Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τό θέμα τῆς ἀρνήσεως τοῦ Πέτρου, μας λενε οι Πατέρες εἶναι οἰκονομία. Θεωρητικα ηταν αδυνατο  νά πέση σέ τόσο μεγάλο λάθος, ωστε νά ἀρνηθῆ τρεῖς φορές τόν Χριστό.

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς  ρώτησε: Ὑμεῖς δέ τίνα μέ λέγετε εἶναι;

ὁ Πέτρος ὡμολόγησε καί εἶπε:

Σύ εἰ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος.

Καί ὁ Ἰησοῦς ἐγύρισε καί τοῦ εἶπε:

Μακάριος εἶ, Σίμων , ὅτι σάρξ καί αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ’ ὁ Πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος, καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ὁ Πέτρος κατά φύσι ἦταν ζηλωτής καί ἀσυμβίβαστος. Μέσα στήν πανσοφία Του ὁ Θεός, μετά τήν θερμή του ὁμολογία, τόν ἔθεσε θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδή ὅμως ἡ Ἐκκλησία θά ἀγκάλιαζε ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύσι, ὅλους τοὺς χαρακτῆρες, ὄχι μόνο τούς ζηλωτές καί ἰσχυρούς ἀλλά καί τούς ἀσθενεῖς καί ἀδυνάτους, 

ἐπιτρέπει ὁ Κύριος τήν τριπλῆ ἄρνησι. 

 

 

 

 

 

 

Διότι, μήν ξεχνᾶμε οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εἶναι ἀσθενεῖς καί ἀδύνατοι. Οὔτε πέντε ἀνά ἑκατό δέν θά εὕρωμε ἰσχυρούς χαρακτήρας, οἱ ὅποιοι ἀγάπησαν τόν Θεό ἐξ ὁλοκλήρου καί μέ τήν ὁρμή τῆς ἀγάπης τους ἔδειξαν αὐταπάρνησι.

Γι’ αὐτούς τούς ὑπολοίπους ἀσθενεῖς ἔγινε οἰκονομία.

 

 

 

 

 

 

 

Ὁ Πέτρος ὅμως ὡς ζηλωτής καί ἰσχυρός, ποὺ δέν εἶχε μέσα του νόημα συγκαταβάσεως, δέν θά τό καταλάβαινε αὐτό. Ἑπομένως κατ οἰκονομίαν ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά τόν ἀρνηθῆ.  Ὕστερα τόν θεραπεύει μόνος Του. Τόν πλησιάζει καί τοῦ λέει:

Πέτρε, φιλεῖς με; Πέτρε, ἀγαπᾶς με;

Ἐλυπήθη ὁ Πέτρος, δέν τό κατάλαβε. Ἀλλά οἱ τρεῖς ἐρωτήσεις ἦταν :

ἡ θεραπεία τῆς τρισσῆς ἀρνήσεως.

 

 

 

 

 

Μέ τήν τριπλῆ Ὁμολογία, ὁ Πέτρος, ἐξαλειψε τήν ἐνοχή. Ἔμαθε ὅμως ἐκ πείρας, ὅτι καί οἱ ζηλωταί ἀκόμη ἔχουν ἀνάγκη ἐπιεικείας.Τό ἴδιο κάνει ὁ Θεός καί στόν Ἀπ. Παῦλο. Ἐπειδή ἦταν ἡ σπονδυλική στήλη τῆς Ἐκκλησίας, τόν ἀφήνει στήν ἀρχή νά γίνη διώκτης, ἐχθρός καί ὕστερα τόν παίρνει καί αὐτός μέ συναίσθησι βαθυτάτης ταπεινοφροσύνης λέγει:

Οὐκ εἰμί ἱκανός καλεῖσθαι Ἀπόστολος, διότι ἐδίωξα τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἔχω ὅμως ἕνα ἐλαφρυντικό, ὅτι ἀγνοῶν ἐποίησα.

 

 

 

 

 

 

 

Μέ πόση σοφία ὁ Θεός οἰκονομεῖ γιά νά δώση καί σέ μᾶς παρηγοριά. Μέ αὐτό τόν τρόπο συγκαταβαίνει ἡ θεία ἀγαθότης πρός τίς ἀδυναμίες τῶν ἀνθρώπων, ὥστε  καί ἐμεῖς νά φθάσωμε σ αὐτήν.