς λ ί α ν, και ύπνος του ανθρώπου μέσα στα χέρια του Θεού και την ελπίδα της αναστάσεως.
Ύπνος εστί, λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, εικών θανάτου αισθήσεων αργία Λόγ. 18:1.
Υ π ν ο Ονόμασαν Τον θανατο Και Ο Κύριος, Και Οι Απόστολοι Και Η Παλαιά Διαθήκη, Και Η Εκκλησία.Είναι αργία των φυσικών αισθήσεων που μας συνδέουν με τον κόσμο,Έως ότου η Ανάσταση μας ξαναδώσει ένα νεο άφθαρτο σώμα,μέσα σ’ ένα καινουργιο άφθαρτο κόσμο, σε Καινή γή και σε Καινούς ουρανούς. Νέο σώμα με την έννοια του ανανεωμένου και οχι του αλλου , γιατί πρόκειται Για Το Ίδιο Σώμα, τον ίδιο άνθρωπο. Αν Όμως Στο Θάνατο Δεν Υπάρχουν Πια Οι Φυσικές Αισθήσεις Αυτό Δεν Σημαίνει Πώς Δεν Υπάρχουν Και Οι Πνευματικές.Αυτές όμως οι πνευματικές αισθήσεις που έχουν οι νεκροί δεν οφείλονται στη δική τους φύση, Αλλά στη θεία Ενέργεια, στη Χάρη του Αγίου Πνεύματος που τους συνέχει.
Τόσο Ο Πνευματικός Θάνατος Όσο Και Η Αιώνια Ζωή Αρχίζουν Από Τούτο Τον Κόσμο.
Ιδού ίσταμαι επί την θύραν και κρούω, λέγει ο Κύριος. Οποιος ανοίξει την πόρτα της καρδιάς του δέχεται τη Ζωή και συνδειπνεί μαζί της.Μονο που ο Κοσμος και οι Αισθησεις Αποσπουν Τους Χριστιανους απο τη γευση της βασιλειας του θεου που ειναι Εντος Ημων .
Γι’ αυτό έφευγαν οι Πατέρες στην έρημο και στην ησυχία, για ν’ απολαύσουν αναπόσπαστα τον Κύριο Που Ζούσε Μέσα Τους.Γι’ αυτό σπεύδουν οι χριστιανοί στο κελί τους,Και αποφεύγουν Τις Άκαρπες Και Περιττές Συναναστροφές, και προτιμούν τη νυκτερινή προσευχή στη σχετική ησυχία, και όλη τους τη ζωή αγωνίζονται για τη:
φυλακή των πέντε αισθήσεων,νοσταλγώντας την ημέρα που θα φύγουν από τούτο τον κόσμο και θα είναι συν Χριστώ Αντίθετα, όσοι δεν άνοιξαν την πόρτα τους και δεν τον δέχθηκαν, Ξεγελούν τον εαυτό τους με τα υποκατάστατα που τους προσφέρουν σ’ αυτή τη ζωή Ο Κόσμος Και Οι Αισθήσεις.
Όταν Όμως Πεθάνουν Όλη Αυτή Η Σκηνοθεσία Του Ψεύδους Εξαφανίζεται.Ο άνθρωπος μένει γυμνός και απομονωμένος, χωρίς φως, χωρίς τη Ζωή.Αυτό το σκοτάδι και η απόλυτη μοναξιά και πνευματική φτώχια είναι Η Πρόγευση Της Κολάσεως, μια πρόγευση Κενού Και Απουσίας Που Θα Ολοκληρωθεί Με Τραγική Ένταση Στην Ανάσταση όταν.
Στην Καινή γή, μέσα στο φως και τη θαλπωρή της αγάπης του Θεού προς όλους.Αυτοί θα στέκονται σαν ξένοι και εχθροί, Έχοντας Αποκόψει Οι Ίδιοι τον εαυτό τους από τη χαρά και την ευφροσύνη ολόκληρης της Δημιουργίας.
Χαιρετε..
Kosmaser's Weblog 