Και να που ερχεται μια αρρωστια. Τρελλαμενοι απ την αγωνια, την ώρα της Κρίσης, τοτε ειναι που ζητουμε, πιστοι-απιστοι, ενα θαυμα.
Ομως γιατί ζητούμε το θ α ύ μ α ; Μήπως η Θαυματουργία, Είναι Δυνατή Μόνο Με Την Υπόσχεση Της Μετανοιας Δηλαδή Της Ριζικής Αλλαγής Όλης Της Ζωής εκεινου, που ζητά τη βοήθεια του Θεού, ωστε Η Δόξα Του Θεού Να Βρει Χώρο Μέσα Του, Κι Όλη, η Μετέπειτα Ζωή του, Να Συνεχισθεί σ αυτο το Επίπεδο;
Αλλιώτικα, τί νοημα θα ειχε να συνεχίζει να ζεί κανεις οπως πρώτα, απλά βιολογικα συρομενος απ τις καθημερινες καταστασεις μεχρι το Τελος.
Τώρα παλι , ο τ α ν ο Χριστός θέλει να ξυπνήσει κάποιον, του δίνει ένα σημείο Ανώδυνο αρχικά. Ομως αυτά τα ανώδυνα σημεία, δεν τα καταλαβαίνουμε Πόσες φορές δεν λέμε πως σωθήκαμε απο καθαρή τύχη Κι ύστερα πάλι τα ίδια, μέχρι να χτυπήσει η συμφορά
Τότε, κάπως συνερχόμαστε. Τρέχουμε δεξιά κι αριστερά με τον φίλο του φίλου, καλο γιατρό, και ζητάμε εναγώνια την σωτηρία που άλλοτε έρχεται, άλλοτε όχι όμως κάποια στιγμή έρχεται το τέλος, κι όλοι οι φίλοι, αποχαιρετώντας το νεκρό, προς στιγμήν σκέπτονται, πού να βρίσκεται ο φίλος τους,αλλά στο καφεδάκι μετά, επανακάμπτουν όλοι στην τρέχουσα πολιτική και οικονομική αθλιότητα.
Είναι ανηφόρα ο δρόμος της σωτηρίας,και κανείς μας δεν αγαπά τις δυσκολίες. Ποσοι ταλαιπωροι συνανθρωποι βασανιζονται απο μιαν υπερφιαλη εγωϊστικη συμπραξη στο χωρο του επιστητου.Και να ειναι τοσο απλα τα πραγματα.Και να ειναι τοσο δυσκολο να γονατισεις μπροστα Του, μ ενα Κυριε, ελεησον με.
Χαιρετε.
Advertisement