Η ΕΞΑΗΜΕΡΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ…ΜΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ..

Αλέξανδρου Καλόμοιρου 1η έκδοση 1993.

Copyright: Εκδόσεις Ζέφυρος 

Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας ξεναγεί βήμα προς βήμα τον αναγνώστη στην περιγραφή 

ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Οπως Αυτη Περιγραφεται Στην Εξαημερο Της Παλαιας Διαθηκης Και Ερμηνευεται Απο Τους Πατερες Της Εκκλησιας. Σύμφωνα με τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, Που Είναι Άγνωστη Στους Πολλούς, 

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ  ΑΠΟ ΕΝΑΝ  “ΣΠΟΡΟ” 

Τα Αστρα, Τα Φυτα, Τα Ζωα, Οι Ανθρωποι, είμαστε βλαστοί που Φύτρωσαν Από Τον Ίδιο Αρχικό Σπόρο.Αναπτυχθήκαμε κι εμφανιστήκαμε το κάθε πλάσμα με τη σειρά του, όπως στο δένδρο τα κλαδιά, τα φύλλα και οι καρποί. Ιδιαίτερα σημαντικά είναι τα κεφάλαια περί της Ανθρωπολογίας, στο δεύτερο μέρος του βιβλίου. Εκεί καταγράφεται με συντομία, Η Ορθόδοξη Διδασκαλία Για Τον Άνθρωπο, Τη Δημιουργία Του Και Τον Απώτερο Προορισμό Του. 

Το κειμενο που ακολουθει ειναι μεγαλο 21.000 λεξεις. Προυποθετει ορεξη κι ενδιαφερον, εκ μερους του αναγνωστη. Σιγουρα ομως αποζημιωνει στο τέλος.

Σιγουρα δεν διαβαζεται μονομιας.Θελει χρονο..

ΓΕΝΕΣΙΣ,ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄

Εν Αρχη Εποιησεν Ο Θεος Τον Ουρανον Και Την Γην. Η δε γη ην αορατος και ακατασκευαστος, και σκοτος επανω της αβυσσου,Και Πνευμα Θεου Επεφερετο Επανω Του Υδατος. Και είπεν ο Θεός ΓΕΝΝΗΘΗΤΩ ΦΩΣ και εγένετο φώς. και είδεν ο Θεός το φώς, ότι καλόν και διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον του φωτός και ανά μέσον του σκότους. Και Εκαλεσεν Ο Θεος Το Φως Ημεραν Και Το Σκοτος Εκαλεσεν Νυκτα. και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωϊ ημέρα μία. Και είπεν ο Θεός γεννηθήτω Στερέωμα εν μέσω του ύδατος και έστω διαχωρίζον ανά μέσον ύδατος και ύδατος. και εγένετο ούτως. ⁷  και εποίησεν ο Θεός το στερέωμα, και διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον του ύδατος ό ήν υποκάτω του στερεώματος, και αναμέσον του ύδατος του επάνω στού στερεώματος. ⁸ και εκάλεσεν ο Θεός το στερέωμα ουρανόν.

Και Ειδεν Ο Θεος Οτι Καλον, Και Εγενετο Εσπερα Και Εγενετο Πρωι, Ημερα Δευτερα.⁹ Και είπεν ο Θεός συναχθήτω το ύδωρ το υποκάτω του ουρανού εις συναγωγήν μίαν, και οφθήτω η ξηρά. και εγένετο ούτως. και συνήχθη το ύδωρ το υποκάτω του ουρανού εις τάς συναγωγάς αυτών, και ώφθη η ξηρά. ¹⁰ και εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν γήν και τα συστήματα των υδάτων εκάλεσε θαλάσσας.και είδεν ο Θεός, ότι καλόν. ¹¹ και είπεν ο Θεός βλαστησάτω η γή βοτάνην χόρτου σπείρον σπέρμα κατά γένος και καθ’ ομοιότητα, και ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν ού το σπέρμα αυτού εν αυτώ κατά γένος επί της γής. και εγένετο ούτως. ¹²και εξήνεγκεν η γή βοτάνην χόρτου σπείρον σπέρμα κατά γένος και καθ’ ομοιότητα, και ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν, ού το σπέρμα αυτού εν αυτώ κατά γένος επί της γής. ¹³ και είδεν ο Θεός ότι καλόν. και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωϊ, ημέρα τρίτη.¹⁴

Και είπεν ο Θεός γεννηθήτωσαν φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού  εις φαύσιν επί της γής, του διαχωρίζειν ανά μέσον της ημέρας  και ανά μέσον της νυκτός και έστωσαν εις σημεία και εις καιρούς και εις ημέρας και εις ενιαυτούς ¹⁵ και έστωσαν εις φαύσιν εν τω στερεώματι του ουρανού, ώστε φαίνειν επί της γής. και εγένετο ούτως. ¹⁶

Και εποίησεν ο Θεός τους δύο φωστήρας τους μεγάλους, τον φωστήρα τον μέγαν εις αρχάς της ημέρας και τον φωστήρα τον ελάσσω εις αρχάς της νυκτός, και τους αστέρας. ¹⁷ και έθετο αυτούς ο Θεός εν τω στερεώματι του ουρανού, ώστε φαίνειν επί της γής ¹⁸ και άρχειν της ημέρας και της νυκτός και διαχωρίζειν ανά μέσον του φωτός και ανά μέσον του σκότους. και είδεν ο Θεός, ότι καλόν. ¹⁹ και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωϊ, ημέρα τετάρτη.²⁰

Και είπεν ο Θεός: εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και πετεινά πετόμενα επί της γής κατά το στερέωμα του ορανού. και εγένετο ούτως. ²¹ και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα και πάσαν ψυχήν ζώων ερπετών, ά εξήγαγε τα ύδατα κατά γένη αυτών, και πάν πετεινόν πτερωτόν κατά γένος. και είδεν ο Θεός, ότι καλά. ²² και ευλόγησεν αυτά ο Θεός, λέγων^ αυξάνεσθε και πληθύνεσθε  και πληρώσατε τα ύδατα εν ταίς θαλάσσαις, και τα πετεινά  πληθυνέσθωσαν επί της γής. ²³  και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωϊ, ημέρα πέμπτη.²⁴ Και είπεν ο Θεός  εξαγαγέτω η γή ψυχήν ζώσαν κατά γένος, τετράποδα και ερπετά και θηρία της γής κατά γένος. και εγένετο ούτως. ²⁵ και εποίησεν ο Θεός τα θηρία της γής κατά γένος, και τα κτήνη κατά γένος αυτών και πάντα τα ερπετά της γής κατά γένος αυτών. και είδεν ο Θεός, ότι καλά.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ Ο ΚΟΣΜΟΣ  

α΄ – Γένεσις Το πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, η “Γένεσις”, χωρίζεται σε δύο ενότητες,πολύ άνισες μεταξύ τους ως πρός την έκταση.

Η Πρωτη Ενοτητα Ειναι Η Ιστορια Της Δημιουργιας. 

Η Δευτερη Ενοτητα Ειναι Η Ιστορια Των Πατριαρχων.

Επειδή η πρώτη ενότητα διηγείται τα όσα έγιναν στις έξι ημέρες της δημιουργίας,  είναι γνωστή με το όνομα “εξαήμερος”. Εκτείνεται από την αρχή του βιβλίου μέχρι και Τον Τρίτο Στίχο Του Β΄ Κεφαλαίου. 

Περιγράφει συνοπτικά, αλλά με απόλυτη ακρίβεια, τις έξι βαθμίδες ανάπτυξης της δημιουργίας μέσα στό χρόνο.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΕΞΙ ΗΜΕΡΩΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, ΠΟΥ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΞΑΗΜΕΡΟ.

Ειναι Αδυνατο Να Καταλαβουμε Την Αγια Γραφη Σωστα Αν Δεν ΣυνειδητοποιησουμεΤο Διαφορετικο Αντικειμενο Της Εξαημερου Απο Το Υπολοιπο Βιβλιο Της Γενεσεως.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΤΙΧΟ ΤΟΥ Β΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ, Η ΓΕΝΕΣΙΣ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ.

Μετά από μία συνοπτική αναφορά στη δημιουργία, στους στίχους 4 και 5, μια νύξη γιά το Πνεύμα το Άγιο,που σαν πηγή ζωής ποτίζει όλο το πρόσωπο της γής, στό στίχο 6, Και Μια Επιγραμματική Οντολογική Περιγραφή Του Ανθρώπου.

Αρχιζει Η Περι Παραδεισου Διηγηση. 

Ο παραδεισος ειναι Σαφως Εντοπισμενος.“Και Ενεφυτευσεν Ο Θεος Παραδεισον Εν Εδεμ Κατ΄ Ανατολας” (Γεν. β΄ 8).Ο δε Άνθρωπος, τον οποίο έβαλε ο Θεός μέσα στον Παράδεισο  “Εργάζεσθαι Αυτόν Και Φυλάσσειν αυτόν..

”(β΄ 15), ΕΧΕΙ ΤΩΡΑ ΟΝΟΜΑ, ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΑΔΑΜ.“

Και έβαλε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον όν έπλασε, και έθετο αυτόν εν τω παραδείσω της τρυφής, Εργάζεσθαι Αυτόν Και Φυλάσσειν. Και ενετείλατο Κύριος ο Θεός τω Αδάμ.” (β΄ 15-16).Η Δευτερη, Λοιπον, Ενοτητα Του Βιβλιου Της Γενεσεως Αρχιζει Μια Διηγηση :

Γιά Ένα Συγκεκριμένο Ευλογημένο Και Αγιασμένο Τόπο Και Ένα Συγκεκριμένο Και

ΕΠΩΝΥΜΟ ΖΕΥΓΟΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

Αντίθετα, στη διήγηση της εξαημέρου, που προηγήθηκε, 

Η ΓΕΝΕΣΙΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, ΤΗΣ ΓΗΣ, ΤΩΝ ΦΥΤΩΝ, ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. 

Εκει, Μνεια Του Αδαμ Και Της Ευας  Δεν Υπαρχει Καμμια. Η Εξαημερος Μας Διηγειται Μια Γενικοτερη Ιστορια. Μετα Την Εξαημερο, Ομως, Αρχιζει Μια Αλλη, Μια Ειδικοτερη Ιστορια, Η Ιστορια Των Ανθρωπων Που Γνωρισαν Το Θεο Και Μιλησαν Μαζι Του, Η Ιστορια Του Ισραηλ. Ο Παραδεισος Ειναι Η Προτυπωση Της Βασιλειας Του Θεου. 

Ο Δε Αδαμ Ειναι Ο Πρωτος Πατριαρχης Του Ισραηλ,Που Ειναι Ο Λαος Εκεινος Στον Οποιο Ειναι Γνωστος Ο Θεος.Αν Δεν Συνειδητοποιησουμε Τη Διαφορα Του Αντικειμενου Των Δυο Διηγησεων Και Θεωρησουμε Τη Μια Σαν Συνεχεια Της Αλλης Θα Πεσουμε Σε Συγχυση. 

Η εξαήμερος είναι το γενικότερο πλαίσιο γιά την καθ’ αυτό διήγηση του βιβλίου της Γενέσεως, Που Ειναι Η Εξιστορηση Της Γενεσεως Της Εκκλησιας Του Χριστου, η Εν Χρονω Γενεση Της Βασιλειας Του Θεου, Που Αρχιζει Με Τον Παραδεισο, Τον Αδαμ Και Την Ευα.

Της Γνωριμιας Των Ανθρωπων Με Το Θεο. 

β΄ – Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Συνηθισμένο, αλλά, βασικό σφάλμα των σημερινών χριστιανών είναι ότι νομίζουν πώς Η Εκκλησια Του Χριστου  Ηταν Ανυπαρκτη Προ Χριστου Αφού η Χάρις και η Αλήθεια, λέγουν, ήλθε Δια Ιησου Χριστου (Ιω. α΄ 17), άρα ήταν Ανύπαρκτη Πρό Αυτού. Εν τούτοις, θεμέλιο της πίστεώς μας είναι ότι Το Θεο Τον Γνωρισαμε Μονον Επειδη Σαρκωθηκε Ο Υιος Και Λογος Του.

Δεν Υπηρξε Ποτε Καμια Αλλη Δυνατοτητα Γνωριμιας Με Το Θεο. Τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη, οι άνθρωποι γνώρισαν Το Ιδιο Θειο Προσωπο, Το Θεο Λογο Σαρκωθεντα, Τον Κυριο Ημων Ιησου Χριστο. Αυτη Τη Μυστικη Πραγματικοτητα Της Παρουσιας  Του Ανασταντος Χριστου Σ’ Ολοκληρη Την Ιστορια, που ήταν από ανέκαθεν κοινή συνείδηση  της Εκκλησίας, Την Ξεχασαμε Εμεις Οι Συγχρονοι Χριστιανοι, Παρ’ Ολον Οτι Μας Την Υπενθυμιζουν Συνεχως Η Υμνολογια Της Εκκλησιας Και Τα Συγγραμματα Των Πατερων. Απλά κείμενα κατάντησαν ακατανόητα στη γεννιά μας. Παράδειγμα, το λαοφιλές τροπάριο της Κασσιανής  “Καταφιλησω Τους Αχραντους Σου Ποδας”, λέγει “Η Εν Πολλαίς Αμαρτίαις Περιπεσούσα Γυνή”,

“Ων Εν Τω Παραδεισω  Ευα Το Δειλινον Κροτον Τοις Ωσιν Ηχηθεισα, Τω Φοβω Εκρυβη”. Τι πιο φυσικό γιά τους πρό ημών Χριστιανούς; Η Αμαρτωλη Γυναικα Σκουπιζει Με Τα Μαλλια Της  Τα Ποδια Του Χριστου Και Τα Βρεχει Με Δακρυα,Αυτά Τα Ίδια Πόδια, Που Οταν Τα Ακουσε Η Ευα Να Περπατουν  Στον Παραδεισο Μετα Την Παρακοη Της,  Κρυφθηκε Απο Το Φοβο Της. Ο Θεος Της Παλαιας Διαθηκης Με Τον Οποιο Μιλησε Ο Αδαμ, Οι Πατριαρχες Και Προφητες Του Ισραηλ  Δεν Ειναι Αλλος Απο Τον Υιο Της Παρθενου  Που “Εσκηνωσεν Εν Ημιν” (Ιω. Α΄, α΄ 14) και τον οποίο “και ακηκόαμεν και εωράκαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφησαν” 

Οι εμφανίσεις του σαρκωθέντος Λόγου του Θεού στους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης Ειναι Της Ιδιας Φυσεως Με Ολες Τις Εμφανισεις Του Χριστου Στους Μαθητες Και Τις Μαθητριες Του Μετα Την Ανασταση Του. Οι συναντήσεις αυτές των Πατριαρχών, των Προφητών, των Αποστόλων, των Μυροφόρων με τον Αναστάντα Χριστό είναι επικοινωνία μυστική της φθαρτής ανθρώπινης φύσης με την άφθαρτη, με την ανθρώπινη φύση που ανέλαβε  και αφθάρτησε ο Υιός του Θεού. Είναι συναντήσεις με το Θείο Πρόσωπο του Λόγου στην ανθρώπινη φύση του, αφού τη Θεία φύση του Λόγου είναι αδύνατο να την πλησιάσει ο άνθρωπος.Πρόκειται γιά συναντήσεις με την αναστημένη φύση του Χριστού, την αιώνια, με την οποία βγήκε από τον τάφο και αναλήφθηκε στους ουρανούς και όχι την πρόσκαιρη, με την οποία περπάτησε ανάμεσά μας.  Είναι επικοινωνία, τέλος, με τη Θεία Ενέργεια που φωτίζει, οδηγεί και αγιάζει. Πώς τον έβλεπαν και μιλούσαν μαζί Του άνθρωποι που έζησαν πρίν από την ιστορική Του Σάρκωση και Ανάσταση είναι,βέβαια, γιά μας τους ανθρώπους κάτι το ακατανόητο.Εμεις Τα Κτισματα Ειμαστε Δεσμευμενα Απο Τη Ροη Του Χρονου Και Δυσκολευομαστε Πολυ Να Καταλαβουμε Οτι Ο Κτιστης Και Θεος Μας Δε Ζει Μεσα Στο Χρονο Και Δεν Διεπεται Απο Αυτον. 

Ο Χρονος Ειναι Διασταση Της Κτισεως. Ο Θεός, όμως, είναι ο Κτίστης και Δημιουργός  της κτίσεως και επομένως του χρόνου. Οι νόμοι και οι διαστάσεις της κτίσεως δεσμεύουν  και διέπουν εμάς τα κτίσματα, όχι όμως και τον Κτίστη και Δημιουργό μας. Ο Θεός είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος από την κτίση Του.Αλλά και ο χρόνος της αναστημένης φύσης μας, έχει τους δικούς του νόμους και τη δική του υφή, όπως και ολόκληρη η αναστημένη φύση, καθώς δικούς της νόμους,  δική της υφή και δικό της χρόνο έχει και η φύση των αγγέλων.

Εμεις Που Ζουμε Στην Κατασταση Της Φθορας Ειναι Αδυνατο Να Κατανοησουμε Το Χρονο Της Αφθαρτης Και Αναστημενης Κτισης. Θά τον γευτούμε μόνον μετά την ανάσταση των νεκρών,  όταν ο χρόνος που ξέρουμε τώρα “Ουκ Έσται Έτι”.Δεν πρέπει λοιπόν να φαίνεται τόσο παράδοξο το ότι Η Γενεσις Διηγειται Τη Γενεση Της Εκκλησιας. Άνθρωποι Του Θεου Ηταν Και Οι Της Παλαιας  Και Οι Της Καινης Διαθηκης. Το Πνεύμα το Άγιο τους φώτιζε όλους και τους κινούσε. Αυτό έκανε τις ψυχές τους ψυχές πιστών ανθρώπων, που είχαν γνώση του Θεού και κοινωνία μαζί Του. Οι της Παλαιάς Διαθήκης περίμεναν την Πρωτη Ελευση Του Χριστου,  Οι Της Καινης Διαθηκης Περιμενουν Τη Δευτερη. Και οι της Παλαιάς και οι της Καινής Περιμενουν,  Αλλα Και Προγευονται Μερικως Την Ιδια Αιωνια Βασιλεια. Με περισσότερη, βέβαια, γνώση και εμπειρία οι δεύτεροιπεριμένουμε να ξανάρθει εν Δόξει στη Δευτέρα Του Παρουσία και να κάνει “Καινά Τα Πάντα”. Όλοι του Ιησού Χριστού είμαστε Σώμα Χριστού μυστικό.Όλοι “οι εκ πίστεως ευλογούνται σύν τω πιστώ Αβραάμ” (Γαλ. γ΄ 9), παλαιοί και νέοι.Όλοι Ειμαστε Σπερμα Αβρααμ, “Ος Εστι Χριστος” (Γαλ. γ΄ 16). Λέγει ο άγιος Κάλλιστος ο Πατριάρχης: “ορώ θαυμασίως τελεσθέν το τω Αβραάμ πάλαιυπισχνούμενον παρά του σαρκωθέντος Λόγου, λέγοντος περιφανώς πληθύνων πληθυνώ το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης. Το πληθυνθέν ούτω σπέρμα του Αβραάμ, ο Κύριος Ιησούς εστίν, υπερπλήρης ών μόνος διά την ένωσιν της Θεότητος και γε την ενέργειαν…γένος Αβραάμ και εξ’ αυτού διαρρήδην καταγόμενος” (Φιλοκ. Δ΄ σ. 322).

Γ΄ – ΕΞΑΗΜΕΡΟΣ 

Εμείς οι ορθόδοξοι Χριστιανοί ξέρουμε ότι η Αγία Γραφή είναι η γραπτή Παράδοση της Εκκλησίας.  Την Παράδοση, λοιπόν, της Εκκλησίας μόνο με την Παράδοση της Εκκλησίας  μπορούμε να τη μελετήσουμε, να την ερευνήσουμε, κατά την εντολή που έχουμε από τον Κύριο, και να την κατανοήσουμε ορθά.

Μονον  Η Εκκλησια Ειναι Αλανθαστη Και Μονο Μεσα Στην Εκκλησια Θα Δουμε Φως. Και Τα Στοματα Της Εκκλησιας Είναι: Οι Αγιοι Πατερες Της, Κατα Την Ομοφωνη Διδασκαλια Τους.Μ’ αυτές και μόνο τις προϋποθέσεις αρχίζουμε τη δύσκολη πορεία μέσα στον παράδεισο της Αγίας Γραφής. 

Η Πορεια Ειναι Επικινδυνη, Γιατι Παραμονευει Ο Οφις Που Μας Συμβουλευει Να Ακουμπησουμε Στην Ανθρωπινη Γνωση, Υποσχομενος Οτι“Διανοιχθησονται Υμων Οι Οφθαλμοι Και Εσεσθε Ως Θεοι”.Εμείς, όμως, ξέρουμε ότι είμαστε πράγματι καλεσμένοι από το Δημιουργό μας να γίνουμε κάτι που το παίρνουμε με δική μας δύναμη και πρωτοβουλία, αλλά είναι δώρο του σαρκωθέντος Θεού.Γι’ αυτό και δε στηριζόμαστε στα δικά μας δεκανίκια και την ανθρώπινη σοφία,Αλλα Καταφευγουμε Στα Οσα Εδιδαξαν Αγιοι Του Θεου Ανθρωποι”, Κατοικητηρια Του Αγιου Πνευματος Και Δουλοι Γνησιοι Του Χριστου.Αυτό δε σημαίνει καθόλου κάποια αντίθεση με την ανθρώπινη επιστήμη, που είναι δώρο Θεού. “Αυτος Εδωκεν Ανθρωποις Επιστημην Ενδοξαζεσθαι Εν Τοις Θαυμασιοις Αυτου” (Σειράχ λη΄ 6). Σημαίνει, όμως, αντίθεση με την ανθρώπινη σοφία, που είναι η Υπερήφανη εμπιστοσύνη στό ανθρώπινο μυαλό.Επιστημη Ειναι Η Γνωση Των Πραγματων Οσο Αυτο Ειναι Δυνατο Στον Ανθρωπο.Η Ανθρωπινη Σοφια, Ομως, Ειναι Η Γεματη Οιηση Εντυπωση Οτι Ερμηνευσαμε Και Εξηγησαμε Τα Γεγονοτα Και Τα Πραγματα, Εντυπωση Που Καθε Τοσο Αποδεικνυεται Ψευτικη, Χωρις Ομως Να Συνετιζεται Ο Υπερφιαλος Ανθρωπος.

Οι εμπειρίες από τη μελέτη της κτίσεως και οι γνώσεις που επισωρεύθηκαν τους τελευταίους αιώνες δεν μπορούν από μόνες τους να φωτίσουν τον άνθρωπο, ώστε να δεί σωστά.

Οι Γνωσεις Χρειαζονται Ερμηνευτη.Γι’ αυτό και ο κάθε άνθρωπος βρίσκεται μπροστά στό δίλημμα:Ποιον Ερμηνευτη Να Διαλεξει, Την Ανθρωπινη ή Την Κατα Θεον Σοφια;Άς Διαλεξουμε Την Κατα Θεον Σοφια Που Δεν Απογοητευει Ποτε Τον Ανθρωπο.Όποιος Μελετησει Και Καταλαβει Σωστα Την Εξαημερο,Με Τη Βοηθεια Της Αγιας Γραφης Και Των Πατερων Της Εκκλησιας,Θα Δει Οτι Ολα Τα Μυστηρια Της Κτισεως Φωτιζονται Με Μοναδικο Τροπο Και Οι Γνωσεις Της Επιστημης Παιρνουν Τη Μονη Ερμηνεια Που Επιδεχονται.Ο Κύριος έδωσε το χέρι Του σ’ εμάς τους φτωχούς και αδύνατους ανθρώπους.Άς απλώσουμε κι εμείς το χέρι μας κι άς κρατήσουμε γερά το δικό Του. Το αποτέλεσμα θά είναι η εμπειρία του φωτός.

Δ΄ – Ο “ΣΠΟΡΟΣ” ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ 

Σύμφωνα με τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας που ασχολήθηκαν με τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου, του Μεγάλου Βασιλείου και του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, 

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ “ΣΠΟΡΟ”.

Τα Αστρα, Τα Φυτα, Τα Ζωα, Οι Ανθρωποι Ειμαστε Βλαστοι Που Φυτρωσαν Απο Τον Ιδιο Αρχικο Σπορο. Αυτη Η Ελαχιστη Πρωτη Υλη Και Ενεργεια Ειχε Μεσα Της Τις Θειες Καταβολες Των Παντων. Όπως Οι Καταβολες Ολοκληρου Του Δενδρου Υπαρχουν Στο Σπορο Του, Οταν Ακομη Το Δενδρο Δεν Υπαρχει,Ετσι Και Οι Καταβολες Του Συμπαντος Υπηρχαν Στον Αρχικο Σπορο Του,Οταν Το Συμπαν Ακομη Δεν Υπηρχε. Και, όπως ο σπόρος του δένδρου δίνει πρώτα ένα μικρό βλαστό,που μεγαλώνει και διακλαδίζεται και επεκτείνεται και υψώνεται,  Έτσι Και Ο “Σπόρος” Του Σύμπαντος. Αναπτυχθήκαμε και εμφανισθήκαμε, το κάθε πλάσμα με τη σειρά του,όπως στό δένδρο ο κορμός, τα κλαδιά, τα φύλλα και οι καρποί.Όλα, Ομως, Υπηρχαν Σπερματικα Απο Την Αρχη.“Τα πάντα υπήρχαν στην πρώτη του Θεού γιά τη δημιουργία κίνηση, σαν κάποια σπερματική δύναμη που κατατέθηκε γιά τη γένεση του παντός, όμως τα καθ’ έκαστον όντα δεν υπήρχαν ακόμη ενεργεία”, λέγει ο Άγιος Γρηγόριος. 

Εφ’ Οσον, Λοιπον, Ολα Τα Υλικα Δημιουργηματα Προερχομαστε Απο Τον Ιδιο Και Μοναδικο “Σπορο”, Που Η Δυναμη Του Θεου Εποιησε, Έχουμε Μεταξύ Μας Φυσική Συγγένεια. Ο Θεος Θελησε Να Δημιουργησει Τον Κοσμο:  

Με Τη Μεθοδο Των Σπορων.Αυτο Φαινεται Καθαρα Στα Φυτα Και Στα Ζωα, Που Ολα Προερχονται Απο Σπορους Που Περιεχουν Μεσα Τους Τις Καταβολες Ολου Του Φυτου  Η Ολου Του Ζωου, Πριν Ακομη Αυτο Αναπτυχθει. Απο Το Σπορο Καθε Εμβριο Ον Αναπτυσσεται Σιγα Σιγα Και Προοδευτικα. Με τον ίδιο τρόπο και ολόκληρο το σύμπαν, και τα καθ’ έκαστον όντα μέσα σ’ αυτό, αναπτύχθηκε και επεκτάθηκε από μία αρχική Θεία καταβολή, που περιείχε μέσα της σπερματικά όλα όσα δημιουργήθηκαν σύν τω χρόνω. 

Αυτη Ειναι Η Μεθοδος Του Θεου Και Ειναι Παγκοσμια. “Εξηλθεν Ο Σπειρων Του Σπειραι Τον Σπορον Αυτου”.

Εικόνες του αρχικού σπόρου του σύμπαντος είναι όλοι οι άλλοι σπόροι των φυτών, των ζώων, των ανθρώπων.Η δημιουργική και συνεκτική ενέργεια του Θεού θέλησε να βάλει τους   “ΓΟΝΟΥΣ-ΓΟΝΙΔΙΑ” του σύμπαντος και όλων των καθ’ έκαστον δημιουργημάτων στην πρώτη αρχή.

 “ΕΝ ΑΡΧΗ”. Ο Ουρανος Και Η Γη Και Ολα Οσα Εδωσε Η Γη Βρισκονταν Δυναμει Σ’ Αυτο Τον ΑΡΧΙΚΟ ΣΠΟΡΟ, Που Εδωσε “ΕΝ ΚΑΙΡΩ” Όλα Όσα Ήρθαν Στό Είναι.Αυτή η πρώτη αρχή “κοιλοπονώντας τη γέννηση των πάντων, λόγω της δυνάμεως που κατέθεσε μέσα σ’ αυτήν ο Δημιουργός, Αναμένει Τους Κατάλληλους Χρόνους Γιά Να Φέρει Στό Φανερό, με τη Θεία προσταγή, όσα πρόκειται να γεννηθούν απ’ αυτήν”, λέγει ο Μέγας Βασίλειος. Συμπληρώνει ο άγιος Γρηγόριος:

 “Η Αθροα Των Οντων Καταβολη, Που Εγινε Απο Την Αφραστη Δυναμη Του Θεου, Ονομασθηκε Απο Τον Μωυση,

“ΑΡΧΗ” (Γεν. α΄ Ι),

Δηλαδή κεφάλαιο, μέσα στην οποία είχε τη σύστασή του το πάν.Γιατί όλων των όντων τις αφορμές και τις αιτίες και τις δυνάμεις, όλες μαζί ταυτόχρονα και ακαριαία κατέθεσε ο Θεός, και μέσα στην πρώτη κίνηση του θελήματός Του βρισκόταν η ουσία του κάθε όντος, ο ουρανός, ο αιθέρας, τα άστρα, το πύρ, ο αέρας, η θάλασσα, η γή, τα ζώα και τα φυτά”. Τα Παντα, Λοιπον, Προερχονται Απο Την Αρχη, Απο Ενα “Σπορο” Μεσα Στον Οποιο Ο Θεος Εβαλε Τη Γονικη Δυναμη Που Τα Γεννησε, Οταν Ηρθε Ο Καιρος Τους.Τα Παντα Συγγενευουν Μεταξυ Τους Αφου Εχουν Κοινη Καταγωγη, Τον Εν Αρχη “Σπορο”,Και Ειναι Βλαστοι, Κλαδια, Φυλλα, Καρποι Του Ιδιου Δενδρου.“Έτσι, λέγει ο Μέγας Βασίλειος, έχοντας δεχθεί Η Ακολουθία Της Φύσεως την αρχή από το πρώτο πρόσταγμα, διεξέρχεται όλον τον εφεξής χρόνο, μέχρις ότου έλθει στην κοινή συντέλεια του παντός”. Η Ακολουθια Της ΦυσεωςΕίναι Μία Και Ενιαία αφού έχει τη ρίζα της και την αρχή της στό πρώτο πρόσταγμα του Θεού, το περιεκτικό των πάντων. “Όπως Στο Σιταρι ή Σε Καποιο Αλλο Απο Τα Σπερματα  Περιλαμβανεται Δυναμει Ολοκληρο Το Σταχυ Φανερωνοντας με καποια φυσικη ταξη τη δυναμη που βρισκεται μεσα στο σπερμα”, λέγει ο Άγιος Γρηγόριος, έτσι και στην αρχή, Στό “Σπόρο” Του Σύμπαντος Περιλαμβανόταν Δυνάμει Ολόκληρο Το Σύμπαν, που φανερώθηκε και αναπτύχθηκε προοδευτικά με το πέρασμα του χρόνου,όπως φανερώνεται σιγά σιγά ένα δένδρο και παίρνει την τελική του μορφή Λοιπόν, πραγματικά, λέγει ο ίδιος άγιος, σαν από σκαλοπάτιαη φύση ανεβάζει τα ιδιώματα της ζωής από τα μικρότερα πρός το τέλειο”.Η Κτιστη Φυση Ειναι Κατι Το Τρεπτο, Μονον Η Θεια Φυση Ειναι Ατρεπτη Και Σταθερη.“Τέτοια είναι η φύση των κτισμάτων, ή αυξάνεται ή φθίνει, δεν έχει τίποτε το σταθερό και στάσιμο”, λέγει ο άγιος Βασίλειος. Η κτιστή φύση, λέγει και ο άγιος Γρηγόριος, “Είναι Αδύνατο Να Υπάρξει Χωρίς Αλλοίωση”. Έτσι, λοιπόν, η δημιουργία της φύσεως, ξεκινώντας από τον απειροελάχιστο και περιεκτικό του Θείου προστάγματος πρωταρχικό “σπόρο” του σύμπαντος, αναπτύχθηκε σιγά και προοδευτικά “από των μικροτέρων επί το τέλειον” και φανερώθηκε “Καθάπερ Διά Βαθμών”, ανεβαίνοντας την κλίμακα από τα κατώτερα πρός τα τελειότερα δημιουργήματα, φανερώνοντας με τάξη “Την Εγκειμένην Τω Σπέρματι Δύναμιν”.Επειδή, λοιπόν, η δημιουργία υπήρξε μια προοδευτική ανάπτυξη του ήδη υπάρχοντος σπερματικού κόσμου, ακολούθησε μια άνοδο από το ατελές πρός το τέλειο. 

“Γι’ αυτό, λέγει ο άγιος Γρηγόριος,Ο Άνθρωπος Κατασκευάστηκε Τελευταίος Μετά Τα Φυτά Και Τα Ζώα, Γιατί Η Φύση Ακολουθεί Μια Προϊούσα Οδό Πρός Το Τέλειο”. Και συμπληρώνει: “Τελευταίος μετά από κάθε έμψυχο, λέγει η Γραφή ότι έγινε ο άνθρωπος.γιατί βλέπει μια αναγκαία ακολουθία τάξεως, Να Είναι Το Τέλειο Τελευταίο”.

Ε΄ – Ο ΧΡΟΝΟΣ 

Όταν λέγει ο άγιος ότι “Τα Παντα Ην Εν Τη Πρωτη Του Θεου Περι Την Κτισιν Ορμη”, Μέσα Στα “Πάντα” Εννοεί, Φυσικά, Και Τον Χρόνο,Μέσα Στον Οποίο Τα Πάντα Κινούνται Και Αναπτύσσονται.Γιατι, Ο Χρονος Δεν Ειναι Παρα Μια Διασταση Του Συμπαντος, Μια Συναρτηση Της Κινησης Των Καθ’ Εκαστον Στοιχειων Του.Ο Χρονος, Η Μαζα, Η Εκταση Ειναι Διαστασεις Του Συμπαντος. Εμεις, Που Ειμαστε Μερος Του Συμπαντος,Εχουμε Αυτες Τις Διαστασεις Σα Συναρτηση Του Ειναι Μας.

Ο Θεος, Ομως, Ο Δημιουργος Του Χρονου, Της Μαζας Και Της Εκτασης Δεν Εχει Καμια Φυσικη Σχεση  Μ’ Αυτα Και Ειναι Εξω Απ’ Ολα Αυτα.  Αναμεσα Στο Θεο Και Τη Δημιουργια Του Υπαρχει  Οντολογικη Αβυσσος, Μια Απολυτη Διακριση. Τίποτε Στη Δημιουργία Δεν Μπορεί Να Συγκριθεί Με Το Θεό, Γιατι Ο Θεος Ειναι Το Απολυτο Αλλο.

Ο Χρονος,Οντας Μια Διασταση Του Συμπαντος, Αρχισε Ταυτοχρονα Μ’ Αυτο.Ο Χρονος Και Το Συμπαν Ειναι Συνδεδεμενες Και Αλληλοεξαρτωμενες Εννοιες  Και Πραγματικοτητες. 

Όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος: “συμφυής επομένως με τον κόσμο και με τα ζώα του και τα φυτά του δημιουργήθηκε η ροή του χρόνου, μια ροή που συνεχώς βιάζεται να τρέξει μαζί με τον κόσμοκαι πουθενά δε σταματάει.Τέτοια περίπου είναι η φύση των δημιουργημάτων, η οποία οπωσδήποτε ή αυξάνεται ή ελαττώνεται, Και Δεν Τη Χαρακτηρίζει Καθόλου Η Σταθερότης Και Η Μονιμότης. «Εν Αρχη Εποιησε. » Δηλαδη, Στην Αρχη Του Χρονου. Γιατί όταν λέγει ότι έγιναν “εν αρχή”, δεν εννοεί ασφαλώς ότιο χρόνος είναι πρεσβυγενής έναντι των δημιουργημάτων”. 

Ο  ΧΡΟΝΟΣ,  ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΑΝΑΠΤΥΧΘΗΚΑΝ ΟΛΑ, ΕΙΝΑΙ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ.

“Χρόνος δε εστί το συμπαρεκτεινόμενον τη συστάσει του κόσμου διάστημα” (Μεγ. Βασιλείου, P.G. 29, 560 β΄). Δεν υπάρχει σύμπαν Χωρίς Χρόνο και χρόνος χωρίς σύμπαν. Δεν χρειάσθηκε η δημιουργία, γιατί αυτός Είναι Μέρος Της Δημιουργίας,

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ.

Και χρόνος σημαίνει κίνηση και ανάπτυξη. Για Το Θεο, Και Το Χθες Και Το Σημερα Και Το Αυριο  Ειναι Εξ Ισου Παροντα, Αφου Εκεινος Δεν Διεπεται  Απο Την Ροη Του Χρονου, Οπως Εμεις. Δεν Χρειαζοταν, Λοιπον, Ο Θεος Το Χρονο Των Εξι “Ημερων” Για Να Τελειωσει Τη Δημιουργια Του. Η Δημιουργια Τον Χρειαζοταν,  Αφου Ηταν Διασταση Της, Το Ξεδιπλωμα Της, Η Αναπτυξη Της.

Ο Αρχικος Σπορος Ειχε Μεσα Του Τον Χρονο, Οπως Ειχε Και Ολοκληρο Το Συμπαν.Σύμπαν και χρόνος ξεδιπλώθηκαν και αναπτύχθηκαν μαζί,από τον πρωταρχικό “σπόρο” που δημιούργησε ο Θεός εκτός χρόνου.“Δεν ήταν δύσκολο γιά το παντοδύναμο χέρι Του και την άπειρη σοφία Του  

ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ  ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και συνεχίζει:“Τι λέω σε μία μέρα; Ακόμη και σε μία στιγμή.

Αλλά ενήργησε έτσι επειδή δεν ήταν γιά τη δικιά Του χρεία που δημιούργησε,γιατί εκείνος δεν χρειάζεται τίποτε αλλά έφερε στην ύπαρξη το κάθε τι εξ αιτίας της αγάπης Του γιά τον άνθρωπο και εξ αιτίας της καλωσύνης Του. Γι’ αυτό δημιουργεί λίγο λίγο, Και Μας Δίνει Μια Ξεκάθαρη Διδασκαλία  Γι’ Αυτά Τα Συμβάντα με τη γλώσσα του ευλογημένου Προφήτη (του Μωυσή), έτσι ώστε έχοντας μάθει με ακρίβεια, Να Μήν Έχουμε Τη Νοοτροπία Αυτών Που Σκέπτονται Με Την Ανθρώπινη Λογική” (P.G. 53, 35 “Στη Γένεση ΙΙΙ”, ΑΑΠ 41, 132-133).

Τι Ειναι Λοιπον Η “Ημερα” Της Εξαημερου;Διάσταση της κτίσεως.“Ημέρα μία ώσπερ χίλια έτη και χίλια έτη ώσπερ ημέρα μία”.“’Ωστε Καν Ημεραν Ειπεις Καν Αιωνα Την Αυτην Ερεις Εννοιαν”(Μεγ. Βασιλείου, ΕΠΕ 4, 98).

ΣΤ΄ – “ΕΝ ΑΡΧΗ ΕΠΟΙΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΗΝ”,

“Εν αρχή εποίησεν ο Θεός” όλη την κτίση.

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Κάθε υλικό κτίσμα. Και τα πάντα, ο ουρανός και η γή, έχουν αρχή.Η ΚΤΙΣΗ ΟΛΗ ΕΧΕΙ ΑΡΧΗ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΗ, ΟΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ.Ήρθε στό είναι από την ανυπαρξία και η ύπαρξή της εξαρτάται εξ’ ολοκλήρου από το Θεό.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΫΠΑΡΧΟΥΣΑ. Υπαρχει Μονον Επειδη Ο Θεος Θελει Να Υπαρχει. Μόνον ο Θεός είναι αυτοϋπάρχων, μόνον Εκείνος είναι αυτοϋπαρξη.Είπε στό Μωϋσή ότι Αυτός Ειναι “Ο ‘Ων”, Η Ύπαρξη, Η Αυτοϋπαρξη, Η Πηγη Της Υπαρξεως, Η Ιδια Η Ύπαρξη.Αυτός διατηρεί τα πάντα στην ύπαρξη ελεύθερα, χωρίς καμιά ανάγκη,από την άμετρη αγάπη Του. “Εν Αρχη Εποιησεν Ο Θεος Τον Ουρανον”. Τι σημαίνει “ουρανός”; Οπωσδήποτε δεν σημαίνει τους αγγέλους και ό,τι ονομάζουμε ουράνιες νοητές υπάρξεις, ουράνιους νόες.

ΌΤΑΝ Η ΓΕΝΕΣΗ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΕΝΝΟΕΙ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ:

Τα Αστρα, Τους Γαλαξιες, Τα Νεφελωματα Και Καθε Ειδους Υλη Στο Διαστημα.Στη δεύτερη ομιλία του στη Γένεση ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει:“Εν Αρχη Ο Θεος Εποιησε Τον Ουρανον Και Την Γην Δε Λέγει Τίποτε Γιά Τις Αόρατες Δυνάμεις ΔΕ ΛΕΓΕΙ: Εν Αρχη Ο Θεος Εποιησε Τους Αγγελους ή Τους Αρχαγγελους, Και Αυτο Γινεται Σκοπιμα.Γιατι Μιλουσε Σε Εβραιους, Που Ενδιαφερονται Παρα Πολυ Για Τα Παροντα Και Ηταν Ανικανοι Να Φαντασθουν Οτιδηποτε Νοερο.Τους οδηγεί, από πράγματα αντιληπτά στις αισθήσεις μας,πρός το δημιουργό των όλων, έτσι ώστε μαθαίνοντας γιά τον τεχνίτη του σύμπαντος από τα δημιουργήματα,να λατρεύσουν το Δημιουργό και όχι να προσκυνούν τα κτίσματα”.Ο άγιος Βασίλειος, επιβεβαιώνοντας το ίδιο πράγμα, λέγει:  “Καθως Φαινεται, Υπηρχε Κατι Και Περα Απ’ Αυτον Τον Κοσμο, Κατι Που Μπορουμε Να Το Καταλαβουμε Καπως, Αλλα Για Το Οποιο Δε Μας Ειπωθηκε Τιποτε, Γιατι Δεν Ηταν Καταλληλο Για Αποκαλυψη Σ’ Αυτους Που Μολις Τωρα Αρχιζουν Να Μαθαινουν Και Ειναι Ακομη Βρεφη Στη Γνωση” (Εξαήμ. 1, 5). 

ΈΤΣΙ, Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΝΟΗΤΩΝ, Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΑΦΕΘΗΚΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙ.

Όταν, λοιπόν, λέγει: “Εν Αρχη Εποιησεν Ο Θεος Τον Ουρανον Και Την Γην”,Αναφερεται Σ’ Αυτο Τον Υλικο Ουρανο Και Σ’ Αυτη Την Υλικη Γη.Μια από τις συνηθισμένες παρανοήσεις αυτών που μελετούν τη Γένεση είναι η ιδέα Ότι Ο Ήλιος, Το Φεγγάρι Και Τα Άστρα, Δε Δημιουργήθηκαν Από Την Αρχή, Αλλά Μόνον Την Τέταρτη “Μέρα” Της Δημιουργίας,Όταν Τα Ουράνια Αυτά Σώματα Έγιναν Ορατά Από Την Επιφάνεια Της Γής. Θά επιστρέψουμε στό ζήτημα αυτό αργότερα.

Αυτή τη στιγμή άς συγκρατήσουμε το βασικό γεγονός ότι “ΟΥΡΑΝΟΣ” στη Γένεση σημαίνει Το Υλικό Σύμπαν, Τον Ήλιο, Το Φεγγάρι Και Τα Άστρα, Που Δημιουργήθηκαν Όλα Την Πρώτη “Μέρα” Της Δημιουργίας. “Από τα δύο άκρα (ουρανό και γή) μας κάνει νύξη γιά την ύπαρξη του παντός”, λέγει ο Μέγας Βασίλειος, “Δινοντας Στον Μεν Ουρανο Τα Πρεσβεια Της Γενεσεως Και Λεγοντας Οτι Η Γη Εχει Δευτερη Σειρα Στην Υπαρξη. Πάντως, δε, και ό,τι υπάρχει μεταξύ των δύο έγινε και αυτό μαζί μ’ αυτά.

‘Ωστε και τίποτε να μήν πεί γιά τα στοιχεία του πυρός, του ύδατος και του αέρος,εσύ, με τη σύνεση που έχεις, πρέπει να καταλαβαίνεις, ότι μαζί με τ’ άλλα βρίσκονται ανακατεμένα και τα λοιπά, και μαζί με τη γή θά βρείς και το νερό και τον αέρα και το πύρ”. 

ΌΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΗΔΗ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ.

“Δημιούργησε ο Θεός τον ουρανό και τη γή, όχι μισό από το καθένα,αλλά ολόκληρο τον ουρανό και ολόκληρη τη γή, τόσο την ουσία όσο και τη μορφή τους. Γιατί δεν είναι εφευρέτης σχημάτων ο Θεός, αλλά δημιουργός της φύσεως των όντων. Πολλα Αποσιωπησε (Η Γραφη) Γυμναζοντας Το Νου Μας Να Δουλευει, Δινοντας Του Με Λιγα Την Αφορμη Να Καταλαβαινει Και Τα Υπολοιπα,Συμπληρωνει Ο Μεγας Βασιλειος.

 Ο Ηλιος, Λοιπον, Τα Αστρα Και Το Φεγγαρι Υπαρχουν Ηδη Απο Την Πρωτη “Μερα” Της Δημιουργιας,  

ΑΝ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΑ ΣΤΗ ΓΗ.

Ζ΄ – “ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΗΝ”

 “Εποιησεν Ο Θεος Τον Ουρανον Και Την Γην” (α΄ Ι).

Γιατι Αυτη Η Εμφαση Στη Γη; Η προοπτική του Θεού δε μοιάζει καθόλου με την προοπτική της αστρονομίας.

Αυτος Ο Μικρος Για Τα Αστρονομικα Δεδομενα Πλανητης, Ενα Απο Τα Μικροτερα Ουρανια Σωματα Που Υπαρχουν, Ειναι Στην Πραγματικοτητα  Το Σπουδαιοτερο Ουρανιο Σωμα,  Τοσο Σπουδαιο Οσο Και Το Συμπαν Ολοκληρο. 

Όχι Τοσο Γιατι Ειναι Ο Τοπος Κατοικιας Του Ανθρωπου, Γιατί είναι ο τόπος του Θεανθρώπου, το σημείο του σύμπαντος 

ΟΣΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ
στό οποίο έγινε πραγματικότητα η προαιώνια βούληση του Θεού,Η Υποστατικη Δηλαδη Ενωση Του Θεου Με Τη Δημιουργια Του. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι και άλλοι κατοικημένοι πλανήτες υπάρχουν στό σύμπαν, Η Ζωή Τους Δεν Είναι Τίποτε Σε Σύγκριση Με Τη Ζωή Στη Γή:

Ο Ανθρωπος, Ο Βασιλιας Της Γης, Ειναι Επισης Και Βασιλιας Του Συμπαντος, Γιατι Δημιουργηθηκε Κατ’ Εικονα Του Υιου Του Ανθρωπου, Του Κατ’ Εξοχην Ανθρωπου, Του Ιησου Χριστου, Στο Προσωπο Του Οποιου Βλεπουμε Τον Ιδιο Το Θεο,Αφου Ειναι Ο Υιος Και Λογος Του. Καμιά άλλη ζωή, σ’ αυτόν ή σε άλλον πλανήτη, και αν ακόμη έχει την ίδια βιολογική αξία με τη δική μας, Δεν Πλησιαζει Ουτε Ελαχιστα Την Οντολογικη Και Πνευματικη Αξια Που Έχει Μονο Ένα Ζωντανο Δημιουργημα Του Συμπαντος:

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΕΝΟΣ ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΘΕΟΥ,Στα Προτυπα Δηλαδη Του Ιησου Χριστου, Του Ανασταντος  Και Ανελθοντος Στους Ουρανους Και Ευρισκομενου Επι Του Θρονου Της Θεοτητος.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ Η ΓΕΝΕΣΗ, Αφού Μιλήσει Μια Φορά Γιά Τον Ουρανό, Δεν Δινει Περισσοτερες Πληροφοριες Για Το Συμπαν  Και Περιγράφει Μόνο Τι Συνέβη Πάνω Στη Γή.

Μόνο, δηλαδή, αυτό, που ένας παρατηρητής Θά Μπορούσε Να Δεί Από Την Επιφάνεια Της Γής, Ο,ΤΙ ΠΙΘΑΝΩΣ Ο ΜΩΫΣΗΣ ΕΙΔΕ ΣΕ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕ. 

Η΄ – ΤΟ ΝΕΡΟ 

Είναι φανερό από το δεύτερο εδάφιο της Γενέσεως (α΄ 2) ότι η γή ήταν σκεπασμένη από ένα παχύ στρώμα εξαερωμένου νερού, Τόσο Παχύ Που Να Μήν Επιτρέπει Καμιά Ακτίνα Του Ήλιου  Να Το Διαπεράσει, Έτσι Ώστε Τέλειο Σκοτάδι Βασίλευε  Στην Επιφάνεια Της Γής. Αυτό το νερό, που ήταν σε αέρια κατάσταση, εξαιτίας της ζέστης του φλοιού της γής, Άρχισε, Κρυώνοντας Λίγο – Λίγο, Να Μετατρέπεται Σε Υγρό Και Να Σκεπάζει Όλη Τη Γή Σαν Ένας Απέραντος Ωκεανός. Αυτός ο μετασχηματισμός από την αέρια στην υγρή κατάσταση επέφερε μια αραίωση των νεφών που σκέπαζαν τη γή, έτσι ώστε οι ακτίνες του ήλιου, διαχεόμενες, να μπορούν να διαπεράσουν και να φωτίσουν την επιφάνεια της γής. 

Αυτό ακριβώς διηγείται η Γένεση με τις λέξεις:

“Και είπεν ο Θεός « Γεννηθήτω Φώς» και εγένετο φώς” Αργότερα το εξαερωμένο νερό ξεχώρισε καθαρά από το νερό του ωκεανού και ανάμεσα στα δύο δημιουργήματα ξεχώρισε καθαρά από το νερό του ωκεανού και ανάμεσα στα δύο δημιουργήθηκε ένα διάστημα, που η Γένεση ονομάζει “Στερέωμα” (α΄ 6). Αυτό είναι ο αέρας ανάμεσα στην επιφάνεια της γής και τα σύννεφα. Πολύ αργότερα, την τέταρτη μέρα της δημιουργίας, το εξαερωμένο νερό των νεφών λιγόστεψε ακόμη περισσότερο, ώστε τα σύννεφα άρχισαν να σπάζουν και να σκορπίζουν όπως τα βλέπουμε σήμερα και ο ουρανός καθάρισε και άνοιξε. Με το καθάρισμα αυτό του ουρανού ο ήλιος, το φεγγάρι και τα άστρα εμφανίσθηκαν ταυτόχρονα στην επιφάνεια της γής, και τώρα πιά όλα όσα βρίσκονταν σ’ αυτήν φωτίζονταν κατ’ ευθείαν από τις ακτίνες του ήλιου και όχι μόνον από τη διάχυσή τους.

Γιά να καταλάβουμε καλύτερα τι έγινε, ο Μέγας Βασίλειος μας δίνει μια ακριβή εικόνα:

“Η Δε Γη Ην Αορατος Και Ακατασκευαστος (Γεν. α΄ 2), λέγει. Αφου Και Τα Δυο, Ουρανος Και Γη, Εγιναν Ομοτιμα, Πως Ο Μεν Ουρανος Αποπερατωθηκε,Η Δε Γη Ειναι Ακομη Ατελης Και Μισοφτιαγμενη; 

Ή γενικά, Ποιο Πράγμα της γής ήταν ακατασκεύαστο;

Και Γιά Ποιά Αιτία Η Γή Ήταν Αόρατη; Επειδή τότε δεν υπήρχε ακόμη τίποτε από αυτά που Επρόκειτο Να Φυτρώσουν ύστερα από λίγο με το πρόσταγμα του Θεού, εύστοχα η διήγηση ονομάζει τη γή ακατασκεύαστη. Αποκάλεσε δε τη γή αόρατη γιά δύο λόγους: Ή Διότι Δεν Υπήρχε Ακόμη Ο Άνθρωπος Γιά Να Τη Βλέπει Ή Γιατί Ήταν Κάτω Από Την Επιφάνεια Του Ύδατος Που Την Σκέπαζε Και Δεν Ήταν Δυνατό Να Τη Βλέπει Κανείς. Τα νερά δεν είχαν συγκεντρωθεί ακόμη στις συγκεντρώσεις τους, που έκανε ο Θεός αργότερα και τις ονόμασε θάλασσες. 

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΟΡΑΤΟΣ;

Πρώτα, αυτό που εκ φύσεως δεν μπορούν να το δούν τα μάτια μας τα σωματικά. Έπειτα δε, αυτό που είναι μέν εκ φύσεως ορατό, αλλά δεν φαίνεται γιατί το σκεπάζει ένα άλλο σώμα, όπως το σίδερο που είναι στό βυθό. Μ’ αυτήν ακριβώς τη σημασία, νομίζω, λέγεται εδώ η γή αόρατη. Επειδη Σκεπαζοταν Απο Το Νερο. Έπειτα, βέβαια, αφού δεν είχε γίνει ακόμη φώς επάνω στην επιφάνεια της γής, δεν είναι καθόλου παράξενο αυτή που είναι ακόμη στό σκοτάδι, επειδή ο αέρας που είναι επάνω της είναι ακόμη αφώτιστος, να ονομάζεται αόρατη από την Γραφή και γι’ αυτό.Επειδή, λοιπόν, δεν λέει γιά το νερό ότι το “εποίησεν ο Θεός”, λέγει όμως ότι η “γή ήν αόρατος”,  Σκέψου Εσύ Μόνος Σου Με Ποιο Παραπέτασμα Ήταν Σκεπασμένη Και Δεν Φαινόταν. Ασφαλώς η φωτιά δεν ήταν δυνατόν να τη σκεπάζει, γιατί το πύρ είναι φωτιστικό και διαφανές και επιτρέπει να φαίνονται όσα καλύπτει και δεν τα σκοτίζει. Ούτε βέβαια και ο αέρας ήταν τότε αδιαφανής, γιατί ο αέρας από τη φύση του είναι αραιός και διαφανής, μέσα του κολυμπούν όλα τα είδη των ορατών και αυτός τα δείχνει στα μάτια αυτών που κοιτάζουν.Αυτό που μένει, λοιπόν, είναι να καταλάβουμε Ότι Το Ν ε ρ ο  Σκεπαζε Την Επιφανεια Της Γης, γιατί το υγρό στοιχείο δεν είχε ακόμη περιορισθεί στη θέση που του δόθηκε γιά να παραμείνει.Γι’ αυτο και η γη δεν ηταν μονο “Αορατος”, αλλα και “Ακατασκευαστος”. Γιατί, όταν το υγρό στοιχείο σκεπάζει τη γή Την Εμποδίζει Να Καρποφορεί Η ίδια λοιπόν αιτία ήταν που έκανε τη γή και να μήν φαίνεται και να είναι ακατασκεύαστη”. Συνεχίζει ο άγιος: 

“Αλλά τι σημαίνει και η φράση: 

“Και Σκοτος Επανω Της Αβυσσου”; 

Να, πάλι, Άλλες Αφορμές Γιά Μύθους και άλλες αρχές δυσεβειών ανθρώπωνπου διαστρέφουν τα λόγια της Γραφής σύμφωνα με τις δικές τους φαντασίες.

Γιατί, Δεν Εξηγούν Το Σκοτάδι Σαν Αυτό Που Πραγματικά Είναι, Δηλαδη Αέρας Που Δεν Φωτίζεται,ή κάποιον τόπο που σκιάζεται ή εν πάσει περιπτώσει τόπο στερημένον από το φώς γιά οποιαδήποτε αιτία, Αλλα Το Εξηγουν: 

Σαν Δυναμη Κακη, ή Μαλλον, Σαν Αυτο Το Ιδιο Το Κακο, Που Εχει Την Αρχη Αφ’ Εαυτου Του, Αντιθετο Και Εχθρικο Προς Την Αγαθοτητα Του Θεου.Άνθρωπε, γιατί φεύγεις μακρυά από την αλήθεια, επινοώντας πράγματα που θά σε οδηγήσουν στην απώλεια; Ο λόγος είναι απλός και κατανοητός σε όλους.

Η γή ήταν αόρατη, λέγει.Ποιά η αιτία; Επειδή Την Σκέπαζε Η Άβυσσος.  Και τι σημαίνει ΆΒΥΣΣΟΣ; 

ΝΕΡΟ ΠΟΛΥ, ΜΕ ΑΜΕΤΡΗΤΟ ΒΑΘΟΣ.

Τρία πράγματα πρέπει να συνυπάρξουν γιά να γίνει σκιά: 

Το Φώς, Ένα Σώμα Και Ο Αφώτιστος Τόπος. 

ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΖΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΝ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥΠΟΥ ΑΙΩΡΟΥΝΤΑΝ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.

Τότε τα πάντα τα σκέπαζε το νερό. Γι’ αυτό, αναγκαστικά, σκοτάδι υπήρχε πάνω από την άβυσσο”. Είναι φανερό από τα κείμενα που προηγήθηκαν ότι:  

Ο Ουρανός Ήταν Ολοκληρωμένος Από Την Πρώτη Μέρα Της Δημιουργίας, Ο Ήλιος, Το Φεγγάρι Και Τα Άστρα ΌΛΑ. 

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΡΑΤΑ,  Ουτε Μπορουσε Το Φως Τους Να Φτασει Στην Επιφανεια Της Γης, Εξαιτιας Του Στρωματος Του Εξαερωμενου Νερου Που Σκεπαζε Τη Γη.

Αργότερα, όταν αραίωσαν οι ατμοί, μπόρεσε το διάχυτο φώς από τον ήλιονα φθάσει στην επιφάνεια της γής και να τη φωτίσει, όπως γίνεται τις συννεφιασμένες μέρες.Οι ατμοί αραίωναν όσο το νερό κρύωνε και περνούσε από την αέρια κατάσταση στην υγρή.Έτσι, Η Γη Καλυφθηκε Απο Εναν Απεραντο Ωκεανο Που Τη Σκεπαζε Ολη. Στον αέρα έμειναν μετέωρα τα πυκνά σύννεφα.Αναμεσα Στα Συννεφα Και Το Νερο Του Ωκεανου Υπηρχε Το Καθαρο Διαστημα,  Που Η Γραφη Ονομαζει “Στερεωμα”.Τελικά, πολύ αργότερα, Την Τέταρτη Μέρα Της Δημιουργίας, τα σύννεφα διαλύθηκαν, έσπασαν και χώρισαν, όπως τα βλέπουμε σήμερα,επιτρέποντας να εμφανιστεί καθαρός ουρανός και μαζί ο ήλιος, το φεγγάρι και τα άστρα. 

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξηγεί τα πράγματα ακριβώςμε τον ίδιο τρόπο στην τρίτη του ομιλία στη Γένεση (P.G. 53, 33-34 ή ΑΑΠ 41, 128).

Θ΄ – ΠΝΕΥΜΑ ΘΕΟΥ

Ένα άλλο πολύ σημαντικό σημείο στό οποίο πρέπει να σταματήσουμε είναι η σημασία της φράσεως

“Και Πνευμα Θεου Επεφερετο Επανω Του Υδατος” 

Αυτές οι λέξεις είναι πρωταρχικής σημασίας, κλειδί γιά την κατανόησητης αρχής της ζωής πάνω στη γή. Και πάλι, ο Μέγας Βασίλειος μας δείχνει το νόημά τους:

«Πνευμα Θεου Ονομαζεται Το Πνευμα Το Άγιο» Γιατί, αυτή η ονομασία δίνεται από τη Γραφή ιδιαίτερα στό Άγιο Πνεύμα, και δεν ονομάζεται άλλο Πνεύμα Θεού παρά μόνο το Άγιο Πνεύμα, που συμπληρώνει την Αγία Τριάδα της Θεότητος.

Πώς, λοιπόν, αυτό “Επεφέρετο Επάνω Του Ύδατος”; 

Η Συριακή γλώσσα είναι πιο σαφής και πλησιάζει περισσότερο την έννοια των Γραφών, γιατί είναι συγγενής με την εβραϊκή. 

Τη λέξη “ΕΠΕΦΕΡΕΤΟ”, λέγει, την χρησιμοποιούν αντί του “ΣΥΝΕΘΑΛΠΕ” και “ΖΩΟΓΟΝΟΥΣΕ” τη φύση των υδάτων,  κατά την εικόνα της όρνιθας, που κλωσσά τα αυγά της και ζεσταίνοντάς τα τους μεταδίδει κάποια ζωτική δύναμη.

Αυτή είναι περίπου η σημασία της φράσεως “Το Πνεύμα Επεφέρετο” δηλαδή, ότι ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕ τη φύση του ύδατος Γιά Να ΒΓΑΛΕΙ ΖΩΗ. Και είναι αυτό μια ικανοποιητική απάντηση σ’ αυτούς που ρωτούν αν το Άγιο Πνεύμα πήρε ενεργό μέρος στη δημιουργία του κόσμου” 

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ακόμη πιο σαφής σ’ αυτό το σημείο. Λέγει:“Και Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος» Τι Εννοεί Μ’ Αυτό; Μου φαίνεται ότι σημαίνει πώςΜια Ζωογόνα Δύναμη Βρίσκονταν Στα Νερά, Που Δεν Ήταν Απλώς Αδρανή Και Αμετακίνητα, Αλλά Ενεργά Και Ζωογόνα. Γιατί, ό,τι είναι αδρανές είναι εντελώς άχρηστο, αλλά ό,τι είναι ενεργό και κινούμενο είναι χρήσιμο γιά πολλά πράγματα.Έτσι, γιά να μας διδάξει ότι αυτό το νερό, που ήταν ζωογόνα δύναμη, λέγει:“Και Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος.Και αυτό δεν λέχθηκε από την Αγία Γραφή χωρίς λόγο, Αλλα,Γιατι Θα Μας Εξιστορησει Παρακατω, Πως Τα Ζωα Προηλθαν Απο Τα Νερα Με Την Εντολη Του Δημιουργου Των Ολων”.Βλέπουμε ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας Ηξεραν Και Διδαξαν, Οτι Η Ζωη Στη Γη Αρχισε Να Αναπτυσσεται,Απο Την Πρωτη “Μερα” Της Γενεσεως, Μεσα Στα Σκοτεινα Νερα Που Σκεπαζαν Ολη Τη Γη Και Τα Οποια Το Άγιο Πνευμα Εθωπευε, 

ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ Η ΜΗΤΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

Το ότι αυτό δεν ήταν μια στιγμιαία πράξη, αλλά κάτι που αναπτύχθηκε και προόδευσε μέσα στό χρόνο, δηλαδή μια συνεχής επενέργεια του Αγίου Πνεύματος,είναι φανερό από το χρόνο διάρκειας της λέξεως “ΕΠΕΦΕΡΕΤΟ”.Το Άγιο Πνεύμα ΕΠΕΦΕΡΕΤΟ επάνω στα ύδατα συνεχώς και όχι μία μόνο φορά, όπως το πουλί, που συνεχώς κάθεται πάνω στα αυγά του,δίνοντας στα έμβρυα που είναι μέσα τους τη σιγανή και προοδευτική ανάπτυξη. Αυτό φανερώνει Τη Συνεχη Επιδραση Της Ενεργειας Του Θεου Στην Αναπτυξη Της Δημιουργιας Μεσα Στο Χρονο. Ο Θεός ενεργεί σ’ όλες τις διαστάσεις της δημιουργίας και ο χρόνοςείναι μια από τις διαστάσεις αυτές. Το Πνευμα Το Άγιο Ενεργει Επανω Στον Απεραντο Και Σκοτεινο Ωκεανο  Και Δημιουργει Τη Ζωη Μεσα Σ’ Αυτον.

Ι΄ – ΗΜΕΡΑ ΜΙΑ“

Και Εγενετο Εσπερας Και Εγενετο Πρωϊ, Ημερα Μια” (Γεν. α΄ 5).Γιά να καταλάβουμε σωστά τη Γένεση, πρέπει να σταθούμε σε μια άλλη πέτρα σκανδάλου:Τη σημασια της λεξεως “ΗΜΕΡΑ”.Γιατί την πρώτη μέρα της Δημιουργίας δεν την ονομάζει “ΠΡΩΤΗ” αλλά την ονομάζει “ΜΙΑ”,“ΗΜΕΡΑ ΜΙΑ”;Το κάνει, γιατί Η Πρώτη Μέρα Είναι Τύπος Και ΠροεικόνισηΤης “Μιας Των Σαββατων” Που Ειναι“Βασιλις Και Κυρια”, Τυπος Και Προεικονιση Της Ημερας Της Αναστασεως,Που Ειναι Η Αρχη Της “Ογδοης Μερας”Της Αφθαρτης, Αιωνιας Και Ατελευτητης.Ονομάζει, λοιπόν, την πρώτη μέρα “ΗΜΕΡΑ ΜΙΑ”, Γιατί Είναι Εικόνα Της Αιωνιότητας.“Γιατί δεν είπε “πρώτη”, αλλά, “Μία”; ρωτά ο Μέγας Βασίλειος.“Δεν θά ήταν συνεπέστερο, αυτός που πρόκειται να μιλήσει γιά “δεύτερη”,“τρίτη” και “τέταρτη” μέρα, να ονομάσει αυτή που προηγείται “πρώτη”;Εν τούτοις, την ονόμασε “ΜΙΑ”. Την κεφαλή του χρόνου την ονόμασε Όχι “Πρώτη”, αλλά “Μία”, γιά να φαίνεται από το όνομά της η συγγένειά της με τον αιώνα τον ατελεύτητο την ημέρα του Κυρίου τη μεγάλη και επιφανή την ανέσπερη και αδιάδοχη και ατελεύτητη, που και ογδόη ο ψαλμωδός την ονόμασε, επειδή βρίσκεται έξω από τη γνωστή μας εβδοματική ανακύκλωση του χρόνου.’Ωστε, Ειτε Ημερα Πεις, Ειτε Αιωνα, Την Ιδια Εννοια Λες”Εξαήμ. Β΄ 9, ΕΠΕ 4, 96-98. Αν, λοιπόν, η πρώτη μέρα είναι εικόνα της αιωνιότητας,βλέπουμε ότι η λέξη “Ημέρα” στη Γένεση δεν έχει νόημα καθημερινό και συνηθισμένο,Αλλά Νόημα Μυστικό. Παρομοίως, νόημα μυστικό έχει, όπως θά δούμε,Και Η Ημερα Η Εβδομη, Κατα Την Οποια Ο Κυριος Αναπαυθηκε Απο Ολα Τα Εργα Του  (Μέρος Β΄, κεφ. ΚΓ΄).Αυτη Η Μυστικη Κατανοηση Των “Ημερων” Της Γενεσεως Δεν Εχει,Βεβαια, Σχεση Με Το Δικο Μας Μετρημα Του Χρονου ήΜε Τον Κυκλο Του Ημερονυκτιου Και Του Εικοσιτετραωρου,Που Χρησιμοποιείται Εδώ Μόνο Σαν Εικόνα Και Τύπος Άλλων Βαθύτερων Και Μυστικών Πραγμάτων.Τα νοήματα της Αγίας Γραφής δεν έχουν την ανθρώπινη ρηχότητα αλλά σημαίνουν πράγματα που μόνο με το φώς των θείων μυστηρίων,των γεγονότων της Καινής Διαθήκης και μέσα στην πραγματικότητα της Χάριτος μπορεί ο άνθρωπος να αρχίσει να συλλαμβάνει.“Αι Οδοι Μου Ουχ Ωσπερ Αι Οδοι Υμων, Λεγει Κυριος”.

ΙΑ΄ – ΕΞΑΓΑΓΕΤΩ ΤΑ ΥΔΑΤΑ 

Βλέπουμε, λοιπόν, μια εκπληκτική διήγηση: Τη γή σκεπασμένη από αδιαπέραστο στό φώς εξαερωμένο νερό που ψύχεται σιγά – σιγά και υγροποιείται σχηματίζοντας έναν απέραντο σκοτεινό ωκεανό, που σκεπάζει τα πάντα. 

Σύν τω χρόνω, ένα “στερέωμα”  διαχωρίζει το υγροποιημένο νερό του ωκεανού από το εξαερωμένο νερό των νεφών, και γίνεται φώς επάνω στον απέραντο ωκεανό, που σκεπάζει όλη τη γή, ένα φώς διάχυτο σαν κι αυτό της συννεφιασμένης ημέρας.Και Υστερα, Λεγει Ο Θεος Να Μαζευτει Το Νερο Σε Συστηματα Θαλασσων Και Να Φανει Η Ξηρα.

Και πάνω στην ξηρά βλασταίνει η βοτάνη του χόρτου και μετά το σκληρό ξύλο των δένδρων,Πρίν Ακόμη Φανεί Ο Ήλιος Και Τα Άλλα Ουράνια Σώματα,Γιατί Το Φώς Που Φωτίζε Τα Φυτά Ήταν Διάχυτο.Μόνον αργότερα, όταν τα σύννεφα αραίωσαν ακόμη περισσότερο,φάνηκαν στον ουρανό οι φωστήρες, που φέγγουν τα βήματά μας και μας κάνουν να ξεχωρίζουμε μέρα και νύχτα και σημεία και καιρούς και τις μέρες και τα χρόνια. Ίσως, Ο Μωϋσης Περιγραφει Αυτα Που ΤΟΝ ΑΞΙΩΣΕ Η Χαρη Του Θεου Να Δει Κατα Ενα Μυστικο Τροπο Καθως Γινονταν,Σαν Σε Καποιο Υπερφυες Οραμα, Τοτε Που Ειχε ΣυναντησειΤον Κυριο Ιησου Χριστο Στο Ορος Σινα. 

Η Γένεση δεν δίνει λεπτομέρειες γιά τα διάφορα στάδια της ζωής μέσα στους ωκεανούς. Λέγει, μόνον, ότι Το Πνευμα Του Θεου Το Άγιο “Επεφερετο Επανω Του Υδατος”, Για Να Καταλαβουμε Ότι:  Ο “Ζωης Χορηγος” Ζωογονουσε Τη Φυση Των Υδατων, Και Γεμιζε Τα Νερα Με “Ερπετα Ψυχων Ζωσων” (Γεν. α΄ 20)..

Η Γένεση δεν είναι εγχειρίδιο Αστρονομίας ή Ζωολογίας. Τα Εντομα Δεν Τα Αναφερει Καθολου, Σαν Να Μην Υπηρξαν Ποτε. Ούτε μιλάει καθόλου γιά το τι έγινε στό εξώτερο σύμπαν.Αναφερει, Λακωνικα, Μονον Τα Ουσιωδη Με Λιγες Λεξεις Αποφασιστικης Σημασιας. Μόνον όταν η ζωή ανέβηκε από τη θάλασσα στην ξηρά,Την Πέμπτη Μέρα, αρχίζει η Γραφή να γίνεται πιο λεπτομερής: “Και είπεν ο Θεός, εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και πετεινά πετόμενα επί της γής κατά το στερέωμα του ουρανού” (Γεν. α΄ 20). Η φράση «Εξαγαγέτω Τα Ύδατα» σημαίνει καθαρά μια διαταγή που δόθηκε στα νερά από το Θεό, να βγάλουν έξωστη γή κάτι που ήδη το είχαν μέσα τους, Δηλαδή Τα Ερπετά. Εξ – Αγω σημαινει “Οδηγω Κατι Προς Τα Εξω”. Τι έβγαλαν λοιπόν “τα ύδατα επί της γής”; Τίποτε άλλο από αυτό που είχαν: Τα ψάρια. Με την εντολή του Θεού,Ψάρια Άρχισαν Να Βγαίνουν Από Τη Θάλασσα Στην Ξηρά.Σιγά και παραπατώντας πάνω στα πτερύγιά τους και τις ουρές τους έβγαιναν μια έξω από το νερό και έμπαιναν ξανά πάλι μέσα. Έτσι, Τα Ψαρια Εδωσαν:

 Αμφιβια Ερπετα Την Πεμπτη Ημερα Της Δημιουργιας.Αλλά δεν σταματούσε εκεί ο λόγος του Θεού. Έλεγε: “Εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και πετεινά πετόμενα επί της γής κατά το στερέωμα του ουρανού”. 

Τα ΨΑΡΙΑ Δεν Εδωσαν Μονον Ερπετα,Έδωσαν Και “Πετεινά Πετόμενα Επί Της Γής”.Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, τα πρώτα πετεινά,τα πρώτα πουλιά της πέμπτης μέρας Είχαν Άμεση Σχέση Με Τα Ερπετά Που Εξήγαγαν Τα Ύδατα. 

ΉΤΑΝ, ΔΗΛΑΔΗ, ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΕΡΠΕΤΑ. ΨΑΡΙΑ, ΕΡΠΕΤΑ, ΠΟΥΛΙΑ, Τρια Ζωικα Ειδη Πολυ Ομοια Μεταξυ Τους  Στα Ανατομικα Και Ζωολογικα Τους Χαρακτηριστικα.Και τα τρία ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ την ικανότητα να κυοφορούν τους απογόνους τους μέσα στό ίδιο τους το σώμα.Γεννουν Αυγα Μεσα Στα Οποια Αναπτυσσονται Οι Απογονοι Τους, Εξω Απο Το Σωμα Της Μητερας Τους.“Και Εποιησεν Ο Θεος Τα Κητη Τα Μεγαλα”(Γεν. α΄ 21).Για Ποια Κητη Μιλαει Εδω Η Γενεση;  Ασφαλώς όχι γι’ αυτά που εμείς ονομάζουμε κήτη. Οι Φάλαινες είναι πολύ αναπτυγμένα ζώα, που έχουν την ικανότητα να κυοφορούν τους απογόνους τους μέσα στό ίδιο τους το σώμα. Ειναι, Επομενως, Θηλαστικα, Ζωα Της Εκτης Ημερας. Εδω Μιλαει Η Γραφη Για Αλλα Κητη, Για Τα Τεραστια Ερπετα,  Που Ονομαζονται Δεινοσαυροι. 

Τα Ζωα Που Περπατουν Επανω Στη Γη Την Εκτη Μερα Δεν Τα Παρουσιαζει Πια Η Αγια Γραφη Να Εχουν Σχεση Με Τη Θαλασσα, Αλλα Με Την Ξηρα:.“Και είπεν ο Θεός: Εξαγαγέτω Η Γή Ψυχήν Ζώσαν Κατά Γένος, τετράποδα και ερπετά και θηρία της γής κατά γένος” (Γεν. α΄ 24).“ΕΞΑΓΑΓΕΤΩ Η ΓΗ”.Τα Ερπετα Και Τα Πετεινα, που εμφανιστηκαν επανω στην ξηρα την πεμπτη μερα,εχουν προελευση τη θαλασσα. Τα εδωσε η θαλασσα, ΒΓΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΑΥΤΗΝ.

Τα “Τετραποδα” Και Τα “Θηρια Της Γης” Και Τα “Ερπετα” Της Εκτης Μερας Εχουν Πια Προελευση Την Ξηρα,Προηλθαν Δηλαδη Απο Ζωα Που Δεν Ζουσαν Πλεον Μεσα Στη Θαλασσα,Σαν Αυτα Της Πεμπτης Μερας, Αλλα Επανω Στην Ξηρα.

Τα ζώα της έκτης μέρας, τα “τετράποδα” της Αγίας Γραφής, είναι πολύ όμοια μεταξύ τους, Αλλά Πολύ Διαφορετικά Από Τα Ζώα Της Πέμπτης Μέρας.

ΤΑ ΖΩΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΕΜΒΡΥΑ ΤΟΥΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ.

ΤΑ ΖΩΑ ΤΗΣ ΕΚΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΕΜΒΡΥΑ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ.

Η Πεμπτη Μερα Ειναι Η Εποχη Των Ερπετων,

Η Έκτη Μέρα Είναι Η Εποχή Των Θηλαστικών.

Τα Ερπετα, Βεβαια,(και σ’ αυτά συμπεριλαμβάνονταν όπως είδαμε τα πουλιά που ήταν ιπτάμενα ερπετά), Συνέχισαν Να Υπάρχουν Την Έκτη Μέρα Και Να Αναπτύσσονται Μαζί Με Τα Θηλαστικά.Όμως, μαζί με τα παλιά ερπετά, που είχαν στα πλευρά τους τέσσερα πόδια και σέρνονταν μ’ αυτά, υπήρχαν την έκτη μέρακάτι άλλα Ερπετά Που Δεν Είχαν Πιά Καθόλου Πόδια  Και Σέρνονταν Χωρίς Αυτά,ΤΑ ΦΙΔΙΑ.

“Και εποίησεν ο Θεός τα θηρία της γής κατά γένος, και τα κτήνη κατά γένος αυτών και πάντα τα ερπετά της γής κατά γένος αυτών.Και είδεν ο Θεός ότι καλά” (Γεν. α΄ 25).“Θηρια”, “Κτηνη”, “Τετραποδα”, “Ερπετα Της Γης”, Τα Ζωα Της Εκτης Μερας. Τετραποδα Ονομαζει Η Αγια Γραφη Ολα Τα Θηλαστικα, Θηρία Ονομάζει Τα Σαρκοβόρα Θηλαστικά  Και Κτήνη Τα Φυτοφάγα. Ερπετα Της Γης ονομάζει τα Ερπετά Της Ξηράς σε αντιδιαστολή πρός Τα Ερπετά Της Θαλάσσης, αυτά που ζούσαν στη θάλασσα και προήλθαν άμεσα από θαλάσσια ζώα, όπως ήταν Τα Ερπετά Της Πέμπτης Μέρας.

ΙΒ΄ – Η ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΚΤΙΣΜΑΤΩΝ.

Βλέπουμε ότι η Γένεση μας διδάσκει πώς ο Θεός έδωσε στη δημιουργία μια ανάπτυξη μέσα στό χρόνο, από το απλό στό πολύπλοκο, από το ατελές στό τελειότερο, από το κατώτερο στό ανώτερο. Δεν Δημιουργηθηκε Ο Κοσμος Σε Μια Στιγμη,

ΑΛΛΑ ΣΕ ΈΞΙ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ,  

Φέρνοντας Στην Ύπαρξη Τα Τελειότερα Πλάσματα Την Τελευταία Μέρα.Η ζωή ανέβηκε σκαλοπάτια, από τα κατώτερα όντα στα ανώτερα. Αυτό είναι το ΔΙΔΑΓΜΑ της εξαημέρου: 

Η Αναπτυξη Και Η Συγγενεια Των Κτισματων. Υπαρχει Στενη Σχεση Και Συγγενεια Αναμεσα Στα Δημιουργηματα.Τα Δημιουργηματα Δεν Ειναι Ξενα Το Ενα Προς Το Αλλο, Δεν Ειναι Ξεκομμενα Μεταξυ Τους, Αποτελουν Κλαδια Του Ιδιου Δενδρου Και Βλαστηματα Του Ιδιου Αρχικου Σπορου. 

Η Δημιουργια Δεν Ειναι Ενα Μωσαϊκο Απο Ξενα Μεταξυ Τους Κομματια Που Ο Δημιουργος Ταιριαξε Μεταξυ Τους, 

ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΟΡΓΑΝΙΚΟ ΟΛΟ. 

Τα Οντα Δεν Ειναι Ανεξαρτητα Το Ενα Απο Το Αλλο, Αλλα Συνδεονται Με Κατι Που Ενωνει Τα Κτισματα Με Εναν Αδιαρρηκτο Δεσμο, Εναν Φυσικο Συνδεσμο. Αυτός ο παγκόσμιος φυσικός σύνδεσμος που ενώνει όλα τα όντα μεταξύ τους, χωρίς καμιά εξαίρεση, Είναι Ο Δεσμός Της Φυσικής Γέννησης. Το ότι το ένα δημιούργημα είναι γεννημένο από το άλλο. Είναι δύσκολο να τονίσουμε αυτό το γεγονός όσο πρέπει. Δεν υπάρχουν χάσματα στη συνεχή αλυσίδα των κτισμάτων, που γεννιούνται το ένα από το άλλο.

Στό δένδρο της δημιουργίας δεν υπάρχουν κλαδιά ξεχωρισμένα και ασύνδετα μεταξύ τους, σαν να ήταν στον αέρα.Δεν Υπαρχει Διαιρεση Στη Ζωη.Κανενα Φυτο Η Ζωο Δεν Γεννιεται Μονο Του. Δεν Υπαρχει Αυτοματη Γεννηση.Ο Θεος Δεν Θελει Να Ζουμε Σαν Αυτονομα Και Εγωιστικα Οντα. Δεν υπάρχουν χάσματα ανάμεσα στα άτομα και ανάμεσα στα είδη.Ένα Απο Τα Βασικα Λαθη Στην Κατανοηση Της Εξαημερου Ειναι Οτι Η Σταθεροτητα Των Ειδων,Που Τονιζει Η Γενεση, Νομισθηκε Οτι Καταργει Αυτον Τον Παγκοσμιο Δεσμο Των Οντων Μεταξυ Τους, Και Οτι Το Πρωτο Ατομο Του Καθε Ειδους Ειναι Ξεκρεμαστο Και Ανεξαρτητο Χωρις Καμια Σχεση Με Τα Αλλα Ζωντανα Οντα.Όσοι υποστηρίζουν αυτή την πλάνη διδάσκουν στην πραγματικότητα την οντολογική διάσπαση της κτίσεως και ανατρέπουν τα θεμέλια της χριστιανικής πίστης.Θεμελιακη Χριστιανικη Διδασκαλια Ειναι Ότι:

Η Κτιση Ολοκληρη Ανακεφαλαιωνεται Στην Ανθρωπινη Φυση Του Χριστου.Όχι Μονον Ολοκληρη Η Ανθρωποτητα, Οχι Μονον Η Ανθρωπινη Φυση, Αλλα Το Συμπαν Ολοκληρο, Τα Αστρα, Τα Φυτα, Τα Ζωα, Ο,Τι Υπαρχει.“Και αυτή η κτίση συστενάζει και συνωδίνει αποκαραδοκούσα την απολύτρωση των τέκνων του Θεού”, λέγει ο Απόστολος Παύλος, Απολυτρωση Που Πραγματοποιηθηκε Στο Προσωπο Του Χριστου, Του Ανασταντος Χριστου.Αυτή η απολύτρωση αφορά στην κτίση ολόκληρη, ακριβώς γιατί η κτίση είναι ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο.Η Κτιση Ολοκληρη Επεσε Στη Φθορα Και Στο Θανατο Στο Προσωπο Ενος Ανθρωπου, Του Πρωτου Αδαμ. Η Ιδια Κτιση Ολοκληρη Ανεστη Στην Αιωνια Ζωη Και Στην Αφθαρσια Στο Προσωπο Του Δευτερου Αδαμ, Του Χριστου.Αυτή η πτώση ολόκληρης της κτίσεως στό πρόσωπο ενός ανθρώπου έγινε ακριβώς γιατί Όλος Ο Αισθητός Κόσμος είναι Μια Ενωμένη Φύση.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ¨ΧΩΜΑ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ¨..

Τα άστρα, η γή, τα βουνά, όπως και όλα τα ζωντανά δημιουργήματα βρίσκονται στη φθορά και στό θάνατο, Επειδή Ένα Ελεύθερο Και Λογικό Κτίσμα, Ο Άνθρωπος, Τα Έρριξε Εκεί.Και γιά τον ίδιο λόγο βγήκαν όλα από την φθορά και τον θάνατο στη ζωή και την αφθαρσία επειδή ένας άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, τα έβγαλε από κεί, ενώνοντας στό πρόσωπό του το κτιστό και το άκτιστο και μεταγγίζοντας στό κτιστό την αθανασία την αφθαρσία, την αιωνιότητα και τη ζωή του ακτίστου.Αυτή η ενότης της ανθρώπινης φύσεως με ολόκληρη την κτίση είναι ο λόγος τόσο γιά την φθορά όσο και γιά την σωτηρία, την αφθαρσία και την αιωνιότητα.Διότι στό πρόσωπο του Χριστού όλη η κτίση, και όχι μόνον η ανθρωπότητα, ενώθηκε με τον Κτίστη της.Όλα τα ζωντανά όντα πρίν την εμφάνιση του ανθρώπου πάνω στη γή, και αυτά τα άστρα του σύμπαντος, Πέθαιναν Εξαιτίας του ανθρώπου Σε Μια Εποχή Που Άνθρωπος Δεν Υπήρχε.Τα μαλάκια και τα ψάρια πέθαιναν στους ωκεανούς, τις πρώτες μέρες της δημιουργίας, όχι μόνο πρίν εμφανιστεί ο άνθρωπος την έκτη μέρα, αλλά πολύ πρίν εμφανιστούν τα πρώτα ερπετά της ξηράς, την Πέμπτη μέρα. Γιατι Πεθαιναν Πριν Υπαρξει Ο Ανθρωπος Αν Δεν Συνδεονταν Οντολογικα Μαζι Του; Αν ο άνθρωπος δεν προέρχονταν από αυτά, γιατί τα ψάρια των ωκεανών και τα ερπετά και πετεινά της πέμπτης μέρας έτρωγαν το ένα το άλλο Εξαιτίας Της Πτώσεως Του Ανθρώπου; Γιατί η φύση να υποφέρει από την αρχή, να συστενάζει και να συνωδίνει από την ελεύθερη πράξη του τελευταίου όντος που εμφανίστηκε πάνω στη γή, Αν Όλα Τα Όντα Δεν Ήταν Συνδεδεμένα Το Ένα Με Το Άλλο Με Έναν Αδιάσπαστο Φυσικό Δεσμό; Και ποιος άλλος φυσικός δεσμός υπάρχει στην κτίση από τον Γενεαλογικό, από το ότι είμαστε Γεννημένοι Ο Ένας Από Τον Άλλο; Η επανάσταση του ανθρώπου κατά του Θεού δεν είχε συνέπειες μόνον από την εμφάνιση του ανθρώπου και μετά.Είχε τις ίδιες συνέπειες και γιά όσους και όσα έζησαν Πρίν, Πολύ Πρίν. Και αυτό λόγω της οντολογικής ενότητας της κτίσεως, που δεν εξαρτάται από την φορά του χρόνου. Όχι, βέβαια, γιατί υπήρξε κάποια εκδίκηση εκ μέρους του Θεού.

Η Επανασταση Του Ανθρωπινου Θεληματος Εναντια Στο Θειο Θελημα, Το Οποιο Δεν Ηταν Αλλο Απο Τη Συνταγη Της Ζωης, Επεφερε Στη Κτιση Τη Φθορα Και Το Θανατο, γιά τον απλό λόγο ότι Χωρισε Τον Ανθρωπο Απο Την Πηγη Της Ζωης Και Της Αθανασιας, Που Ειναι Ο Θεος.Ύψωσε Ο Ανθρωπος, Οχι Ο Θεος, Τειχος Που Τον Χωρισε Απο Τον Δημιουργο Του.Και Αυτος Ο Χωρισμος Εφερε Τη Φθορα Και Το Θανατο, Αφου Ζωη Και Αφθαρσια Ειναι Ο Θεος.Η Συνεπεια, Λοιπον, Της Παρακοης Ηταν Οντολογικη Και Οχι Δικανικη.Κτύπησε την φύση των όντων, γιατί στέρησε από τη φύση Τη Ζωοποιο Ενεργεια Της Χαριτος.Και Η Φυση Των Ανθρωπων Ειναι Κοινη Σε Ολους.

Και δεν είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους μόνο, Ειναι Κοινη Σε Όλα Τα Όντα, Αφου Εμεις Οι Άνθρωποι Ειμαστε Στη Φυση Μας  Χωμα(Γεν. Β΄ 7), Όπως Όλα Τα Όντα Του Συμπαντος.

 «Και Επλασεν Ο Θεος Τον Ανθρωπον, Χουν Απο Της Γης».

Στό πρόσωπο του Χριστού ενώθηκε η πνευματική φύση της Θεότητας με την υλική φύση της ανθρωπότητας.Και διά της ανθρωπότητας, στό πρόσωπο του Χριστού, η Θεότητα ήρθε σε επαφή με τη φύση, με την κτίση ολόκληρη, με τα ζώα, τα φυτά, τα άστρα, από τη μια μεριά, και με τους αγγέλους και τους ουράνιους νόες, από την άλλη.Αλλα, Για Τους Ουρανιους Νοες Ξερουμε Ελαχιστα Και Οι Διαστασεις Μεσα Στις Οποιες Ζουν Μας Ξεπερνουν. Γι’ Αυτο, Ειναι Συνετο Να Σιωπουμε, Αλλα Και Συγχρονως Να Ξερουμε Οτι Το Μυστηριο Της Σωτηριας Του Κοσμου Τους Αφορα Αμεσα.Ο Θεός ανέλαβε την ανθρώπινη  φύση και όχι την αγγελική,Γιατί Η Ανθρώπινη Φύση Περιέχει Μέσα Της Στοιχεία Από Ολόκληρη Την Κτίση, Τη Νοερή Και Την Κτηνώδη.Η νοερή φύση των αγγέλων δεν συμμετέχει στην κτηνώδη φύση των ζώων,Ενώ Η Φύση Των Ανθρώπων Συμμετέχει Το Ίδιο Και Στη Νοερή Φύση Των Αγγέλων Και Στην Κτηνώδη Φύση Των Ζώων.Έτσι, ο άνθρωπος έχει στη φύση του στοιχεία ολόκληρης της κτίσεως και είναι η κατεξοχήν Αντιπροσωπευτική της κτίσεως φύση.Είμαστε, λοιπόν, η κτίση όλη ένα ενιαίο σύνολο, ένα οργανικό όλο, άνθρωποι, ζώα, φυτά, άψυχα, λογικά και άλογα όντα, και όλοι δεχόμαστε τους ζωτικούς χυμούς της θείας ενέργειας, που μας συντηρούν στό είναι και μας τρέφουν πνευματικά.Η Χαρις Και Η Δωρεα Του Θεου διαπορθμεύονται σε όλα τα κτίσματα ανάλογα με την προαίρεσή τους. Και όπως η ενέργεια του ήλιου ή του νερού σε άλλα δένδρα γίνεται γλυκός καρπός και σε άλλα πικρή και θανατερή γεύση, έτσι και στα λογικά πλάσματα. Και όπως άλλα πλάσματα είναι μεγάλα δένδρα και κάνουν πολλούς και θρεπτικούς καρπούς ενώ άλλα είναι ταπεινά χόρτα, έτσι γίνεται και με όλα τα πλάσματα του Θεού. Όλα Δεχονται Τη Χαρη Και Τη Δωρεα Και Το Καθενα Την Αποδιδει Κατα Την Φυση Και Την Προαιρεση Του.

ΙΓ΄ – ΟΙ ΠΟΙΚΙΛΙΕΣ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ Πώς, λοιπόν, αφού προερχόμαστε ο ένας από τον άλλο χωρίς διακοπή και χάσματα ανάμεσά μας και αφού τα είδη έχουν τη σταθερότητα που βλέπουμε και που τονίζει η Αγία Γραφή, πώς αναπτυχθήκαμε σε τόσες αναρίθμητες ποικιλίες τα ζώα και τα φυτά, πώς ο πρωταρχικός σπόρος του σύμπαντος έδωσε τόσα κλαδιά και τόσα κλαδάκια και έγινε αυτό το θαυμαστό και επιβλητικό δένδρο της ζωής που ξέρουμε και μέσα του ζούμε και τμήμα του υπάρχουμε;Με τον ίδιο περίπου τρόπο που αναπτύσσεται ο κάθε σπόρος. Πολλούς από τους μηχανισμούς του μυστηρίου αυτού της ζωής τους βλέπουμε και τους ξέρουμε, άλλους δυσκολευόμαστε να τους καταλάβουμε και άλλους ξεφεύγουν τελείως από την κατανόησή μας. Η ζωή είναι το καθημερινό θαύμα μέσα στό οποίο ζούμε. Το βλέπουμε και δεν το βλέπουμε. Το ψηλαφούμε και κεί που νομίσαμε ότι το πιάσαμε γλιστράει ανάμεσα από τα δάχτυλά μας.Πώς δημιουργούνται οι ποικιλίες των ειδών τη στιγμή που η σταθερότητα των ειδών είναι δεδομένη; Η Διασταυρωση είναι ένας μηχανισμός δημιουργίας ποικιλιών.Η Μεταλλαγη Των Γονων είναι ένας άλλος πολύ σπουδαίος μηχανισμός, άγνωστος στους πολλούς.Υπάρχουν κι άλλοι. Ο συνδιασμός όλων σε συνάρτηση με το χρόνο έδωσε τις ποικιλίες που ξέρουμε. Η δε πρόνοια του Θεού είναι ο μεγάλος ρυθμιστής και συντονιστής των γεγονότων. Τίποτε δεν είναι τυχαίο.Ο Θεός δεν εργάζεται σαν γλύπτης. Έχει τους δικούς του τρόπους.Ποιος μπορεί να ισχυριστεί, ότι επειδή ξέρουμε τον μηχανισμό με τον οποίο γεννηθήκαμε από την μητέρα μας, Δεν Δημιουργηθηκαμε Στην Πραγματικοτητα Απο Το Θεο;.

Η δημιουργία του κάθε ανθρώπου, του καθενός από μας, δείχνει ανάγλυφα πώς δημιουργήθηκαν όλα τα πλάσματα.Στη Μητρα Της Μανας Μας, Ειμαστε Ενας Μονοκυτταρος Οργανισμος, Σαν Τους Πρωτους Οργανισμους Που Κολυμπησαν Μεσα Στο Σκοτεινο Ωκεανο Της Πρωτης Ημερας.Αναπτυσσόμαστε σε έμβρυο, που έχει ακόμη Τις Εμβρυακές Θήκες Των Βραγχίων, που σε μας είναι πιά άχρηστες.Το έμβρυο αναπτύσσεται και τελειοποιείται και γεννιέται σαν μωρό.Το μωρό γίνεται παιδί, ύστερα έφηβος και τέλος ενήλικας.“Ο πρωτόπλαστος άνθρωπος”, γράφει ο Μέγας Αθανάσιος, “φτιάχτηκε από τη γή, όπως όλοι οι άνθρωποι» και το χέρι που δημιούργησε τότε τον Αδάμ, αυτό το ίδιο και πάλι, και τώρα και πάντα, δημιουργεί και κατασκευάζει αυτούς που γεννιούνται μετά απ’ αυτόν” (P.G. 25, 438-39). Και όπως γράφει ο Μέγας Βασίλειος, “δεν ελαττώνεται η έκπληξη γιά τα μεγάλα πράγματα, όταν βρεθεί ο τρόπος με τον οποίο γίνεται κάποιο παράδοξο” (Εξαήμ. α΄ 10).

Πραγματικά Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι τα άστρα δεν είναι απλώς μικρά φωτεινά στολίδια σ’ έναν περιστρεφόμενο θόλο, αλλά τεράστιοι ήλιοι μεγαλύτεροι από το δικό μας σ’ ένα αχανές διάστημα, ανάμεσα σε γαλαξίες, η έκπληξή μας και ο θαυμασμός γιά τον δημιουργό έγινε ασύγκριτα μεγαλύτερος, αφού η μεγαλοσύνη της δημιουργίας έγινε φανερή.Έτσι γίνεται πάντα, φθάνει να έχει κανείς καρδιά και νού ανοικτό και Να Μήν Έχει Χάσει Την Ικανότητα Να Καταπλήσσεται.Η δημιουργία παίρνει στα μάτια μας νέες διαστάσεις, όλο και μεγαλύτερες και όλο και καταπληκτικότερες. Και όχι μόνο θαυμάζουμε, αλλά καταλαβαίνουμε και την Αγία Γραφή καλύτερα.Όπως είπε κάποιος ερευνητής της φύσης, αν του ζητούσαν να κάνει περίληψη όλης της σύγχρονης γνώσης γιά τ΄ον κόσμο και τη δημιουργία, ώστε να χωρέσει σ’ ένα φύλλο χαρτί, δεν θά μπορούσε να βρεί τίποτε καλύτερο Απο Το Πρωτο Φυλλο Της Αγιας Γραφης. Αυτή είναι η αλήθεια. Μόνο, που οι περισσότεροι άνθρωποι, ούτε την Αγία Γραφή καταλαβαίνουν σωστά, ούτε τον κόσμο.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ..Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Γένεσις, Κεφάλαιο Α΄²⁶ Και Είπεν Ο Θεός: Ποιήσωμεν Άνθρωπον Κατ’ Εικόνα Ημετέραν Και Καθ’ Ομοίωσιν, και αρχέτωσαν των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και των κτηνών και πάσης της γής και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γής. ²⁷ΚΑΙ ΕΠΟΙΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ, ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΘΕΟΥ ΕΠΟΙΗΣΕΝ ΑΥΤΟΝ, ΑΡΣΕΝ ΚΑΙ ΘΗΛΥ ΕΠΟΙΗΣΕΝ ΑΥΤΟΥΣ. ²⁸και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός, λέγων:Αυξάνεσθε Και Πληθύνεσθε Και Πληρώσατε Την Γήν Και Κατακυριεύσατε Αυτής Και Άρχετε Των Ιχθύων Της Θαλάσσης Και Των Πετεινών Του Ουρανού Και Πάντων Των Κτηνών Και Πάσης Της Γής Και Πάντων Των Ερπετών Των Ερπόντων Επί Της Γής. ²⁹ 

ΚΑΙ ΕΙΠΕΝ Ο ΘΕΟΣ: 

Ιδου δεδωκα υμιν παντα χορτον σποριμον σπειρον σπερμα, ο εστιν επανω πασης της γης, και παν ξυλον, ο εχει εν εαυτω καρπον σπερματος σποριμου, υμιν εσται εις βρωσιν. Και εγενετο ουτως. ³¹Και Ειδεν Ο Θεος Τα Παντα, Οσα Εποιησε, Και Ιδου Καλα Λιαν. και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί, ημέρα έκτη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄

Και συνετελέσθησαν ο ουρανός και η γή και πάς ο κόσμος αυτών. ² Και Συνετελεσεν Ο Θεος Εν Τη Ημερα Τη Εκτη Τα Εργα Αυτου, Α Εποιησε,Και Κατέπαυσε Τη Ημέρα Τη Εβδόμη Από Πάντων Των Έργων Αυτού, Ών Εποίησε. ³ Και Ευλογησεν Ο Θεος Την Ημεραν Την Εβδομην Και Ηγιασεν Αυτην: Οτι Εν Αυτη Κατεπαυσεν Απο Παντων Των Εργων Αυτου, Ων Ηρξατο Ο Θεος Ποιησαι..

Α΄ – ΊΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης είναι το κλειδί γιά την κατανόηση της Παλαιάς.Το μυστήριο του ανθρώπου και της δημιουργίας δεν μπορούμε να το πλησιάσουμε μελετώντας μόνο την Παλαιά Διαθήκη.Χωρις Την Καινη Διαθηκη Δεν Ειμαστε Ικανοι Να Εισδυσουμε Στη Θαυμαστη Πραγματικοτητα Που Ειναι Ο Ανθρωπος.Ποιος Ειναι Ο Πραγματικος Ανθρωπος; Ποιος έδειξε στην κτίση και στην ιστορία, στους αγγέλους και στους ανθρώπους, τον πραγματικό άνθρωπο, τον άνθρωπο όπως τον θέλησε ο Θεός; Ποιος ηταν ο ανθρωπος της προαιωνιας βουλης του θεου και που και πως τον ειδαμε αυτον τον ανθρωπο; Τον Πραγματικο Ανθρωπο Σ’ Ολη Του Τη Δοξα Τον Αντικρυσαν, “Καθως Ηδυναντο”, Ο Πετρος, Ο Ιακωβος Και Ο Ιωαννης Επανω Στο Θαβωρ.Τον είδαν μέσα σε κείνο το μυστήριο της πέρα από κάθε χρονική και τοπική διάσταση συνάντησης ολόκληρης της Εκκλησίας, της πρίν από το Χριστό και της μετά το Χριστό, των ζώντων και των τεθνεότων, των προφητών και των Αποστόλων, με τον αναστάντα και αναληφθέντα Κύριο Ιησού Χριστό, μέσα στην παρουσία της Θείας Ενέργειας και των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος. Το Θαβώρ δεν είναι ένα επεισόδιο της Ιστορίας, 

ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Και Εισοδος Στην Αιωνιοτητα Της Βασιλειας Των Ουρανων.Ο Χριστός που είδαν οι τρείς Απόστολοι και με τον οποίο ομίλησαν, τόσο οι τρείς Απόστολοι, όσο και οι δύο προφήτες,Ειναι Ο Χριστος, Που Θα Ελθει Εν Δοξει Κριναι Ζωντας Και Νεκρους Στην Παρουσια Του Τη Δευτερη.Είναι ο Χριστός της αιώνιας ζωής και Βασιλείας, της Νέας Ιερουσαλήμ, αυτός που θά καταργήσει τον ήλιο, γιατί θά είναι ο ίδιος Ήλιος ασύγκριτος ολοκλήρου της κτίσεως.Αυτοι Οι Τρεις Αποστολοι Ειδαν Τον Πραγματικο Ανθρωπο Και Μαρτυρησαν Σε Μας Γι’ Αυτον.Τον είδαν όπως κανείς δεν τον είδε ποτέ, πρίν Τον είδαν όπως κανείς δεν τον είδε ποτέ, ούτε πρίν ούτε μετά, αλλά όπως θα τον δούμε την μεγάλη εκείνη μέρα, όταν έλθει κρίναι ζώντας και νεκρούς. Και η κρίση Του η δίκαιη δεν θά είναι τίποτε άλλο, παρά εκείνη η Ενέργεια που έκανε τον Πέτρο, μεθυσμένο από την γλυκύτητά της, να πεί εκείνες τις “τρελές” κουβέντες: “Καλόν ημάς ώδε είναι. Ποιήσωμεν τρείς σκηνάς, σύ μία και Μωσεί μία και Ηλίαν μία”. Είναι κρίση, για΄τι ο Πέτρος και οι άλλοι παρόντες μέθυσαν από αγάπη και θέλησαν να μείνουν εκεί γιά πάντα.Όμως, όσοι δεν έχουν αγάπη, αντί γιά τον Παράδεισο που γεύτηκαν οι Απόστολοι Θά Γευτούν Την Κόλαση Της Δικής Τους Προαίρεσης, παρόλο που η ίδια φωτιστική Ενέργεια χύνεται πλουσιοπάροχα επί δικαίους και αδίκους. Θά είναι γι’ αυτούς κόλαση, Γιατι Τον Χριστο Δεν Τον Αγαπουν, Αλλα Τον Μισουν..

Αυτός είναι ο πραγματικός άνθρωπος. Ο άνθρωπος της προαιώνιας βουλής του Θεού, το κέντρο της Κτίσεως, η Θεωμένη ανθρώπινη φύση, η Θεωμένη κτίση, η ασύγχυτα ενωμένη με τη Θεία φύση στό πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Θεού.Αυτός είναι ο πραγματικός άνθρωπος, ο υιός του ανθρώπου, ο υιός της Παρθένου, ο κατάδικος της ανθρώπινης δικαιοσύνης, ο σταυρωμένος, ο θαμένος, αλλά αναστημένος και καθισμένος στό θρόνο της Θεότητας.Ο Πραγματικος Ανθρωπος Δεν Ειναι Φθαρτος, Αλλα Αφθαρτος.“Και είπεν ο Θεός: Ποιήσωμεν Άνθρωπον Κατ’ Εικόνα Ημετέραν”.Αυτός ο καθισμένος στό θρόνο της Θεότητος άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα των προσώπων της Αγίας Τριάδος. Είναι ένα από αυτά τα πρόσωπα και έχει φύση, που η ασύγχυτη ένωσή της με τη Θεία, σ’ αυτό το πρόσωπο που η ασύγχυτη ένωσή της με τη Θεία, σ’ αυτό το πρόσωπο, την έχει θεώσει.Ο Χριστος Ειναι Η Εικονα Του Πατρος.Να, γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε την Παλαιά Διαθήκη χωρίς την Καινή.

Πιστεύουμε ότι ο πατέρας μας, πατέρας της ανθρωπότητας, ΕΙΝΑΙ Ο ΑΔΑΜ, ο πρωτόπλαστος άνθρωπος. Αυτό είναι μόνον εν μέρει αλήθεια.Ο Αδαμ Ειναι Η Οντολογικη Αρχη Της Φθαρτης Μας Φυσης.Αλλά, η φθαρτή μας φύση δεν είναι η πραγματική μας φύση.

Ο Πραγματικος Αδαμ Της Ανθρωποτητας, Η Πραγματικη Της Ριζα, Δεν Ειναι Ο Πρωτος Αδαμ, Αλλα Ο Δευτερος, Ο Κυριος Ιησους Χριστος.Χωρις Αυτον Ειναι Αδυνατη Η Κατανοηση Του Ανθρωπου.Αυτός είναι ο πραγματικός Άνθρωπος κατ’ εικόνα του οποίου δημιουργήθηκε ο άνθρωπος.

Χωρίς αυτόν δεν υπάρχει κατανόηση της δημιουργίας, γιατί αυτός είναι το τέλος και ο σκοπός όλων των δημιουργημένων όντων.Από τον πρώτο Αδάμ έχουμε την παλιά μας φύση, τη βιολογική μας ύπαρξη^ έχουμε τους “Δερματίνους Χιτώνας”, δοσμένους σε μας από το Θεό γιά να μας προστατέψουν από τις συνέπειες της πτώσης^ έχουμε, σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο τον Νύσσης, τη “δεύτερη δημιουργία του Θεού”, τις φυσικές, δηλαδή, ιδιότητες που η πρόνοια του Θεού μας προμήθευσε, γιά να επιβιώσουμε από τις καταστρεπτικές συνέπειες της απομάκρυνσής μας απ’ Αυτόν.Την πραγματική μας φύση, όμως, την άφθαρτη, ένδοξη φύση την έχουμε από τον υιό του Θεού και υιό του ανθρώπου, τον Ιησού Χριστό, που σαρκώθηκε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε και κάθησε σαν άνθρωπος στό θρόνο του Θεού. Πήρε επάνω Του τη φύση μας τη φθαρτή και την κατέστησε άφθαρτη και αιώνια, ανεβάζοντας την στα δεξιά του Θεού μέσα σε ανείπωτη δόξα.Αυτος Ειναι Ο Πραγματικος Ανθρωπος, Ο Αθανατος, Αφθαρτος Και Αιωνιος Ανθρωπος. Μονο Η Κοινωνια Με Το Σωμα Και Το Αιμα Αυτου Του Ανθρωπου Μας Κανει Κι Εμας Τους Χωματινους Ανθρωπους “Κοινωνους Θειας Φυσεως” (Πέτρου Β΄, α΄ 4). Μόνον η κοινωνία των τέκνων της εκκλησίας με το Σώμα και το Αίμα του αναστάντος, κάνει την ανθρωπότητα ολόκληρη μέτοχο των “τιμίων και μεγίστων επαγγελμάτων”, της αιωνίου ζωής, που η χοϊκή μας φύση στερείται. Αυτός είναι ο πραγματικός πατέρας της ανθρωπότητας, γιατί αυτός της έδωσε όχι πρόσκαιρη, αλλά αιώνια ζωή.“Ύπνωσεν Αδάμ,αλλά θάνατον πλευράς εξάγει..σύ δε υπνώσας, Λόγε Θεού,βρύεις εκ πλευράς σου κόσμω ζωήν.’Ωσπερ πελεκάντετρωμένος την πλευράν σου, Λόγε,σούς θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς”. (Εγκώμια Μ. Παρασκεύης, Στάσις β΄).

Αυτό που ήρθε τελευταίο στην ιστορία είναι στην πραγματικότητα πρώτο. Το κάθε τι δημιουργήθηκε εξ’ αιτίας Του. Το κάθε τι που δημιουργήθηκε είχε αυτή την πραγματικότητα σαν τελικό σκοπό.Η προαιώνια βουλή του Θεού ήταν να προσφέρει τη ζωή Του, τη ζωή της Αγίας Τριάδος, σε όσα λογικά δημιουργήματα θά έφερνε στην ύπαρξη, όχι από κάποια ανάγκη, αλλά από καθαρή αγάπη.Όμως, τη δημιουργημένη φύση τη χωρίζει χάσμα αγεφύρωτο από την άκτιστη φύση της Θεότητας.Η διαφορά ανάμεσα στην κτιστή και άκτιστη φύση είναι τόσο απέραντη, που ακόμη και τα πιο τέλεια αγγελικά δημιουργήματα είναι αδύνατο να την ξεπεράσουν.Ένα δημιούργημα είναι πάντοτε ξένο πρός τη Θεότητα, όσο τέλειο κι αν είναι. Αλλά ο Θεός είχε ήδη το σχέδιό Του, πρίν δημιουργήσει. Το χάσμα ανάμεσα στό Θεό και στα πλάσματά Του θά γεφυρωνόταν από το Θεό τον ίδιο. Ο Υιός και Λόγος του Θεού θά ένωνε στό πρόσωπό Του, στη δική Του υπόσταση, τις δύο αγεφύρωτες διαφορετικές φύσεις, την κτιστή και την άκτιστη, και μ’ αυτόν τον τρόπο θά μετάγγιζε στη κτιστή φύση τη ζωή της άκτιστης.

Β΄ – ΜΕΤΑ ΘΕΟΝ ή ΘΕΟΣ Μόνον εν Χριστώ μπορούν τα γεγονότα της κτίσεως να εξηγηθούν. Μόνον ο σαρκωμένος Λόγος του Θεού δίνει νόημα στον άνθρωπο και την κτίση ολόκληρη. Η χωμάτινη σάρκα, που ανέλαβε ο Λόγος, αναστήθηκε και ανέβηκε “στα δεξιά του Θεού”, έγινε από φθαρτή άφθαρτη, μπήκε στη ζωή της Αγίας Τριάδος και έκανε τον άνθρωπο “τιμιώτερο από τα Χερουβείμ και ασυγκρίτως ενδοξότερο από τα Σεραφείμ”. Εδώ, είναι το σημείο απ’ όπου η ιστορία μας πρέπει ν’ αρχίσει, όταν μιλούμε γιά τον άνθρωπο ή γιά ολόκληρη τη δημιουργία του Θεού. Όχι από τον πρώτο Αδάμ, αλλά από τον δεύτερο, όχι από την πρώτη Εύα, αλλά από τη δεύτερη.Και ο μέν δεύτερος Αδάμ, ο Χριστός, είναι Θεάνθρωπος. Είναι Θείο πρόσωπο, που ανέλαβε δίπλα στη δική Του Θεία φύση τη δική μας, την ανθρώπινη, και τη θέωσε.Το πρώτο, όμως, ανθρώπινο πρόσωπο που έδειξε τον άνθρωπο όπως τον θέλησε ο Θεός, στην πραγματική του φύση,Ειναι Η Βασιλισσα Των Ουρανων, που μπροστά της άγγελοι και άνθρωποι γονατίζουν, η πραγματική μας μητέρα, Αυτή Που Μας Γέννησε Στην Αιωνιότητα.Αυτή είναι το απλωμένο χέρι όλης της δημιουργίας, που ο Θεός το έπιασε και το θέωσε, κατά χάριν, και διά του οποίου θεώθηκε η φύση μας ολόκληρη, αφού είναι κοινή σε όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα. Και μέσα από τη δική μας ανθρώπινη φύση η δωρεά του Θεού επεκτείνεται σε όλα τα πλάσματα, τα νοερά και τα σαρκώδη, τα λεπτά και αερώδη αγγελικά τάγματα, ως τα βαριά και πετρώδη και πύρινα αστρικά σώματα, στό καθένα ανάλογα με τη φύση και δεκτικότητά του. Γιατί, όλα τα πλάσματα συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους.

Γι’ αυτό η δόξα της Παναγίας Μητέρας του Θεού είναι τόσο υψηλή.Αυτή είναι το σημείο της επαφής του κτιστού με το άκτιστο, το σημείο από το οποίο εισδύει σ’ ολόκληρη την κτίση η Ζωή, η αφθαρσία και η αθανασία. Γι’ αυτό η Εκκλησία ψάλλει με τα λόγια του Αγίου Ανδρέου Κρήτης:“Χαίροις μετά Θεόν η θεός Τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα Αμέσως η δεχομένη των εκ Θεού δωρεών το πλήρωμα όλον Και εις άπαντας, αγγέλους ανθρώπους τε τούυτο διαπορθμεύουσα.Τέλος το σκοπιμότατον και ύστατον, Πάναγνε, δημιουργίας απάσης Δι’ ήν ο κόσμος εγένετο Και Σού τη γεννήσει, η αιώνιος του κτίστου βουλή πεπλήρωται”.

Όλες οι αγγελικές φύσεις και ολόκληρη η απεραντοσύνη του σύμπαντος τρέφονται από τη Ζωή της Παναγίας Μητέρας του Θεού, που γιά μας τα κτίσματα είναι Θεός μετά το Θεό, αφού δι’ αυτής δεχόμαστε όλοι ολόκληρο το πλήρωμα των εκ Θεού δωρεών. Αυτή είναι το μόνο κτίσμα που δέχεται άμεσα την Ενέργεια της Αγίας Τριάδος και αυτή είναι που την ενέργεια αυτή την διαπορθμεύει σε όλους, αγγέλους και ανθρώπους. Αυτή και ο Λόγος του Θεού είναι τα δυό αγκαλιασμένα πρόσωπα του μεγάλου μυστηρίου της αιώνιας βουλής του Κτίστου, τα δύο πρόσωπα, το κτιστό και το άκτιστο που έδωσαν στη δημιουργία ολόκληρη το ατελεύτητο πέλαγος των Θείων δωρεών. Ο Λόγος έδωσε εκ μέρους της Θεότητας και Εκείνη δέχτηκε εκ μέρους της κτίσεως^ εκείνη έδωσε ό,τι είχε στον υιό της, την ανθρώπινη φύση, κι εκείνος έδωσε στη μητέρα Του ό,τι είχε, τη Θεία Ζωή. ‘Ω βάθος θείας αγάπης! Αυτή η ασύγχυτη ένωση της θείας και της ανθρώπινης φύσης, που έγινε στη μήτρα της ταπεινής παρθένου Μαρίας, είναι η πηγή της αληθινής μας φύσης.

Γιατί η εικόνα του Θεού, σύμφωνα με την οποία εμείς οι άνθρωποι δημιουργηθήκαμε, δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα, αλλά ένα ζωντανό όν, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, που είναι η ζωντανή εικόνα του αοράτου Θεού.Είναι αδύνατο γιά τα δημιουργήματα να δούν το Θεό, να μιλήσουν μαζί Του, να γευθούν τη θεία Ζωή Του. Η προαιώνια βουλή του Θεού, όμως, είχε αυτόν ακριβώς το σκοπό. Η θέληση του Θεού ήταν να συμμετέχουν τα κτίσματά Του στην εσωτερική ζωή της Αγίας Τριάδος. Ο Θεός μας έδωσε με τη Χάρη Του αυτά που ο ίδιος έχει από τη φύση Του. Μας προσκάλεσε να γίνουμε θεοί, να γίνουμε σαν κι Εκείνον. Όχι, βέβαια, να αποκτήσουμε τη φύση Του. Μας κάλεσε να γίνουμε θεοί, όχι κατά φύση αλλά κατά χάρη. Μας έκανε συγκληρονόμους του Μονογενού Του Υιού. Αυτό σημαίνει, ότι μας χάρισε κάθε τι που ανήκει στον Υιό του Θεού. Και ο Υιός του Θεού έχει ό,τι και ο Πατέρας Του.Πώς έγινε αυτό, αφού είναι αδύνατο να δούν τα δημιουργήματα τη θεία φύση; Είναι αδύνατο να δούν τα δημιουργήματα το Θεό και να ζήσουν. Εν τούτοις η αγάπη του Θεού βρήκε τον τρόπο. Ήρθε σ’ εμάς, όχι με τη δική Του φύση, αλλά με τη δική μας. Πήρε μέρος στη ζωή μας και μας προσκάλεσε να πάρουμε μέρος στη δική Του. Είδαμε το πρόσωπο του Λόγου του Θεού με ανθρώπινη όψη, μιλήσαμε μαζί Του με ανθρώπινες λέξεις, καθήσαμε στό ίδιο τραπέζι, πέσαμε στην αγκαλιά Του, ακούσαμε τους κτύπους της καρδιάς Του, μοιραστήκαμε την τροφή Του. Τα μάτια του Θεού, που έγινε άνθρωπος, κοίταξαν βαθιά μέσα στα δικά μας μάτια κι εμείς μέσα στα δικά Του. Έτσι έγινε, κι εμείς οι άνθρωποι συναντηθήκαμε με το Θεό πρόσωπο πρός πρόσωπο. Ήρθαμε με το Θεό ενώπιοι ενωπίω, χωρίς να κατακαούμε από το πύρ της Θεότητας.

Ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος γιά να ρθεί σε προσωπική επαφή με τα δημιουργήματά Του, γιά να μεταγγίσει τη θεία Ζωή στα κτίσματά Του. Έτσι άνοιξε το δρόμο στον καθένα μας να μπεί και να ζήσει τη θεία Ζωή των Προσώπων της Αγίας Τριάδος σαν ίσος πρός ίσους, αφού χάρισε στη φύση μας τη δική Του αφθαρσία και τη δική Του αθανασία. Τώρα, ο άνθρωπος κάθεται δίπλα στό Θεό, στα δεξιά του Θεού. Εκεί είναι η αληθινή μας φύση, εκεί και η πραγματική πατρική μας γή. Εκεί είναι η Βασίλισσα των Ουρανών, η Μητερα Του Θεου Και Μητερα Ολων Μας Στην Αιωνιοτητα.Αυτή είναι η αληθινή δόξα του ανθρώπου, που έγινε θεός μετά το Θεό και έχει τα δευτερεία της Τριάδος, τη δεύτερη θέση μετά την αγία Τριάδα. Και αυτό είναι το κάλεσμά μας, να γίνουμε δι’ αυτής σαν κι αυτήν. Να καθίσουμε στό θρόνο του Θεού. Να κοινωνήσουμε με τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος σαν ίσοι κατά Χάρη. Γιατί αυτό θέλησε η άπειρη αγάπη του Θεού.

Γ΄ – ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ ΠΑΣΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ.

Κοιτώντας τον Χριστό βλέπουμε κατά πρόσωπο το Θεό, αν και με ανθρώπινη μορφή. Αυτή η ανθρώπινη μορφή είναι που τον κάνει προσιτό σ’ εμάς. Ένα πρόσωπο, το πρόσωπο του Λόγου του Θεού, έχει δύο φύσεις, ανθρώπινη και θεία, τη μία ορατή σ’ εμάς, την άλλη αόρατη. Θά ήταν αδύνατο να ζήσουμε αν βλέπαμε τη θεότητα, αλλά με πολλή ευκολία μπορούμε να κοιτάξουμε έναν άνθρωπο σαν κι εμάς. Αυτός ο άνθρωπος, όμως, είναι ο ίδιος ο Λόγος του Θεού.Αυτή είναι η από αγάπη γιά μας ταπείνωση του Θεού.Αυτός είναι που ο Μωϋσής είδε πάνω στό Σινά. Αυτός είναι ο άνθρωπος με το οποίο πάλεψε ο Ιακώβ ζητώντας την ευλογία Του και αφού την έλαβε είπε: “Ειδον Θεον Προσωπον Προς Προσωπον, Και Εσωθη Μου Η Ψυχη” (Γεν. λβ΄ 24-31).Αυτόν φιλοξένησε ο Αβραάμ μαζί με δύο αγγέλους πρίν από την καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρων, και τους έπλυνε τα πόδια και τους “παρέθηκεν και έφαγον” (Γεν. ιη΄).Αυτός μίλησε με τον Αδάμ και την Εύα στον κήπο της Εδέμ “και ήκουσαν της φωνής Κυρίου του Θεού περιπατούντος εν τω παραδείσω το δειλινόν, και εκρύβησαν ο τε Αδάμ και η γυνή αυτού από προσώπου Κυρίου του Θεού” (Γεν. β΄ 8).Η Σάρκωση του Θεού ήταν παρούσα και ενεστώσα σ’ ολόκληρη την ιστορία της δημιουργίας.Ο Χριστός, γράφει ο Απόστολος Παύλος, “εστιν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γής, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε αρχαί είτε εξουσίαι^ τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται^ και αυτός εστι πρό πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε” (Κολ. α΄ 15-17).Τα πάντα δι’ αυτού και γι’ αυτόν δημιουργήθηκαν, και αυτός είναι πρίν από όλα, και αυτός συνέχει όλα τα δημιουργήματα, ορατά και αόρατα, αγγελικά και επίγεια.Όλα διά του Λόγου του Θεού έγιναν και δημιουργήθηκαν γιά να ενωθούν μαζί του, δηλαδή με τον σαρκωθέντα Λόγο, τον Χριστό, που ένωσε στό πρόσωπό Του την κτίση με την Θεότητα.“Στό πρόσωπο του Θεού Λόγου, λέγει ο Άγιος Αθανάσιος, ο άνθρωπος βλέπει την εικόνα του Θεού Πατέρα, και σύμφωνα μ’ αυτήν την εικόνα ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργήθηκε” (Κατά Ελλήνων, P.G. 25, 8).Το “Πρωτότοκος Πάσης Κτίσεως” δεν αναφέρεται στον άσαρκοΑλλα Στον Ενσαρκο Λογο Του Θεου, Τον Χριστο. Αυτός ο ένσαρκος Λόγος του Θεού είναι πρό πάντων των κτιστών, και“Αυτός Εστί Πρό Πάντων”.Γιά την θεότητα δεν υπάρχει “πρό”, γιατί ο Θεός δεν υφίσταται εν χρόνω.Το “πρό” υπάρχει γιά την κτίση, γιατί η κτίση βρίσκεται εν χρόνω. Επομένως, αυτός που είναι πρό πάντων των κτιστών, ορατών και αοράτων, Ειναι Ο Ανθρωπος Χριστος, η προαιώνιος βουλή του Θεού, και “πρωτότοκος πάσης κτίσεως”.Η εικόνα του Θεού, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δημιουργήθηκε, δεν είναι ο νεογέννητος Χριστός στη φάτνη, ούτε ο πεινασμένος, ο διψασμένος και ιδρωμένος άνδρας που χρειαζόταν ύπνο, Αλλα Ο Αναστημενος Χριστος, ο άφθαρτος Θεάνθρωπος, όπως εμφανίστηκε εν δόξη στη Βασιλεία Του, τότε που ανέβασε τους μαθητές Του στό Θαβώρ.Η αληθινή μεγαλοσύνη του ανθρώπου δεν βρίσκεται σ’ αυτό που είναι ο άνθρωπος τώρα, όπως τον βλέπουμε και τον ξέρουμε, οσοδήποτε σπουδαίο κι αν είναι αυτό.Η Μεγαλωσυνη Του Ανθρωπου Βρισκεται Σ’ Αυτο Που Ειναι Το Πρωτοτυπο Του και σ’ αυτό που έχουμε κληθεί όλοι να γίνουμε, μέσα στην καινή γή και στους καινούς ουρανούς, μέσα στη Νέα Ιερουσαλήμ, μέσα στη Βασιλεία Του την αιώνια.

Δ΄ – ΧΟΥΣ ΕΙ

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι χώμα της γής, δηλαδή, Ένα Τίποτε.“Και Επλασεν Ο Θεος Τον Ανθρωπον Χουν Απο Της Γης” (Γεν. β΄ 7). ΤΟΝ ΕΠΛΑΣΕ ΧΩΜΑ.“Γη Ει Και Εις Γην Απελευσει”.“κοιταξτε στα μνηματα”, λεγει η εκκλησια, “Οτι Ο Ανθρωπος Ειναι Γυμνα Κοκκαλα Τροφη Για Σκουληκια Και Δυσωδια” (Μέγα ευχολόγιο).Ο άνθρωπος Δεν Έχει Στη Φύση Του Τίποτε Το Θείο, παρ’ όλους τους ειδωλολατρικούς μύθους που προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η ψυχή του ανθρώπου έχει θεία φύση.Απο Τον Εαυτο Του Ο Ανθρωπος, Ψυχη Και Σωμα, Ειναι Σκονη Της Γης.Μόνο με τη Χάρη του Θεού, διά της Οικονομίας της σαρκώσεως του Λόγου, γίνεται ο άνθρωπος αυτό που είδαμε παραπάνω.Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΑΥΤΟΫΠΑΡΧΕΙ. Εξαρτάται ολοκληρωτικά από το Θεό, το Δημιουργό του.Η Χαρη, Η Δημιουργικη Ενεργεια Του Θεου, Μας Εκαναν Να Ανεβουμε Τα Σκαλια Που Μας Εφεραν Απο Το Χωμα Της Γης Στους Μονοκυτταρους Οργανισμους Μεσα Στο Νερο, Στους Τριλοβιτες, Στα Μαλακια, Στα Ψαρια, Στα Αμφιβια Ερπετα, Στα Πουλια, Στα Θηλαστικα, Στα Ανθρωποει δη,Ωσπου Φθασαμε Να Αναπτυχθουμε Και Να Γινουμε Ανθρωποι.Μηπως Αληθεια Δεν Περναει Και Ο Καθενας Απο Μας Απο Ολα Αυτα Τα Σταδια Της Ζωης;Δεν Ειμαστε Στην Αρχη Της Υπαρξης Μας Ενας Μονοκυτταρος Οργανισμος;

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΜΒΡΥΟ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΚΑΡΦΑΛΩΣΑΝ ΤΑ ΖΩΑ;

Δεν έχει και το ανθρώπινο έμβρυο τις εμβρυακές σχισμές που στα ψάρια γίνονται βράγχια με τα οποία αναπνέουν μέσα στό νερό;Δεν Αναπτυσσεται Και Δεν Τελειοποιειται Ο Καθενας Απο Μας Σιγα -Σιγα, Περνωντας Απο Τη Βρεφικη Στην Παιδικη Και Υστερα Στη Νεανικη Ηλικια Μεχρι Να Γινει Τελειος Ανδρας Η Γυναικα;Τι Ειμαστε Απο Μονοι Μας Παρα Χωμα Της Γης;Γιατι Σκανδαλιζομαστε Απο Το Γεγονος Οτι Ειμαστε Ζωα Που Προερχομαστε Απο Αλλα Ζωα Κατωτερα, Και Αυτα Απο Αλλα Κατωτερα, Και Αυτα Απο Το Χωμα Της Γης;Πρέπει, στ’ αλήθεια, να έχουμε χάσει την επαφή μας με την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, γιά να σκανδαλιζόμαστε από αυτή την αλήθεια που βροντοφωνάζει η Αγία Γραφή, η υμνολογία της Εκκλησίας και οι διδάσκαλοι και Πατέρες της.Η Ορθοδοξη Χριστιανικη Μας Πιστη Ειναι Πιστη Ταπεινωσης.Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ξέρουμε ότι από τη φύση μας Δεν Είμαστε Τίποτε, Ένα Μηδέν, Που Η Αγαπη Του Θεου Το Εφερε Στην Υπαρξη Απο Την Ανυπαρξια, και αντί να το αφήσει να ξαναπέσει στην ανυπαρξία απ’ όπου προήλθε, Εκείνος το ανέβασε και το έκανε θρόνο του Θεού τιμιώτερο από τα Χερουβείμ και ενδοξότερο από τα Σεραφείμ.Η Δοξα Που Πηραμε Ειναι Του Θεου, Δεν Ειναι Δικη Μας. Ειμαστε Χριστιανοι Δεν Ειμαστε Ειδωλολατρες.Η Ειδωλολατρια Ειναι Εκεινη Που Θεοποιησε Την Κτιση.Η άγνοια του Κτίστου έκανε τους ανθρώπους να θεοποιήσουν την κτίση. Να δώσουν στην κτίση τις ιδιότητες του Θεού. Νομισαν Τη Κτιση Αϊδια Και Αναρχη, Αφθαρτη Και Αθανατη. Τη φθορά και το θάνατο που έβλεπαν καθημερινά μπροστά τους ερμήνευσαν σαν επί μέρους φαινόμενο κυκλικών αλλαγών που υφίσταται η φύση χωρίς να επηρεάζεται στό σύνολό της.Εκήρυξαν την αφθαρσία και την αθανασία της ύλης και τη θεότητα της παγκόσμιας ψυχής, τμήματα της οποίας είναι οι ανθρώπινες ψυχές.Επειδη Αγνοουσαν Το Θεο Ειπαν Πως Θεος Ειναι Ο Ανθρωπος, Και Μαλιστα Η Ψυχη Του, Που Ειναι Ο Κατ’ Εξοχην Ανθρωπος.Έδωσαν Στην Ψυχη Του Ανθρωπου Θειες Ιδιοτητες: Την Από Ανέκαθεν Ύπαρξη Και Την Αθανασία.Ειπαν Οτι :Ο Θανατος Δεν Ειναι Παρα Αλλαγη Σωματος,Μεταβαση Απο Μια Μετεμψυχωση Σε Αλλη Μιας Ψυχης Που Σε Τελευταια Αναλυση Ειναι Απροσωπη, Τμημα Του Παντος, Μεσα Στον Ωκεανο Του Οποιου Ολες Οι Σταγονες – ψυχές καταλήγουν παρασυρόμενες, από τα ποτάμια στα οποία κυλούν, σ’ έναν αέναο και αιώνιο και ατελεύτητο κύκλο.Η Ειδωλολατρια Ειναι Πιστη Υπερηφανειας. Σπορος Του Εωσφορου Στα Μυαλα Των Ανθρωπων Που Δεν Γνωρισαν Το Θεο.Η ειδωλολατρία μπορεί να έχει πολλές μορφές και παραλλαγές της βασικής της διδασκαλίας, Ένας Είναι Όμως Παντού Ο Πυρήνας Της:Η Θεοποίηση Της Κτίσεως,δηλαδή του ανθρώπου, που είναι η κεφαλή της κτισεως: Εμείς οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας θεοί, αφού η ψυχή μας είναι θεία και αθάνατη. Τι χρειαζόμαστε, λοιπόν, το Θεό;Τι χρειαζόμαστε την Ανάσταση που μας έδωσε εκείνος; “Ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου”, είπαν ευγενικά στον απόστολο Παύλο, όταν κήρυξε την ανάσταση των νεκρών στην κατείδωλη πόλη των Αθηνών. “Τι Ειναι Αυτο Που Μας Λες Ιουδαιε;

Ανασταση Νεκρων;

ΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΕΜΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΘΕΟΙ.

Μπορεί να αλλάζουμε σαρκίο, μπορεί να χάνουμε τη μνήμη μας, Αλλά Η Αθάνατη Ψυχή Μας Μπαίνει Σ’ Άλλο Σώμα Και Διαιωνίζεται Η Αιώνια Ύπαρξή Μας.Κι αν είμαστε τέλειοι μένουμε στα Ηλύσια Πεδία, σαν πνεύματα απαλλαγμένα από τη βαριά ύλη του σαρκίου στην οποία από κάποια απροσεξία μπλεχτήκαμε.Τι Μας Λες Για Ανασταση Νεκρων; Όχι, άς μας λείπουν οι Ιουδαϊκές σου διδασκαλίες. Δεν κατάλαβες ότι βρίσκεσαι στην Ελλάδα, τη χώρα του πνεύματος, της γνώσης και της σοφίας;Δεν Καταλαβες Οτι Μιλας Σε Εξυπνους Και Καλλιεργημενους Ανθρωπους;”Αυτά λένε και έτσι σκέπτονται οι ειδωλολάτρες. Αυτοί πιστεύουν σε αθάνατη, δηλαδή, θεία ψυχή και σε άφθαρτη και αιώνια ύλη, πιστεύουν στη Θεότητα του Παντός.Οι Θεοι Τους Ειναι Απλως Διαμορφωτες Της Αιωνιας Και Αγεννητης Και Αδημιουργητης Υλης.Εμείς, όμως, οι Χριστιανοί, γνωρίζουμε τον Κτίστη και δημιουργό του παντός.Γνωρίζουμε αυτόν που έφερε στην ύπαρξη τα πάντα από την ανυπαρξία, από το μηδέν. Γνωρίζουμε ότι Μονον Αυτος Ειναι Ο ‘Ων, ότι μόνον αυτός είναι η πραγματική ύπαρξη και πώς ό,τι υπάρχει παίρνει την ύπαρξή του από Εκείνον, από την αγάπη Εκείνου. Γνωρίζουμε ότι μόνον αυτός είναι από τη φύση Του αθάνατος, ενώ όλα τα κτίσματα, και οι πιο τέλειες αγγελικές δυνάμεις ήρθαν στό είναι από την ανυπαρξία.Κανονικά θά έπρεπε πάλι να γυρίσουν στην ανυπαρξία αν η Χάρη του Θεού δεν τις κρατούσε στην ύπαρξη και στό είναι αιώνια, μόνον από αγάπη.Εμείς, οι Χριστιανοί, γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε στό είναι μας τίποτε που να είναι από τη φύση του αθάνατο, είτε σώμα είναι αυτό, είτε νούς, είτε πνεύμα, είτε ψυχή, είτε όπως αλλιώς το πούμε. Έχουμε, γι’ αυτό, στην καρδιά μας απέραντη ευγνωμοσύνη στον Κτίστη και Δημιουργό μας, που υποσχέθηκε να μας κρατήσει στό είναι αιώνια και μας ένωσε μαζί Του με τη Σάρκωση και ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου Του.Και Εχουμε Και Ταπεινωση Γιατι Ξερουμε Οτι Απο Τη Φυση Μας Ειμαστε Χωμα, Ειμαστε Ενα Μηδεν

Ε΄ – ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣ ΨΥΧΗΝ ΖΩΣΑΝ.

“Και Επλασεν Ο Θεος Τον Ανθρωπον, Χουν Απο Της Γης, Και Ενεφυσησεν Εις Το Προσωπον Αυτου Πνοην Ζωης Και Εγενετο Ο Ανθρωπος Εις Ψυχην Ζωσαν” (Γεν. β΄ 7).Ποσο Δυσκολευομαστε, Αληθεια, Να Καταλαβουμε Τα Τοσο Καθαρα Και Απλα Αυτα Λογια! Από την πλάση του ο άνθρωπος είναι χώμα της γής.Η Πνοη Της Ζωης Δεν Εχει Σχεση Με Την Πλαση Του Ανθρωπου, Δεν Εχει Σχεση Με Τη Χωματινη Φυση Του. ΤΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΞΕΧΩΡΑ.

Η λέξη “Πνοή” και η λέξη “Πνεύμα” έχουν την ίδια προέλευση και το ίδιο νόημα.Προκειται Για Το Ιδιο “Πνευμα” Που “Επεφερετο Επανω Του Υδατος” (Γεν. α΄ 2).Η “πνοή της ζωής” που ενεφύσησε ο Θεός στό πρόσωπο του ανθρώπου, ήταν η ίδια ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που ζωοποίησε τα ύδατα την πρώτη μέρα της δημιουργίας.Η “πνοή της ζωής” δεν συνδέθηκε μόνο στην αρχή με το νερό.Συνδέεται ακόμη και σήμερα, γιατί είναι αυτή η ίδια ζωοποιός ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που επιφέρεται επάνω του ύδατος του βαπτίσματος και ζωοποιεί κάθε βαπτιζόμενο. Στην αρχή, η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος έδωσε στα όντα τη ζωή.Στό τέλος, η ίδια ενέργεια του Αγίου Πνεύματος έδωσε στα λογικά όντα την όντως ζωή.Η Συνηθισμενη Στους Καιρους Μας, Αλλα Χωρις Βαση, Ερμηνεια Του Χωριου Ειναι Οτι Ο Θεος Επλασε Πρωτα Το Αψυχο Σωμα Του Ανθρωπου, Σαν Ενα Πηλινο Αγαλμα, Και Εβαλε Μετα Στο Σωμα Αυτο Την Ψυχη Με Ενα Φυσημα Στο Προσωπο Του!Οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν με έμφαση ότι: Δεν Υπάρχει Καμία Χρονική Διαφορά Στη Δημιουργία Του Ανθρώπου.Δεν Γεννιεται Πρωτα Το Σωμα Και Δεν Μπαινει Σ’ Αυτο Η Ψυχη Μετα.Ο Ανθρωπος Ειναι Ολοκληρωμενος Με Ολα Του Τα Συστατικα Και Ολη Του Τη Φυση Ακεραιη Απο Τη Στιγμη Της Συλληψης Του.Μόνον οι ειδωλολάτρες διδάσκουν ότι μπαίνει η ψυχή στό σώμα αργότερα. Ποτέ οι χριστιανοί δεν δέχτηκαν τέτοιες δοξασίες.“Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χούν από της γής”, λέγει η Αγία Γραφή. Τον άνθρωπο ολόκληρο.Δεν θά έλεγε η Αγία Γραφή “τον άνθρωπο”, αν επρόκειτο γιά μόνο το σώμα του το άψυχο.Το χωρίς ζωή σώμα δεν είναι ανθρώπινο σώμα Αλλά Πτώμα, δεν είναι άνθρωπος, αλλά Λείψανο ανθρώπου.Η πνοή της ζωής γιά την οποία μιλάει εδώ η Αγία Γραφή δεν είναι πνοή πρόσκαιρης ζωής, αλλά, πνοή πραγματικής και αιώνιας ζωής. Η πνοή της ζωής, που ενεφύσησε ο Θεός στό πρόσωπο του ανθρώπου, δεν του έδωσε απλώς ψυχή, αλλά έκανε την ψυχή του – δηλαδή τη ζωή του – ψυχή ζώσα. Απέκτησε ο άνθρωπος με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που φύσηξε ο Θεός στό πρόσωπό του, αληθινή ζωή, ψυχή ζωντανή, ύπαρξη αιώνια.Είναι κατάλοιπο της παγανιστικής νοοτροπίας, να ψάχνουμε γιά κάποια αξία στην προέλευσή μας, στη φύση μας. Η αξία βρίσκεται στό Δημιουργό του ανθρώπου, όχι στον άνθρωπο. Σκανδαλιζόμαστε όταν ακούμε να διδάσκονται τα παιδιά μας στό σχολείο ότι οι βιολογικοί πρόγονοι του ανθρώπου ήταν κατώτερα ανθρωποειδή, και ξεχνάμε ότι η Αγία Γραφή πετά στό πρόσωπο της υπεροψίας μας μια πολύ πιο ταπεινωτική αλήθεια: ότι ο άνθρωπος είναι χώμα της γής, ότι προέρχεται όχι απλώς από κατώτερα ζώα, αλλά από την αδρανή και άψυχη ύλη.

ΣΤ΄ – ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ..

Μία από τις βασικές αιτίες της σύγχυσης που υπάρχει στη χριστιανική ανθρωπολογία προέρχεται από το γεγονός ότι η ημιμάθεια και ο ορθολογισμός πολλών, δυστυχώς, χριστιανών έχει ταυτίσει τη χριστιανική διάκριση ανάμεσα στη φύση και το πρόσωπο με την ειδωλολατρική διάκριση ανάμεσα στό σώμα και την ψυχή, στην ύλη και το πνεύμα.Οι χριστιανοί διακρίνουν Κτίστη και κτίση, Δημιουργό και δημιουργία. Πραγματικό πνεύμα είναι μόνον ο Θεός. Αν μιλάμε γιά πνεύμα στους αγγέλους και στους ανθρώπους, το κάνουμε καταχρηστικά, γιά να εκφράσουμε σχετικές μόνο διαφορές ανάμεσα στα διάφορα κτίσματα ή στις ιδιότητές τους. Ουσιαστικά, ύλη και δημιουργία είναι ένα και το αυτό. Η διάκριση Πνεύματος και Ύλης γιά το χριστιανό τότε μόνο είναι αποδεκτή, όταν λέγοντας Πνεύμα εννοεί το Θεό και λέγοντας ύλη εννοεί τη δημιουργία του Θεού.Η σύγχυση αρχίζει από το γεγονός ότι τόσο η Αγία Γραφή όσο και οι Πατέρες της Εκκλησίας, όταν μιλούν γιά τον άνθρωπο τον περιγράφουν διφυή, μιλούν γιά σώμα και ψυχή, γιά ύλη και πνεύμα, γιά κάτι το χωματένιο και υλικό στον άνθρωπο και γιά κάτι το πνευματικό και θείο. Και επειδή υπάρχει η ειδωλολατρική προϊστορία και η ειδωλολατρική γλώσσα, επειδή χρησιμοποιούμε οι χριστιανοί τις ίδιες ειδωλολατρικές λέξεις, εύκολα πέφτουμε στην ειδωλολατρική παγίδα και νομίζουμε ότι η Αγία Γραφή και οι Πατέρες μιλούν γιά δύο διαφορετικές φύσεις στον άνθρωπο, μια πνευματική και μία υλική, την ψυχή και το σώμα.Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αν ο άνθρωπος ήταν, όπως λένε, δισύνθετος, αν ήταν σύνθεση δύο διαφορετικών φύσεων, τότε ο Χριστός, ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού, δεν έχει δύο φύσεις, αλλά τρείς, τη Θεότητα και τις δύο ανθρώπινες φύσεις, το σώμα και την ψυχή, την πνευματική ανθρώπινη φύση και την υλική ανθρώπινη φύση! Κάτι τέτοιο, φυσικά, κανείς χριστιανός δεν θά το ισχυριζόταν. Και όμως, αυτοί που μιλούν γιά δισύνθετο δεν αναλογίζονται ότι αυτό στην πραγματικότητα λένε. Εν τούτοις, το βασικότερο δόγμα της πίστεώς μας είναι ότι “ο Λόγος σάρξ εγένετο”, τίποτε άλλο, μόνο σάρξ.Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση, που πήρε ο Λόγος του Θεού σαρκούμενος, η σάρξ. Αυτή η ανθρώπινη φύση είναι μία και κοινή γιά όλους τους ανθρώπους. Η φύση του ανθρώπου είναι μία, όμως οι άνθρωποι είναι πολλοί και ο κάθε ένας είναι διαφορετικός από τον άλλον, τόσο διαφορετικός, που δεν υπάρχει ένας άνθρωπος, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, που να είναι όμοιος με κάποιον άλλον. Τι συμβαίνει λοιπόν; Τι είναι αυτό που μας κάνει τον καθένα από μας όν μοναδικό και ανεπανάληπτο; Έχουμε όλοι, άραγε, μία κοινή γιά όλους φύση, τη σάρκα, και επιπλέον μια άλλη φύση, που είναι διαφορετική στον καθένα από μας; Πόσες ανθρώπινες φύσεις υπάρχουν τότε; Όσοι και οι άνθρωποι, και επιπλέον η κοινή φύση όλων μας, αλλά δεν πήρε τη φύση του καθενός μας, που είναι μοναδική γιά τον καθένα, αφού τότε θά έπρεπε να έχει μύριες φύσεις! Πώς, λοιπόν, μας ένωσε όλους με τη Θεότητα, πώς μας έσωσε από τη φθορά και το θάνατο, πώς μας έσωσε από την επιστροφή στην ανυπαρξία, στην οποία σαν κτιστά όντα, δημιουργημένα από το μηδέν έπρεπε κατ’ ανάγκη να επιστρέψουμε;Η απάντηση που λογικά πρέπει να δώσουν οι υποστηρικτές του δισύνθετου είναι ότι ο Λόγος του Θεού πήρε μόνο τη μία ανθρώπινη φύση, την κοινή, τη σάρκα, και δεν πήρε την άλλη, τη μοναδική γιά τον καθένα μας. Και δεν πήρε αυτή τη μοναδική γιά τον καθένα μας φύση, γιατί αυτή δεν χρειαζόταν σωτηρία, ανάσταση και αφθαρτοποίηση, επειδή αυτή ήταν μόνη της αιώνια κάι άφθαρτη. Ότι, δηλαδή, ο Λόγος του Θεού πήρε τη σωματική ανθρώπινη φύση, γιατί αυτή χρειαζόταν ανάσταση και αφθαρτοποίηση, και δεν πήρε την ψυχή, γιατί η ψυχή μας είναι θεία, αφού μόνον ]η θεία φύση είναι αθάνατη και άφθαρτη.Παραλλαγή της αιρετικής αυτής γιά τον άνθρωπο και τη σάρκωση του Θεού γνώμης είναι η Μακρακιστική θεωρία περί τρισυνθέτου. Ο άνθρωπος, κατ’ αυτήν, δεν έχει δύο αλλά τρείς φύσεις: το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα. Και το μέν σώμα και η ψυχή είναι φθαρτά και θνητά, εφ’ όσον είναι κτίσματα, αλλά το πνεύμα είναι θείο, αφού είναι τμήμα του Αγίου Πνεύματος Στό βάθος και οι δύο παραλλαγές της αιρέσεως ισχυρίζονται ότι ο άνθρωπος είναι εν μέρει θνητός και εν μέρει θείος. Και οι δύο παραλλαγές είναι καθαρά παραδείγματα ορθολογισμού και σχολαστικισμού τελείως ξένου πρός την Χριστιανική πίστη. Και οι δύο παραλλαγές προσπαθούν να εξηγήσουν τον άνθρωπο αγνοώντας μια πραγματικότητα, που είναι ουσιαστικά άγνωστη στην ειδωλολατρία, την πραγματικότητα του προσώπου.ζ΄ – Το πρόσωποΤο πρόσωπο δεν είναι φύση. Ο Θεός είναι μία φύση σε τρία πρόσωπα. Η φύση του Θεού είναι κοινή στα τρία πρόσωπα. Το κάθε πρόσωπο, όμως, από τα τρία είναι μοναδικό.Το γεγονός ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο “κατ’ εικόνα Θεού”, συνεπάγεται, εκτός των άλλων, ότι και στον άνθρωπο, όπως και στον Θεό, υπάρχει η ίδια διάκριση φύσεως και προσώπων. Και ο άνθρωπος, όπως και ο Θεός, είναι ένας κατά την φύση, αλλά σε μύρια πρόσωπα.Αυτό που μας κάνει όλους ανθρώπους είναι η φύση μας, που είναι κοινή σε όλους μας. Αυτό που κάνει τον καθένα μας όν μοναδικό και ανεπανάληπτο είναι το πρόσωπό μας.Και τη μέν φύση μας είδαμε από που την έχουμε και πώς δημιουργήθηκε. Το πρόσωπό μας, όμως, είναι ένα μυστήριο. Ένα μυστήριο, εν τούτοις, πέρα γιά πέρα χειροπιαστό, αφού είναι κάτι που το ζούμε καθημερινά στον εαυτό μας και στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Ουσιαστικά, αυτό που μας κάνει ανθρώπους, όντα διαφορετικά από τα ζώα, είναι η ύπαρξη του προσώπου μας.Πρόσωπο δεν υπάρχει παρά μόνο στα λογικά όντα. Στό Θεό και, κατ’ εικόνα Θεού, στους ανθρώπους και στους αγγέλους. Τα ζώα δεν έχουν πρόσωπο, έχουν μόνο φύση.Τι είναι το πρόσωπό μας από που το έχουμε;

Το πρόσωπό μας είναι το αποτύπωμα μιας σφραγίδας επάνω στη χωμάτινη φύση μας. Η σφραγίδα είναι θεία και μοναδική. Είναι το πρόσωπο του Λόγου του Θεού. Τα αποτυπώματα της σφραγίδας είναι όσα και οι άνθρωποι. Λέγονται εικόνες του Θεού. Το πρωτότυπο μιας βασιλικής σφραγίδας, του βασιλικού δαχτυλιδιού, είναι χρυσό. Τα αποτυπώματα της σφραγίδας, όμως, είναι από την ύλη επάνω σ΄την οποία ακούμπησε το χρυσό δαχτυλίδι, κερί ή πηλός. Το σχέδιο που αποτυπώνεται είναι αυτό που υπάρχει επάνω στό χρυσό βασιλικό δαχτυλίδι.Στη δική μας περίπτωση, η θεία σφραγίδα είναι το πρόσωπο του Θεού Λόγου. Ο πηλός που δέχεται τη σφραγίδα είναι η χωμάτινη φύση μας. Το σχέδιο που αποτυπώνεται επάνω στη χωμάτινη φύση είναι η εικόνα του Θεού. Το ακούμπημα της θείας σφραγίδας επάνω στη χωμάτινη φύση είναι η σάρκωση του Θεού Λόγου.Το σφράγισμα αυτό της χωμάτινης φύσης μας με το πρόσωπο του Θεού Λόγου δεν είναι μόνο μια ιστορική πραγματικότητα. Είναι, κυρίως, μια οντολογική πραγματικότητα, πάνω και πέρα από το χρόνο, με τα θεμέλιά της στηριγμένα επάνω στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό.Τα θεία, λοιπόν, χαρακτηριστικά του είναι μας δεν προέρχονται από τη χωμάτινη φύση μας, αλλά από την εικόνα του Θεού που τυπώθηκε επάνω σ’ αυτή τη φύση.Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι η ελευθερία, ο λόγος, η αθανασία, η δεκτικότης της Ενεργείας του Αγίου Πνεύματος, η δυνατότητα της δημιουργίας και άλλα παρόμοια.Δεν είναι χαρακτηριστικά Φύσεως, αλλά χαρακτηριστικά Προσώπου.Το πρόσωπό μας δεν είναι αυτό που λέγεται ψυχή, γιατί ψυχή δεν έχουμε μόνον εμείς οι άνθρωποι.Ψυχη Εχουν Ολα Τα Ζωα Και Ολα Τα Φυτα.Ψυχη σημαινει ζωη.Όσοι εχουν ζωη εχουν ψυχη. Ζωη Και Ψυχη Ειναι Ταυτοσημες Εννοιες.ΤΙ ΕΙΝΑΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΠΡΟΣΩΠΟ;.

Όπως όλα τα Μυστήρια, το πρόσωπο δεν είναι κάτι που μπορεί να οριστεί.Είναι το άπιαστο “κάτι”, που έδωσε στους ανθρώπους η ενανθρώπιση του Λόγου και τους έκανε να τον μοιάζουν, να γίνουν εικόνες Του και έτσι να γίνουν δεκτικοί της Χάριτος και Ενεργείας του Αγίου Πνεύματος.Δεν είναι φύση, δεν είναι μια δεύτερη ουσία. Είναι μια ιδιότητα της χωμάτινης φύσης, που όμως, Είναι Δοσμένη Απ’ Έξω,

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠΟ ΜΑΣ.Αυτο Ειναι Που Κανει Τον Καθενα Απο Μας Ον Μοναδικο, Ανεπαναληπτο, Ελευθερο, Γνωστο Στο Θεο και επομένως, εσαεί υπαρκτό στη θεία μνήμη, έτσι ώστε και μετά το θάνατο και τη διάλυση της φύσεώς του, αυτό να μένει “εν χειρί Θεού”.Η θεία μνήμη είναι ύπαρξη και ζωή αιώνιος εν Θεώ”.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟ. Ό,τι τον συνδέει με την καινούρια φύση που θά αποκτήσει με την Ανάσταση, αυτό που γεφυρώνει το παλιό σώμα της φθοράς με το καινούριο της αφθαρσίας και κάνει και το παλιό και το καινούριο σώμα, σώμα του ίδίου και ανεπανάληπτου ανθρώπου.Ίσως, ένα παράδειγμα από τον κόσμο μας βοηθήσει γιά την ακατανόητη κατανόηση του μυστηρίου γιά το οποίο μιλάμε.Υπάρχουν πολλά υλικά στη φύση.Όταν έρθουν σε επαφή με τη φωτιά,Άλλα Καίγονται, Άλλα Σκληραίνουν, Άλλα Λιώνουν Και Διαλύονται.Υπάρχουν, όμως, και υλικά που αν και είναι φύσεις τελείως διαφορετικές από τη φωτιά είναι φτιαγμένα έτσι ώστε, όταν έρθουν σ’ επαφή μαζί της να γίνονται κι αυτά φωτιά. ΤΕΤΟΙΟ ΥΛΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΙΔΕΡΟ.Το σκουριασμένο σίδερο είναι μια ύλη, όπως όλες οι άλλες, όσο είναι μακρυά από τη φωτιά. Όταν, όμως, έρθει σ’ επαφή με τη φωτιά πυρακτώνεται, λάμπει, ακτινοβολεί και καίει Χωρίς Καθόλου Να Πάψει Στη Φύση Του Να Είναι Σίδερο.Η Φωτια Δεν Του Δινει Μια Δευτερη Φυση, Αλλα Του Δινει Ιδιοτητα, Που Η Φυση Του ΔΕΝ ΕΧΕΙ.Το σίδερο είναι φτιαγμένο έτσιΏστε Να Δέχεται Τις Ιδιότητες.. Της ΦωτιάςΚαι Να Γίνεται Κι Αυτό Φωτιά, Όσο Είναι Σ’ Επαφή Μαζί Της.ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Έχει ιδιότητες που πήρε από το γεγονός ότι ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος και πήρε επάνω του τη φύση μας.Η Σαρκωση Του Λογου Του Θεου Ενεργει Στη Φυση Του Ανθρωπου Και.. ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΣΩΠΟ. Το εμφύσημα του Αγίου Πνεύματος ενεργεί στό πρόσωπο,Που είναι Δεκτικό του Αγίου Πνεύματος,ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣ ΨΥΧΗΝ ΖΩΣΑΝ.“Και έπλασε ο Θεός τον άνθρωπον χούν από της γής, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού Πνοήν Ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος Εις Ψυχήν Ζώσαν”. Ο άνθρωπος είναι από την φύση του Χώμα Της Γής, Εχει Το Προσωπο Επειδη Ο Θεος Τον Θελησε Κατ’ Εικονα Του Και Εγινε Ανθρωπος Γι’ Αυτον. Επάνω σ’ αυτό το πρόσωπο ενεφύσησε ο Θεός, Πνοη Ζωης, Την Χαρη Του Αγιου Πνευματος και έγινε ο άνθρωπος ψυχή ζώσα.Όπως γίνεται το σίδερο, που είναι δεκτικό της φωτιάς και όταν έρθει σ’ επαφή με τη φωτιά πυρακτώνεται κι αυτό από την ενέργεια της φωτιάς.

Η΄ – Η ΣΥΓΧΥΣΗ

Η σύγχυση που υπάρχει επάνω στό θέμα της ψυχής έχει τις ρίζες της στην Ειδωλολατρία.Ο Χριστιανισμός εκφράστηκε και μίλησε στον κόσμο, βασικά, με την ελληνική γλώσσα. Όμως, Η Ελληνική Γλώσσα, όπως και όλες οι άλλες γλώσσες που χρησιμοποίησαν οι Χριστιανοί εκτός από την εβραϊκή, Είναι Γλώσσα Ειδωλολατρικής Προέλευσης, Που Εκχριστιανίστηκε.Οι λέξεις παρέμειναν οι ίδιες, αλλά πήραν άλλο νόημα.Ανάμεσα στις ειδωλολατρικές λέξεις, που στό Χριστιανισμό Πήραν Άλλο Νόημα, είναι και η λέξη “ΨΥΧΗ”.Η λέξη αυτή μέσα στη χριστιανική γραμματεία πήρε δύο διαφορετικά νοήματα.Το πρώτο είναι αυτό με το οποίο χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή.ΨΥΧΗ ΙΣΟΝ ΖΩΗ.Π.χ. “Ός αν θέλει την ψυχήν αυτού σώσαι, απωλέσει αυτήν. Ός δ’ αν απωλέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού και του Ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν”.Το δεύτερο νόημα, με το οποίο χρησιμοποιήθηκε κυρίως η λέξη από τον εκχριστιανισμένο, πρώην ειδωλολατρικό, κόσμο των εξ εθνών χριστιανών είναι:ΨΥΧΗ ΙΣΟΝ ΠΡΟΣΩΠΟ.Η Εννοια Του Προσωπου Δεν Ηταν Καθολου Οικεια Στον Ειδωλολατρικο Κοσμο.Οι Ειδωλολατρες Δεν Ηξεραν Τι Σημαινει Προσωπο, Αφου Γι’ Αυτους “Θεος” Ειναι Η Κτιση, Το Συμπαν, Το Παν. Το Πάν όμως αυτό του ειδωλολατρικού πανθεϊσμού είναι ΑΠΡΟΣΩΠΟ.Οι ειδωλολάτρες έχουν ύστατο προορισμό και τελειότητα Την Ταυτιση Τους Μ’ Αυτο Το Απροσωπο Παν.Το πρόσωπο, γι’ αυτούς, η ατομική ψυχή, είναι μια κατώτερη κατάσταση, που πρέπει να υπερπηδηθεί.Τα Παντα Πρεπει Να Σβυσουν Μεσα Στην ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ.Για Τους Χριστιανους, Ομως, Η Εννοια Του Προσωπου Ειναι Η Βασικωτερη Εννοια Της Πιστεως Τους.ΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ΣΑΝ ΦΥΣΗ, ΑΛΛΑ ΣΑΝ ΠΡΟΣΩΠΟ.Η φύση εκφράζεται και ζεί μέσα στό πρόσωπο. Αλλά, η φύση του Θεού μας είναι απρόσιτη, απλησίαστη, ενώ το πρόσωπο του Θεού το γνωρίσαμε και το ζήσαμε, γιατί θέλησε νά’ρθει ανάμεσά μας με τη δική μας φύση.Ο Θεός μας αποκάλυψε ότι και τα δικά μας πρόσωπα είναι εικόνες του δικού Του προσώπου και ότι είναι δεκτικά της κοινωνίας με την δική του θεία φύση.Επειδή είναι εικόνες του δικού Του προσώπου,Μπορούν Να Δεχθούν Το Πύρ Της Θείας Φύσεως Και Να Γίνουν Και Αυτά Φωτιά, χωρίς να είναι καθόλου από τη φύση τους φωτιά.Επειδή, όμως, η τόσο καίρια γιά τους Χριστιανούς έννοια του προσώπου ήταν ανοίκεια, Δόθηκαν Στη Γνωστή Και Οικεία Λέξη “Ψυχή”, Όσα Χαρακτηριστικά Ανήκαν Στό Πρόσωπο,Και Χρησιμοποιήθηκε Η Λέξη “Ψυχή” Γιά Να Εκφράσει Την Έννοια Πρόσωπο.Όμως, η λέξη “ψυχή” δεν έπαυσε να είναι φορτισμένη με την παλιά ειδωλολατρική της σημασία, του δεύτερου πνευματικού συνθετικού του ανθρώπου.Το πρόσωπο είναι ένα μυστήριο, το μυστήριο της θείας σφραγίδας επάνω στη χωμάτινη ανθρώπινη φύση.Τα μυστήρια δεν είναι οικεία στον άνθρωπο.Η ειδωλολατρική έννοια της ψυχής, όμως, δεν είχε κανένα μυστήριο. Είναι μια άλλη φύση, που συμπλέκεται και συζεί με την υλική φύση. Είναι το πνεύμα που συμπλέκεται με την ύλη. Πεθαίνει το σώμα και διαλύεται η υλική φύση, αλλά μένει το πνεύμα σαν δεύτερη ανεξάρτητη φύση.Πράγματα πολύ κατανοητά γιά το ορθολογιστικό ανθρώπινο μυαλό.Έτσι, σιγά – σιγά, η έννοια της ψυχής ξαναπήρε γιά μερικούς χριστιανούς την αρχαία ειδωλολατρική της σημασία και έγινε ο άνθρωπος, τουλάχιστον στη λαϊκή κατανόηση,

ΌΝ ΔΙΣΥΝΘΕΤΟ.

Έτσι, δόθηκε στην προσωπικότητα του ανθρώπου, που παραμένει μετά την διάλυση του σώματός του, μια δική της πνευματική φύση.Αυτό σημαίνει, βέβαια, καθαρή επιστροφή στην ειδωλολατρία.Σύμφωνα μ’ αυτή την αντίληψη, το πρόσωπο του ανθρώπου Διατηρείται Μετά Θάνατον Έχοντας Δική Του Ανεξάρτητη Οντότητα Και Φύση και όχι επειδή παραμένει “εν χειρί Θεού”, μέσα στη γνώση του Θεού, που είναι ύπαρξη πραγματική, αλλά τέλεια εξαρτημένη από το Θεό.Μια τέτοια αθανασία της δικής του φύσης, έστω και αν είναι δοσμένη από το Θεό, καταλήγει να είναι αυτοτελής και ανεξάρτητη. Μια τέτοια αθανασία μπορεί να την έδωσε ο Θεός, μπορεί να είναι χαρισμένη από το Θεό, κατά χάριν,αλλά από τη στιγμή που δόθηκε είναι πιά φυσικό κτήμα του ανθρώπου, δηλαδή μια δεύτερη φύση στον άνθρωπο, που γίνεται έτσι δισύνθετος, από ύλη θνητή και πνεύμα αθάνατο.Άς αφήσουμε που είναι πολλοί αυτοί που ισχυρίζονται με πάθος και φανατισμό ότι η ψυχή Δεν Είναι Χάριτι, Αλλά Φύσει Αθάνατος.Η Πηγη Της Αθανασιας Μας Είναι:Η Ανασταση Του Χριστου..

Ο Χριστός ανέστησε τη χωμάτινη φύση μας και την έκανε άφθαρτη. Δεν υπάρχει άλλη πηγή αθανασίας εκτός από την Ανάσταση, αφού δεν υπάρχει στον άνθρωπο δεύτερη φύση.Αυτό που λέμε αθανασία της ψυχής δεν είναι τίποτε άλλο παρά: Η Εν Θεω Ταυτοτης Του Ανθρωπινου Προσωπου.Το Προσωπο Μας Ειναι Το Ιδιοκαι στην κατάσταση της φθοράς και στην κατάσταση της αφθαρσίας, και πρίν από την Ανάσταση και μετά.Δεν υπάρχει Χρονική Διάσταση σ’ αυτό που ονομάζουμε “Μετά Θάνατον Ζωή Της Ψυχής”, αφού τα πρόσωπά μας μετά το θάνατο και τη διάλυση του σώματος είναι “εν χειρί Θεού”, και εν Θεώ δεν υπάρχει χρόνος.Δεν Ζουν Οι Ψυχες Μια Αλλη Δικη Τους Αυτονομη Ζωη Μετα Θανατον,Αφου Δεν Ειναι Φυσεις, Αλλα Προσωπα.Η ζωή τους και η ύπαρξή τους είναι ο Θεός, το πρωτότυπο της σφραγίδας που λέγεται ΠΡΟΣΩΠΟ.Πώς να καταλάβουν οι άνθρωποι τέτοια μυστήρια; Πόσο εύκολη είναι η ολίσθηση στον ειδωλολατρικό ορθολογισμό Δεν Ζουν Οι Ψυχες Μετα Θανατον,Το Χρονικο Διαστημα Μεχρι Την Ανασταση Των Νεκρων,Σε Μια Κατασταση Ασωματου Υπαρξεως, Σαν Πνευματικες Φυσεις Που Χωρισθηκαν Απο Το Σωμα Τους.Δεν υπάρχει τέτοιο χρονικό διάστημα παρά γιά τους Ζώντες, Γιά Τον Φυσικό Κόσμο, μια διάσταση του οποίου είναι ο Χρόνος. Την κατασταση του ΘΑΝΑΤΟΥ Ουδεποτε Την Περιεγραψε Η Εκκλησια,ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΦΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, ΤΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ, ΕΝ ΘΕΩ.Ό,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΘΕΩ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ.Οι Ψυχες Δεν Εχουν Καθολου Αμεση Επαφη Με Τους Ζωντες, Ουτε Καταλαβαινουν, Ουτε Αισθανονται Τον Κοσμο Και Τον Χρονο Που Κυλαει.Εν Τουτοις, Οι Ψυχες, Τα Προσωπα Των Αγιων, Δεχονται Τις Προσευχες Μας Και Απαντουν Σ’ Αυτες.Αυτό, όμως, Δεν Γίνεται Με Κάποιο Φυσικό Τρόπο.Τις Προσευχες Μας Προς Τους ΑγιουςΤΙΣ ΔΕΧΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ, Και Οι Αγιοι Δια Του Θεου Απαντουν Και Παρεμβαινουν.Δεν έχουν δική τους Αυθυπαρξία. ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΖΟΥΝ, Όχι εν χρόνω και όχι κατά φύση,ΑΛΛΑ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ.Ό,τι μπορεί να καταλάβει κανείς απ’ αυτές τις αλήθειες άς καταλάβει. Το μυστήριο της διακρίσεως της φύσεως και των προσώπων είναι το βασικώτερο της πίστεώς μας. ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΤΑ ΖΟΥΜΕ. Όποιος ζεί την Ορθοδοξία κάτι καταλαβαίνει απ’ όσα είπαμε. Οι άλλοι προσπαθούν να καταλάβουν τα μυστήρια με το μυαλό,ΑΛΛΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ.Η φύση μας είναι υλική και χωμάτινη, όπως ολόκληρη η φύση των κτιστών. Τα πρόσωπά μας είναι θεία σφραγίδα επάνω σ’ αυτήν την χωμάτινη φύση, αποτέλεσμα ενός γεγονότος επάνω στη φύση μας, του γεγονότος της Σαρκώσεως του Λόγου.Αυτή η ενανθρώπιση του Λόγου έδωσε στη φύση μας το αποτύπωμα του Προσώπου του Λόγου του Θεού, έκανε τον άνθρωπο εικόνα του Θεού.Το πρόσωπο είναι που μας κάνει ανθρώπους, το πρόσωπο είναι που γεφυρώνει την πρό την αναστάσεως φθαρτή φύση μας με την άφθαρτη φύση που θά μας δώσει η Ανάσταση.Αυτη Η Αναστημενη Φυση Ηδη Υπαρχει Στο Προσωπο Του Χριστου.

Ό,ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ.

Θά βγούμε από τη σύγχυση γιά το τι είναι ο άνθρωπος μόνον αν καταλάβουμε ότι ο Χριστός είναι η ίδια η Ρίζα του Είναι μας και το Θεμέλιο της ύπαρξής μας.Θ΄ – Η ΠΝΟΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣΛέγει ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ στό μαθητή του Μοτοβίλωφ:“Έχουμε γίνει πάρα πολύ Απρόσεκτοι στό έργο της Σωτηρίας μας. Κι απ’ αυτό προέρχεται το ότι πολλά χωρία της Αγίας Γραφής δεν τα παίρνουμε με την έννοια που τους ταιριάζει.Κι όλα αυτά, επειδή Δεν Ζηταμε Τη Χαρη Του Θεου και Δεν Της Επιτρέπουμε, Εξ Αιτίας Της Υπερηφανίας Μας,να εισχωρήσει στις ψυχές μας και δεν έχουμε τον πραγματικό φωτισμό, που στέλνει ο Θεός σ’ όλες τις ψυχές, που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη του.Να ένα παράδειγμα. Πολλοί ερμηνεύουν, ότι όταν η Βίβλος λέει:“Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χούν από της γής, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν” (Γεν. β΄ 7),Αυτο Σημαινει Πως Μεχρι Τη Στιγμη Εκεινη Ο Αδαμ Δεν Ειχε Ψυχη Και Ανθρωπινο Πνευμα, Αλλα Ηταν Μονο Σαρκα, Πλασμενη Απο Λασπη Της Γης.

Η ερμηνεια αυτη δεν ειναι σωστη. Διότι ο Κύριος και Θεός εδημιούργησε τον Αδάμ από λάσπη της γής, Αλλά Τον Ανέδειξε Μια Σύνθεση Ψυχής Και Σώματος, ώστε ο απόστολος Παύλος να βεβαιώνει:“Ολόκληρον ημών το πνεύμα και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού τηρηθείη” (Α΄ Θεσσαλ. ε΄, 23).Και τα τρία αυτά μέρη της ύπαρξής μας ήταν δημιουργημένα από λάσπη της γής.Αλλά, ο Αδάμ δεν πλάστηκε ένα νεκρό δημιούργημα. Έγινε μια ζωντανή ύπαρξη, όμοια με τα άλλα έμψυχα πλάσματα του Θεού, που ζούσαν στη γή. Όμως, κάτι που έχει βασική σημασία είναι τούτο:Αν ο Θεός δεν εμφυσούσε, ύστερα από τη δημιουργία του, στό πρόσωπο του Αδάμ“Την Πνοην Της Ζωης”, Δηλαδη, Την Χαρη Του Αγιου Πνευματος, Που Εκπορευεται Απο Τον Πατερα Και Αναπαυεται Στον Υιο Και Στελλεται Στον Κοσμο Απο Τον Υιο,τότε ο Αδάμ, αν και ήταν το τελειότερο ανάμεσα στα δημιουργήματα του Θεού, σαν το στεφάνι των επιγείων δημιουργημάτων, θά ’μενε χωρίς να έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, που ανυψώνει τον άνθρωπο και τον εξομοιώνει με το Θεό.Θά ήταν ο ίδιος μ’ όλα τα άλλα δημιουργήματα, που έχουν σώμα, ψυχή και πνεύμα- “κατά γένος αυτών” – Αλλα, Δεν Εχουν Μεσα Τους Το Άγιο Πνευμα.Όταν ο Κύριος ενεφύσησε στό πρόσωπο του Αδάμ πνοήν ζωής, τότε, σύμφωνα με την έκφραση του Μωϋσέως,“Εγενετο Ο Αδαμ Εις Ψυχην Ζωσαν” (Γεν. β΄ 7). Δηλαδή έγινε όμοιος με το Θεό, αθάνατος, όπως αυτός, εις τους αιώνες των αιώνων”.Έχουμε, εδώ, μια καθαρή πατερική φωνή που μας βεβαιώνει ότι: 1. -Η συνηθισμένη εξήγηση των σημερινών Χριστιανών, ότι ο Αδάμ δημιουργήθηκε από το Θεό σαν ένα πήλινο άγαλμα ή σαν ένα πτώμα και ότι η πνοή που ο Θεός εμφύσησε στό πρόσωπό του Ήταν Δήθεν Η Ψυχή, προέρχεται από το γεγονός ότι: “Έχουμε Ξεφύγει Από Την Απλότητα Της Αρχικής Χριστιανικής Γνώσης”, Γιατί:“Η Υπερηφανεια Του Νου Μας Δεν Επιτρεπει Στη Χαρη Του Θεου Να Κατοικησει Στις Ψυχες Μας,Γι’ Αυτο Και Δεν Εχουμε Αληθινη Φωτιση Απο Τον Κυριο” Και Εφευρισκουμε “Μυθους”.2. – Ο Αδαμ, Πριν Δεχθει Την Πνοη Του Θεου, Ηταν Ενα Ζωντανο Ον, Οπως Ολα Τα Αλλα Ζωα Στη Γη Με Ολες Τις Φυσικες Του Ιδιοτητες, Εχοντας Πνευμα, Ψυχη, Μυαλο, Καρδια, Οπως Εχουν Ολα Τα Ζωα, Το Καθενα Κατα Το Ειδος Του.3. – Η ΠΝΟΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Δεν Έχει Φυσικό, Βιολογικό Ή Ψυχολογικό Νόημα, Δεν Είναι Κάποιο Από Τα Φυσικά Συστατικά Του Ανθρώπου,Αλλα Ειναι Η Ακτιστη Ενεργεια Του Αγιου Πνευματος Δοσμενη Στον Ανθρωπο Απο Το Χριστο.Αυτη Η Πνοη Του Θεου,Η Ακτιστη Ενεργεια Του Αγιου Πνευματος Ειναι Η Ιδια Μ’ Αυτην Που Φυτευεται Στους Χριστιανους Σαν Σπορος Απο Την Εκκλησια Κατα Το Άγιο Βαπτισμα Και Η Οποια, Αν Η Ελευθερια Του Ανθρωπου Επιτρεψει, Βλασταινει Την Αγιοτητα Και Δινει Τους Καρπους Του Αγιου Πνευματος. Αυτό κατά το οποίο ο άνθρωπος πραγματικά Διαφέρει από τα άλλα ζώα είναι ότι αυτός, σε αντίθεση με τα ζώα, έχει τη δυνατότητα να δεχθεί την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Αυτό που δίνει στον άνθρωπο αυτή τη δυνατότητα, πάντως, Δεν Είναι Η Βιολογική Του Ανωτερότητα, Δεν Είναι Η Ανωτερότητα Του Μυαλού.Αυτή τη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος να δεχθεί, αν το θελήσει, την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος δεν τη δίνει σ’ αυτόν τίποτε το φυσικό.Του την δίνει το γεγονός ότι: Ο Ανθρωπος Ειναι Δημιουργημενος Κατ’ Εικονα Του Θεου (Γεν. α΄ 27),

ΔΗΛΑΔΗ ΠΡΟΣΩΠΟ (Γεν. β΄ 7).

“Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χούν από της γής, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος Εις Ψυχήν Ζώσαν”.Μας δίνει εδώ, η Αγία Γραφή,Τρείς Οντολογικές Αλήθειες γιά τον άνθρωπο..

α.- Από την πλάση του Ο Άνθρωπος Είναι Χώμα.β.- Το εμφύσημα ο Θεός το έδωσε σε κάτι που το ονομάζει “Το Πρόσωπον Αυτού”.γ.- Το εμφύσημα είναι “Πνοή Ζωής”, που έκανε τον άνθρωπο “Εις Ψυχήν Ζώσαν”.Δηλαδή: Ο άνθρωπος είναι χώμα (όπως όλα τα κτίσματα), που όμως έχει πρόσωπο επάνω στό οποίο ο Θεός ενεφύσησε “πνοήν ζωής”, που τον έκανε “Ζωντανή Ψυχή”.Γιά να καταλάβουμε καλύτερα τη διάκριση ανάμεσα σε “Ψυχή”, απλώς, και σε “Ζωντανή Ψυχή” πρέπει να θυμηθούμε τα όσα είπε ο Χριστός σ’ αυτόν που ήθελε μέν να τον ακολουθήσει, αλλά ζήτησε την άδεια να πάει πρώτα να θάψει τον νεκρό πατέρα του.Του είπε ο Χριστός:

ΆΦΕΣ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΘΑΠΤΕΙΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΩΝ ΝΕΚΡΟΥΣ

Από αυτό φαίνεται καθαρά ότι ο Κύριος θεωρεί “Νεκρούς” όλους τους ανθρώπους Που Δεν Εχουν Ζωντανη Κοινωνια Με Το Θεο,Ανεξάρτητα Από Το Αν Είναι Βιολογικά Ζωντανοί ή Βιολογικά Νεκροί.Όλοι Ειναι Ουσιαστικα Νεκροι Μονο Που Οι Βιολογικα Ζωντανοι Μπορουν Να Θαψουν Τους Βιολογικα Νεκρους.Επομένως, Αυτό Που Κάνει τον άνθρωπο πραγματικά ζωντανό, αυτό που τον κάνει “Ψυχήν Ζώσαν”, Δεν Είναι Κάτι Που Βρίσκεται Σε Όλους Τους Ανθρώπους.Ειναι Κατι Που Διδεται Μονον Σ’ Αυτους Που Εχουν Την Προαιρεση Να Το Δεχθουν, Σ’ Αυτους Που Το Θελουν Ελευθερα.Δεν είναι ένα φυσικό συστατικό του ανθρώπου, όπως θά ήταν η ψυχή,Αλλα Μια Υπερφυσικη Θεια Δωρεα Και Ενεργεια, Η Δωρεα Και Ακτιστη Ενεργεια Της Χαριτος Του Αγιου Πνευματος.

Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ: Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, 

όπως τόσο παραστατικά το δίδαξε ο άγιος Σεραφείμ στό μαθητή του Μοτοβίλωφ.Γι’ αυτό είμαστε δημιουργημένοι και σ’ αυτό είμαστε καλεσμένοι.

Ι΄ – Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ.

Που βρίσκεται ο Παράδεισος; Τι έγινε, τέλος πάντων, έκείνος ο Παράδεισος όπου έζησε ο Αδάμ και η Εύα και όπου περπατούσε ο Θεός; Τι σχέση έχει ο παλιός εκείνος Παράδεισος με αυτόν που περιμένουμε στον Μέλλοντα Αώνα της Καινής Γής; Τι σχέση έχει με τη νέα Ιερουσαλήμ; 

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΚΤΙΣΤΗ ΘΕΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.ΚΑΘΕ ΑΓΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.

Η εκκλησία του Χριστού είναι Παράδεισος.Στη ζωή πολλών αγίων βλέπουμε τον κόσμο γύρω τους να Μεταμορφώνεται σε μια γωνιά του αρχαίου Παραδείσου, κυρίως τον κόσμο των άλογων όντων.Τα ζώα και τα φυτά συμπεριφέρονται σαν κι αυτά που βρίσκονταν στον Παράδεισο.Το ίδιο συμβαίνει και στους ανθρώπους με Καλή Προαίρεση.Ακόμη και η φύση αποκτά παραδείσιες ιδιότητες.Η φωτιά δεν τους καίει, περπατούν πάνω στα νερά, πετούν στον αέρα, τα δηλητήρια δεν τους πειράζουν, οι αρρώστιες θεραπεύονται, το κρύο δεν τους ενοχλεί.Η Χάρις του αγίου Πνεύματος ακτινοβολεί γύρω τους και ευεργετεί τη γύρω τους κτίση.Ο αρχαίος Παράδεισος ήταν ένας συγκεκριμένος, καλά καθορισμένος και σαφώς περιγραμμένος τόπος σε ορισμένο γεωγραφικό χώρο.“

Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον εν Εδέμ κατά ανατολάς”.Η υπόλοιπη γή ήταν στην κατάσταση που την ξέρουμε.Ο Παράδεισος ήταν μία νησίδα της Χάρης του Θεού πάνω στη γή.Έξω από τον Παράδεισο τα ζώα συνέχιζαν να τρώνε το ένα το άλλο, τα φυτά να μαραίνονται και να αποσυντίθενται, η ζωή ήταν όπως πάντα και όπως θά συνεχίσει να είναι μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΞΕΝΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΦΑΝΕΙ ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΟ ΕΙΝΑΙ: ΟΤΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΔΕΝ ΖΟΥΣΑΝ ΜΟΝΟ ΖΩΑ ΚΑΙ ΦΥΤΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΠΛΗΘΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Εν τούτοις, η Αγία Γραφή μας αφήνει σαφώς να εννοήσουμε την πραγματικότητα αυτή, αρκεί να προσέξουμε λίγο μελετώντας την: Όταν ο Θεός, μετά την παρακοή, “εξέβαλε τον Αδάμ και κατώκησεν αυτόν απέναντι του παραδείσου της τρυφής”,

Ο ΑΔΑΜ ΚΑΙ Η ΕΥΑ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟΝ ΚΑΪΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΆΒΕΛ.

Στη συνομιλία του Κάιν με το Θεό, μετά την αδελφοκτονία, ακούμε τον Κάϊν να λέγει στό Χριστό:“Ει εκβάλεις με σήμερον από προσώπου της γής και από προσώπου σου κρυβήσομαι, και έσομαι στένων και τρέμων επί της γής,Και Έσται Πάς Ο Ευρίσκων Με, Αποκτενεί Με.Και είπεν αυτώ Κύριος ο Θεός: ουχ ούτως, Πάς Ο Αποκτείνας Κάιν επτά εκδικούμενα παραλύσει. Και έθετο Κύριος ο Θεός σημείον τω Κάιν του μη ανελείν αυτόν Πάντα τον ευρίσκοντα αυτόν”.Ο Χριστός δίνει στον Κάιν “σημείον”, ώστε όποιος τον βρεί να μήν τον σκοτώσει (Γεν. δ΄ 14-15). Σημειον στην πιστη μας ειναι ενα και μοναδικο: Ο Σταυρος. Σφραγισε, Δηλαδη, Ο Θεος Τον Καιν Με Το Σημειο Του Σταυρου, Που Προστατευει Απο Καθε Κακο. Η Αντωνυμια “Πας” Χρησιμοποιειται Αποκλειστικα Για Προσωπα, Δηλαδη Για Ανθρωπους, Ουδεποτε Για Ζωα. Επομενως, Ο Καιν Κινδυνευε Απο Αλλους…. Ανθρωπους.Δεν Υπηρχαν Πανω Στη Γη Μονον Αυτος Και Οι Γονεις Του, Αλλα Και Αλλοι Ανθρωποι.

ΆΛΛΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙΝ.

Ποιά ήταν αυτή; Αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Κάιν Παντρεύτηκε Κάποια Αδελφή Του Ξεχνουν Οτι Ο Αδαμ Και Η Ευα Δεν Απεκτησαν Αλλα Παιδια Μετα Το Θανατο Του Άβελ, Παρά Μόνον Αφού Πέρασαν Διακόσια Τριάντα Χρόνια.“Έγνω δε Αδάμ Εύαν την γυναίκα αυτού, και συλλαβούσα έτεκεν υιόν, και επωνόμαστε το όνομα αυτού Σήθ, λέγουσα: εξανέστησε γάρ μοι ο Θεός σπέρμα έτερον αντί Άβελ όν απέκτεινε Κάιν.Εζησε Δε Αδαμ Τριακοντα Και Διακοσια Ετη, και εγένησε κατά την ιδέαν αυτού και κατά την εικόνα αυτού και επωνώμασε το όνομα αυτού Σήθ. Εγένοντο δε αι ημέραι του Αδάμ, άς έζησε μετά το γεννήσαι αυτόν τον Σήθ, έτη επτακόσια, και εγέννησεν υιούς και θυγατέρας” (Γεν. δ΄ 25 25, ε΄ 3).

Οι θυγατέρες λοιπόν του Αδάμ και της Εύας αναφέρονται… Μονο Μετα Τη Γεννηση Του Σηθ.

Δεν περίμενε, βέβαια, ο Κάιν διακόσια τριάντα χρόνια γιά να παντρευτεί. Εξ’ άλλου η Γένεση αναφέρει τη γυναίκα του Κάιν αμέσως μετά τη συνομιλία που είχε ο Κάιν με το Χριστό και το σφράγισμά του με το σημείο του σταυρού (Γεν. δ΄ 17). Άς αφήσουμε ότι αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Κάιν παντρεύτηκε κάποια αδελφή του Αποδεχονται Σαν Κατι Φυσικο Την Αιμομιξια. Αμέσως μετά τη γέννηση του πρώτου του παιδιού ο Κάιν οικοδόμησε μια ολόκληρη πόλη. “Και έγνω Κάιν την γυναίκα αυτού, και συλλαβούσα έτεκε τον Ενώχ. Και ήν οικοδομών πόλιν και επωνόμασε την πόλιν επί τω ονόματι του υιού αυτού, Ενώχ” (Γεν. δ΄ 17). Γιά ποιούς κατασκευάζει ο Κάιν μια ολόκληρη πόλη; Γιά την τριμελή οικογένειά του;Ποιά ήταν η γυναίκα του Ενώχ;Ο Κάιν ήταν γεωργός και ο Άβελ ποιμήν προβάτων. Στους άμεσους απογόνους του Κάιν βρίσκουμε κτηνοτρόφους, τον εφευρέτη του ψαλτηρίου και της κιθάρας, σιδηρουργούς, όπως ο Θόβελ, που “ήν σφυροκόπος χαλκεύς χαλκού και σιδήρου” (Γεν. δ΄ 22).  Όλα αυτά πρίν αποκτήσουν ο Αδάμ και η Εύα τον τρίτο τους γυιό, τον Σήθ.Είμαστε, δηλαδή, στη σχετικά πρόσφατη γιά την ανθρωπότητα Εποχή Του Σιδήρου, ενώ ακόμη ο Αδάμ και η Εύα ζούν. Αν υπολογίσουμε τα χρόνια της ζωής του Αδάμ και των απογόνων του βρίσκουμε ότι ο Αδάμ πρέπει να έχει ζήσει πολύ πρόσφατα, Δηλαδη Περιπου 5500 Χρονια Προ Χριστου. Αυτή είναι πάρα πολύ πρόσφατη περίοδος στην ανθρώπινη ιστορία. Υπηρχαν, Επομενως, Εξω Απο Τον Παραδεισο Οχι Απλως Ανθρωποι,  Αλλα Παρα Πολλοι Ανθρωποι.

ΙΑ΄ – Ο ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΟΣ Γιατί, λοιπόν, τότε λένε τον Αδάμ πρωτόπλαστο; Τι Σημαινει Πρωτοπλαστος;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΑΔΑΜ.Ο πρώτος και ο δεύτερος.Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕ ΣΤΗ ΦΘΟΡΑ,Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΜΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΦΘΑΡΣΙΑ.ΟΥΤΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ, ΟΜΩΣ, ΗΤΑΝ ΧΡΟΝΙΚΑ ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΟΥΤΕ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ.ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΙΧΑΝ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ..

Ο πρώτος Πρωτόπλαστος, ο πρώτος Αδάμ, είναι η αιτία της φθοράς και του θανάτου, αυτός στον οποίον βρίσκονται οι ρίζες της τωρινής κτίσης που βλέπουμε γύρω μας και την οποία αισθανόμαστε πάνω μας και στους άλλους γύρω μας: ανθρώπους, ζώα, φυτά, άστρα. 

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΔΑΜ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ,Ειναι Η Αιτια Της Αναστασης Και Της Αφθαρσιας, Ο Πρωτοτοκος Των Νεκρων Στην Ανασταση Και Την Αιωνιοτητα,Ο Αρχηγος Της Αιωνιας Ζωης,Η Ριζα Της Καινης Κτισης, Της Καινης Γης Και Των Καινων Ουρανων.Ο Αδαμ Δεν Ειναι Ο Βιολογικος,Δεν Ειναι Ο Ιστορικος Προπατωρ Της Ανθρωποτητας, Αλλά.. Ο Οντολογικός Πρωτόπλαστος, Όχι Μόνο Της Ανθρωπότητας, Αλλά Ολόκληρης Της Κτίσης, Είναι Η Ρίζα Του ΣύμπαντοςΌπως Το Βλέπουμε Και Το Ξέρουμε Σήμερα. Ειναι Ο Διαλεγμενος Απο Το Θεο Ανθρωπος, Που Ανακεφαλαιωσε Στο Προσωπο Του Ολοκληρη Την Κτιση,ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΠΛΑΣΕ Ο ΘΕΟΣ Για Να Αντιμετωπισει Τις Συνεπειες Της Επιθεσης Του Αγγελου Σαταν.Αυτης Της Κτισης, Που Ειναι Χωρισμενη Σε Αρσενικα Και Θηλυκα Οντα, Που Φερει Επανω Της Τους Δερματινους Χιτωνες, Την Βιολογικη Μας Φυση, Την Ελξη Των Δυο Φυλων,  Την Αναγκη Της Υλικης Τροφης, Του Πολλαπλασιασμου, Της Αμυνας Και Του Θανατου.Ο Αδαμ Ειναι Ο Αντιπροσωπος Της Κτισης, Αυτος Που Εδειξε Την Κληση Της Κτισης Στην Αιωνια Ζωη Της Αφθαρσιας Στον Παραδεισο,Αλλά Και Την Πτώση Της Κτίσης Στη Ζωή Της Λύπης Και Του Στεναγμού, Τη Ζωή Ανάμεσα Στις Άκανθες Και Τους Τριβόλους, Τη Ζωή Του Ιδρώτα Και Της Αναμονής Του Θανάτου (Γεν. γ΄ 16-19).

Ο ΑΔΑΜ Ειναι Αυτος Που ΕΔΕΙΞΕ ΣΤΟ ΦΘΑΡΤΟ ΤΟΥΤΟ ΚΟΣΜΟ Σε Ποια Δοξα Και Σε Ποια Μακαριοτητα Ειναι Καλεσμενος Ο Ανθρωπος, Πως Ειναι Ο Ανθρωπος Κοντα Στο Θεο, Αλλα Και Σε Ποια Καταντια Κατρακυλαει, Οταν Φυγει Μακρυα Του.

Ο ΑΔΑΜ ΕΔΕΙΞΕ ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Αλλά Και Πόσο Μικρός Και Τιποτένιος. ΠΟΣΟ ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΣ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ Και Ποσο Μακαριος, Οταν Παραδεχθει Να Μεινει Κατω Απο Τη Θαλπωρη Της Αγαπης Του Πλαστη Του. Ο Αδαμ Ειναι Ο Αρχηγος Του Ανθρωπινου Γενους Στην Αμαρτια, Την Πτωση Και Την Ανυπακοη, Αλλα Και Ο Αρχηγος Του Στην Επιστροφη Στον Πλαστη Του.

ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ.

Είναι ο αρχηγός στην επιστροφή της μετανοίας, Γιατι Πρωτος Επεστρεψε Στον Κυριο, Απ’ Ολους Τους Αμαρτωλους Της Γης. Ειναι Ο Πιο Αδικαιολογητος Αμαρτωλος Γιατι Κανεις Δεν Απολαυσε Σαν Κι Αυτον Τη Χαρη Του Θεου Και Τον Παραδεισο, Γιατι Κανεις Αλλος Δεν Δεχθηκε Στο Προσωπο Του Αμεσα Το Εμφυσημα Του Αγιου Πνευματος, Γιατι Κανεις Αλλος, Πριν Απ’ Αυτον, Δεν Ειδε Το Χριστο Και Δε Μιλησε Μαζι Του Και Δεν Καθοδηγηθηκε Απο Τις Εντολες Του. Είναι, όμως, Και Ο Διδάσκαλος Της Μετανοίας στην ανθρωπότητα ολόκληρη, ο αρχηγός της επιστροφής των ανθρώπων στον Κύριο και Θεό τους που τον εγκατέλειψαν “Και Ώρυξαν Εαυτοίς Λάκκους Συντετριμμένους”. Ο Αδάμ είναι ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισε το Θεό πρόσωπο πρός πρόσωπο,Το Πρωτο Μελος Της Εκκλησιας Του Χριστου,Ο πρώτος Πατριάρχης του Λαού του Θεού, Ο πρώτος του Λαού εκείνου στον οποίο ήταν “γνωστός ο Θεός”.Γι’ αυτό και η ορθόδοξη εικονογραφία στην εικόνα της Αναστάσεως έχει το Χριστό να σηκώνει πρώτους απ’ όλους τους δικαίους τον Αδάμ και την Εύα.Έχει Υπερτονισθει Η Παρακοη Και Η Πτωση Του Αδαμ Στην Αμαρτια Και Το Θανατο, Αλλα Πολυ Λιγο Προσεχουμε Το Αλλο Μισο Της Ιστοριας, Την Μετάνοια Και Την Επιστροφή Του. Και όχι μόνο την προσωπική του μετάνοια και την προσωπική του επιστροφή,αλλά το γεγονός ότι υπήρξε η πρωτοπορεία όλων των μετανοούντων της γής και ο Αρχηγος Ολων Των Επιστρεφοντων Στο Θεο.Με τον Αδάμ και την Εύα αρχίζει η ιστορία ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ, η ιστορία του λαού εκείνου που γνώριζε το Θεό, ανάμεσα σ’ όλους τους λαούς του κόσμου που τον αγνοούσαν.Ο Αδάμ δεν είναι μόνον ο πρώτος που γνώρισε τον Χριστό, ο πρώτος στην ουσία πιστός Χριστιανός, είναι και ο πρώτος και απώτερος προπάτορας του Χριστού, η αρχή της κατά σάρκα και εν χρόνω γενεαλογίας Του.

ΙΒ΄ – Η ΓΕΝΕΣΗ

Όπως ήδη αναφέρθηκε στην αρχή, το βιβλίο της Γενέσεως χωρίζεται Σε Δύο Ενότητες.Η Πρωτη Ενοτητα,Το Πρωτο Κεφαλαιο Και Οι Τρεις Πρωτοι Στιχοι Του Δευτερου Κεφαλαιου,Αναφέρονται Στη Δημιουργία Του Κόσμου Και Της Ανθρωπότητας Ολόκληρης.Η Δευτερη Ενοτητα, Το Υπολοιπο Βιβλιο, Απο Τον Στιχο 4 Του Δευτερου Κεφαλαιου Μεχρι Το Τελος,Δεν Ειναι Αλλο Απο Την Ιστορια Των Ανθρωπων Εκεινων Στους Οποιους Αποκαλυφθηκε Ο Θεος, Οι Οποιοι Γνωριζαν Το Θεο Και Αμαρταναν Και Μετανοουσαν Ενωπιον Του.

ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΓΟΝΩΝ ΤΟΥ.

Το Πρωτο Κεφαλαιο, Η Πρωτη Ενοτης,Δεν Αναφερει Τιποτε Για Τον Αδαμ Και Την Ευα, Δεν Αναφερει Τιποτε Για Τον Παραδεισο, Δεν Αναφερει Τιποτε Για Το Εμφυσημα, Αναφερει, Ομως, Και Μαλιστα Τονιζει Εντονα, Ότι: 

Ο Ανθρωπος Δημιουργηθηκε Κατ’ Εικονα Της Αγιας Τριαδος: “Και είπεν ο Θεός:Ποιήσωμεν Άνθρωπον Κατ’ Εικόνα Ημετέραν Και Καθ’ Ομοίωσιν, Και Αρχέτωσαν Των Ιχθύων Της Θαλάσσης…”.Ειναι Χαρακτηριστικη Η Εναλλαγη Του Ενικου, Και Του Πληθυντικου, Τοσο Οταν Αναφερεται Στο Θεο, Οσο Και Οταν Αναφερεται Στον Ανθρωπο.

ΑΥΤΗ Η ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

“Και είπεν ο Θεός: (Ενικός) Ποιήσωμεν (Πληθυντικός)Άνθρωπον (Ενικος)κατ’ εικόνα (Ενικός) Ημετέραν (Πληθυντικός)και καθ’ Ομοίωσιν,Και Αρχέτωσαν (Πληθυντικός).”Τι βγαίνει από αυτές τις εναλλαγές ενικού και πληθυντικού;

Ο Θεος Ειναι Ενας (είπεν ο Θεός), Σε Τρία Πρόσωπα (ποιήσωμεν).Το Ιδιο Ειναι Ο Ανθρωπος.

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Ποιήσωμεν Άνθρωπον. Η Φυση Του Ανθρωπου Ειναι, Οπως Και Η Φυση Του Θεου,Μία Και Κοινή Σε Όλα Τα Πρόσωπα. 

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΟΜΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ (Και Αρχέτωσαν).

Η ΕΙΚΟΝΑ, ΟΜΩΣ, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ :

Ο Σαρκωθεις Λογος Του Θεου, “Δι’ Ου Τα Παντα Εγενετο”, Που Ειναι Εικονα Του Θεου Του Αορατου.“Και Εποιησεν Ο Θεος Τον Ανθρωπον, Κατ’ Εικονα Θεου Εποιησεν Αυτον”.Αυτος Ο Ανθρωπος, Που Εγινε Κατ’ Εικονα Θεου, Ειναι Ολος Ο Ανθρωπος,Ολοκληρη Η Ανθρωποτης Και Ο Καθενας Μας Ξεχωριστα Σαν Προσωπο.Όλοι Ειμαστε Δημιουργημενοι Κατ’ Εικονα Θεου,Είτε Το Θέλουμε Είτε Όχι,Και Ολοι Ειμαστε Καλεσμενοι Στο Καθ’ Ομοιωσιν, Στο Να Ομοιασουμε Με Το Θεο.Ειμαστε Ολοι Καλεσμενοι Στη Θεωση, Που Μονον Η Κατοικηση Μεσα Μας Του Αγιου Πνευματος Μας Χαριζει.Όμως, Αν Και Ειμαστε Δημιουργημενοι Ολοι Κατ’ Εικονα Θεου Χωρις Να Ερωτηθουμε,

ΣΤΟ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΔΕΝ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ 

Επιτρεπουμε Το Πνευμα Το Αγιο Να Κατοικησει Μεσα Μας ή Του Κλεινουμε Την Πορτα Της Ψυχης Μας, Ελευθερα.Ειμαστε Εικονες Θεου, οχι φυσικα απο τη βιολογικη μας φυση, Αλλα Γιατι Ο Θεος, Ο Λογος Του Θεου, Ενωθηκε Με Τη Φυση Μας.Η Ενωση Αυτη Του Θεου Και Του Ανθρωπου Στο Προσωπο Του Θεου Λογου Εκανε Την Ανθρωποτητα Κατ’ Εικονα Θεου.Το γεγονός αυτό, Που Δεν Εξαρτάται Από Την Ελεύθερη Βούληση Του Προσώπου Μας, μας έκανε όλους δεκτικούς του Αγίου Πνεύματος. Μας έκανε όλους δοχεία ικανά να δεχθούν και να κρατήσουν τη Χάρη και την Ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.Είμαστε εικόνες Θεού, άρα μπορούμε – Αν Θέλουμε – Να Δεχθούμε και να Κρατήσουμε μέσα μας το Πνεύμα το Άγιο. 

ΘΑ ΤΟ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΟΜΩΣ; ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΔΟΧΕΙΑ ΑΔΕΙΑ ή ΓΕΜΑΤΑ; 

Να Τι Εξαρταται Απο Τη Δικη Μας Προσωπικη Θεληση, Απο Την Προσωπικη Μας Ελευθερια.Και είπεν ο Θεός: Ποιήσωμεν Άνθρωπον Κατ’ Εικόνα Ημετέραν Και Καθ’ Ομοίωσιν.

“Και Εποιησεν Ο Θεος Τον Ανθρωπον, Κατ’ Εικονα Θεου Εποιησεν Αυτον”.Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Και Κάθ’ Ομοίωσιν, Όμως, Όπως Βλέπουμε, Τον Δημιούργησε Μόνον Κατ’ Εικόνα.

ΤΟ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΤΟ ΑΦΗΣΕ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ.

“Ποιήσωμεν… κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν… και εποίησε… κατ’ εικόνα”.Όλοι είμαστε “κατ’ εικόνα Θεού”,Όμως, Δεν Είμαστε Όλοι Καθ’ Ομοίωσιν, Παρά Μόνον Όσοι Το Θέλουν.Όλοι Εχουμε Την Ικανοτητα Να Δεχθουμε Το Πνευμα Το Άγιο,Δεν Θελουμε, Ομως, Ολοι… Να Κατοικησει Μεσα Μας Ο Παρακλητος.Αυτή είναι η διαφορά του κατ’ εικόνα και του καθ’ ομοίωσιν.Το κατ’ εικόνα είναι χαρισμένο στη φύση μας, Λογω Της Ενανθρωπησεως Του Υιου Και Λογου Του Θεου.Το καθ’ ομοίωσιν εναπόκειται..Στό Πρόσωπο Του Καθ’ Ενός Μας, Εξαρτάται Από Την Προσωπική Μας Ελευθερία.Να, όμως, και κάτι άλλο που πρέπει να παρατηρήσουμε στην πρώτη αυτή βασική ενότητα του βιβλίου της Γενέσεως. Γράφει: “Και Εποιησεν Ο Θεος Τον Ανθρωπον, Κατ’ Εικονα Θεου Εποιησεν Αυτον,Αρσεν Και Θηλυ Εποιησεν Αυτους.Η διάκριση σε άρσεν και θήλυ δεν έχει, βέβαια, καμμία σχέση με την εικόνα του Θεού. Ο Θεός δεν διακρίνεται σε άρσεν και θήλυ. Επομενως, Η Διακριση Σε Αρσενικο Και Θηλυκο Ειναι Κατι Το Δευτερευον Και Το Εφημερο, Κατι Το Επιπλαστο Στον Ανθρωπο, Οπως Οι Δερματινοι Χιτωνες Που Του Δοθηκαν Μετα Την Παρακοη.Δημιουργηθηκαμε Αρσενικα Και Θηλυκα, Ανδρες Και Γυναικες Για Να Αντιμετωπισθει Η Διασπαση Που Επεφερε Η Απομακρυνση Απο Τη Χαρη Του Θεου, γιά να αντιμετωπισθεί με μία φυσική δύναμη συνοχής η έλλειψη της Θείας Ενεργείας, που με τη στάση μας διώξαμε.Επομένως, ο άνθρωπος και η κτίση ολόκληρη, όπως είναι σήμερα,Δεν Αντανακλα Τη Βουληση Του Θεου.Δεν είμαστε Δημιουργημένοι όπως θά ήθελε ο Θεός Να Είμαστε Μας δημιούργησε έτσι, όπως είμαστε σήμερα, Γιά Να Μπορέσουμε Να Αντιμετωπίσουμε, άνθρωποι, ζώα, φυτά και άψυχα τις συνέπειες της απομάκρυνσής μας από το δημιουργό μας.

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΦΗΜΕΡΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΥΤΗ, ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΛΘΕΙ, ΓΙΑΤΙ

“Εν Τη Αναστασει Ουτε Γαμουσι Ουτε Εκγαμιζονται Αλλ’ Ως Αγγελοι Του Θεου Εν Ουρανω Εισι” Και Οι Αγγελοι Του Θεου Δεν Εχουν Τη Δικη Μας Διακριση Σε Αρσεν Και Θηλυ.“Και είδεν ο Θεός τα πάντα όσα εποίησε, και ιδού καλά λίαν. Και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωϊ, Ημέρα Έκτη”.“Τα πάντα όσα εποίησεν” ο Θεός, είναι όλα τα δημιουργήματά του, τα παλιά και τα καινούρια και τα μελούμενα, όλα ανεξαιρέτως. 

Η Εκτη Ημερα Σημειωνει Την Ολοκληρωση Της Δημιουργιας.Δεν πρέπει να την βλέπουμε σαν παρελθόν. Είναι και παρελθόν και παρόν και μέλλον, όσο μέλλον υπάρχει ακόμη γιά τον φθαρτό τούτο κοσμο.“Και συνετελέσθησαν ο ουρανός και η γή και πάς ο κόσμος αυτών. Και συνετέλεσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη έκτη τα έργα αυτού, ά εποίησε”.Τα Εργα Του Θεου Ειναι Και Τα Παιδια Που Δεν Γεννηθηκαν Ακομη Και Τα Ζωα Που Δεν Εζησαν Ακομη, Και Τα Φυτα Που Δεν Φυτρωσαν Ακομη, Ολα Συμπεριλαμβανονται Μεσα Σ’ Αυτην Την Εκτη Μερα Της Δημιουργιας. Γιατί αν όσα δημιουργήματα του Θεού δεν γεννήθηκαν ακόμη δεν συμπεριλαμβάνονταν σ’ αυτήν την έκτη μέρα, η Αγία Γραφή Δεν Θά Έλεγε “Και Συνετελέσθησαν Ο Ουρανός Και Η Γή Και Πάς Ο Κόσμος Αυτών”.

ΣΥΝΕΤΕΛΕΣΘΗΣΑΝ ΘΑ ΠΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΑΝ.

Πώς ολοκληρώθηκαν, αφού δεν γεννήθηκαν ακόμη;Όμως, ο Θεός Βλέπει Πέρα Από Το Χρόνο, που βάζει όρια σ’ εμάς, αλλά όχι σ’ Εκείνον.Σ’ αυτή, λοιπόν, την πρώτη ενότητα της Γενέσεως περιγράφεται η Δημιουργία ολόκληρη και η ανθρωπότης ολόκληρη.Οι έξι ημέρες της Δημιουργίας είναι οι μυστικές χρονικές περίοδοι αυτής της δημιουργίας που ξέρουμε, όπως την έπλασε ο Θεός Γιά Να Αντιμετωπίσει Τις Συνέπειες Της Πτώσεως.Η έκτη μέρα είναι η Κορώνα και η ολοκλήρωση της Δημιουργίας σ’ αυτήν την κατάσταση της πτώσεως και της φθοράς.Χρονικα η εκτη μερα Δεν Τελειωσε Ακομη. Ενώ, όμως, η έκτη μέρα δεν τελείωσε ακόμη, γιά μας τους εν χρόνω ζώντες,

Η Έβδομη Μέρα Ήρθε Και Τελείωσε.

ΙΓ΄ – Η ΗΜΕΡΑ Η ΕΒΔΟΜΗ“

Την σήμερον μυστικώς, ο μέγας Μωϋσής προδιετυπούτο, λέγων Και ευλόγησεν ο Θεός, την ημέραν την εβδόμην, τούτο γάρ έστι το ευλογημένον Σάββατον, αύτη εστίν η της καταπαύσεως ημέρα, εν ή κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού ο μονογενής Υιός του Θεού, διά της κατά τον θάνατον οικονομίας, τη σαρκί σαββατίσας και εις ό ήν πάλιν επανελθών διά της Αναστάσεως, εδωρήσατο ημίν ζωήν την αιώνιον, ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος” (Ακολουθία του Μεγάλου Σαββάτου).

Η έβδομη μέρα είναι η γέφυρα που συνδέει τον φθαρτό τούτο κόσμο των έξ ημερών της γενέσεως των πάντων  Με Τον Κόσμο Τον Άφθαρτο Και Αιώνιο Της Ογδόης Ημέρας, Της Ημέρας Που Δεν Έχει Τέλος, Της Ημέρας Της Αιώνιας.Είναι η ημέρα εκείνη κατά την οποία ο Θεός “Κατέπαυσε Από Πάντων Των Έργων Αυτού, Ών Εποίησε”, Δια Της Κατα Τον Θανατον Οικονομιας.  Είναι Η Ημέρα Εκείνου Του Μεγάλου Σαββάτου, Η Ηγιασμενη, Κατα Την Οποια Ο ΚυριοςΑποτελειωσε Ολα Τα Εργα Του,Και Τα Της Δημιουργιας Και Τα Της Σωτηριας. Και Έχοντας Ολοκληρώσει Την Ένωσή Του Με Την Κτίση Του Μέχρι Αυτου Του Θανατου, Είπε Επί Του Σταυρού Εκείνον Τον Τελευταίο Λόγο,¨Τετέλεσται¨ Και Κατοίκησε Το Μνήμα “Τη Σαρκί Σαββατίσας”.Αυτο Το Ευλογημενο Σαββατο Ειναι Που Εφερε Τη Κτιση Ολοκληρη Απο Τη Φθορα Στην Αφθαρσια Και..

“Δια Της Αναστασεως, Εδωρησατο Ημιν Ζωην Την Αιωνιον”.“Και συνετελέσθησαν ο ουρανός και η γή και Πάς Ο Κόσμος Αυτών. Και συνετέλεσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη έκτη τα έργα αυτού, ά εποίησε,  Και Κατέπαυσε Τη Ημέρα Τη Εβδόμη Από Πάντων Των Έργων Αυτού, Ών Εποίησε.Και Ευλογησεν Ο Θεος Την Ημεραν Την Εβδομην Και Ηγιασεν Αυτην Οτι Εν Αυτη Κατεπαυσεν Απο Παντων Των Εργων Αυτου, Ων Ηρξατο Ο Θεος Ποιησαι”(Γεν. β΄ 1-3).