ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ δεν είναι πια μαζί μας.

Πριν 2 χρονια ειχε μιλησει για το θανατο. Ειχε πει τοτε 

Εγώ φοβάμαι λιγότερο τον θάνατο τώρα. Όχι ότι δεν φοβάμαι φοβάμαι σαν τρελός, αλλά λιγότερο από όταν ήμουν έφηβος… Τώρα το πήρα απόφαση, αλλά και πάλι, το πήρα απόφαση επιφανειακά. Δεν λύνεται αυτό το πρόβλημα.

Ένας τρόπος είναι η Εκκλησία. Ένας άλλος είναι η πίστη… Αυτα έλεγε τον Νοέμβριο του 2020 στη συνέντευξή του στην Τασούλα Επτακοίλη για την «Κ».

 

 

 

 

 

 

 

Τελικα αυτο που πιο πολύ μας φοβίζει είναι η διαδικασία του θανάτου παρά το ίδιο το γεγονός. Η πλειοψηφία των ανθρώπων θα αποδεχόταν τον θάνατο εάν υπηρχε η βεβαιότητα ότι θα έρθει όπως ο ύπνος, χωρίς να μεσολαβήσει κάποιο διάστημα φόβου ή αβεβαιότητας

Η αλήθεια είναι ότι συχνά ο θάνατος  περικλείεται από ένα είδος γοητείας  Αυτό που πραγματικά επιθυμούν είναι ν’ απαλλαγούν από κάθε ευθύνη απέναντι στον εαυτό τους, τον θεό, ή τον πλησίον τους και Να επιστρέψουν στην βρεφική ηλικία του ανέμελου παιχνιδιού.

Πολλοί από μας, θα προτιμούσαν να βλέπουν τη ζωή σαν παιχνίδι παρά να ζούν με υπευθυνότητα.Συνεπώς, ο θάνατος λογίζεται σαν ενας τρόπος απελευθέρωσης από τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις της ζωής.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οταν κάποιος ισχυρίζεται ότι δεν φοβάται τον θάνατο θα πρέπει να τον καλέσουμε να αναρωτηθεί μήπως η αποδοχή ή ακόμα και η προσδοκία του θανάτου εκ μέρους του, κρύβει μέσα της τον φόβο για τη ζωή. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η στάση μας απέναντι στον θάνατο άς μήν είναι ρομαντική.

Εάν κοιτάξουμε  το βίο των αγίων θα ανακαλύψουμε μία διαφορετική αντιμετώπιση  του θανάτου.

Η αγάπη τους για τον θάνατο δεν θεμελιώνεται στον φόβο τους για τη ζωή. Οταν ο απόστολος Παύλος γράφει 

εμοί γαρ το ζήν Χριστός και το αποθανείν κέρδος

εκφράζει την απόλυτη καταλλαγή του με τον θάνατο.

Ο θάνατος εμφανίζεται στον Απόστολο εν είδει θύρας που θα τον οδηγήσει στην αιωνιότητα και θα του δείξει τον δρόμο για την πρόσωπο προς πρόσωπο συνάντηση με τον Κύριο που αγαπά.

Αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται με ελπιδοφόρες σκέψεις και ευχολόγια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Για να λαχταρά κανείς τον θάνατο μ αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο και για να μπορεί να τον βλέπει ως το επιστέγσμα της ζωής του θα πρέπει να βιώνει την αιωνιότητα από τούτη τη ζωή.

 

Δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε την αιωνιότητα σαν κάτι που θα έλθει μεταγενέστερα, σαν ένα είδος μελλοντικής ευτυχίας ή μελλοντικής εξασφάλισης. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι απόστολοι έγιναν άφοβοι μόνον όταν οι ίδιοι απ’ αυτή τη ζωή έγιναν μέτοχοι της αιώνιας ζωής. Οσο ακόμα δεν είχαν γίνει μάρτυρες της ανάστασης του Χριστού και παρέμεναν άγευστοι του πνεύματος, ήταν αγκιστρωμένοι στον φόβο της εφήμερης ζωής τους.Αλλά τη στιγμή που έζησαν την εμπειρία του μέλλοντος αιώνος,ο φόβος της απώλειας της επίγειας ζωής τους εξαφανίστηκε.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κατά μία πρακτική έννοια, πεθαίνω σημαίνει χάνω την αυτοσυνειδησία μου και περιπίπτω σε μία κατάσταση λήθης.

 

Αντικρύζουμε τον θάνατο κάθε βράδυ, με εμπιστοσύνη και σιγουριά, οταν πεφτουμε για υπνο.Κι όταν αυτού του είδους ο προσωρινός θάνατος δεν έρχεται τόσο εύκολα, καταφεύγουμε στα υπνωτικα, για να τον συναντήσουμε.

 

Εάν δεν υπήρχε θάνατος σ αυτόν τον κόσμο της αμαρτίας, του κακού και της φθοράς,σιγά-σιγά θα καταλήγαμε στον μαρασμό και την αποσύνθεση χωρίς να είμαστε σε θέση να ξεφύγουμε από τον τρόμο μιας τέτοιας καταστροφής.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μπορεί να πρέπει να υποστούμε έναν θάνατο προσωρινό, που ο απόστολος Παύλος τον περιγράφει ως κοιμηση.

Δεν υπάρχει πλέον εκείνος ο θάνατος που ήταν ο τρόμος του ανθρώπου, ο οριστικός χωρισμός από τον θεό.

Κατ αυτή την έννοια, πράγματι ο θάνατος έχει νικηθεί από τον θάνατο.Εάν ο θεός δεν είναι ο θεός των νεκρών αλλά των ζώντων  τότε όλοι όσοι έφυγαν από τούτη τη γή, ειναι ζωνταντοι εν Χριστω. Κι εμείς μπορούμε να στραφούμε προς αυτούς για συγχώρεση και μεσιτεία.

 

Δεν είναι ποτέ αργά εάν αληθινά πιστεύουμε τον θεό ως θεό των ζώντων.Και ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο θάνατος του σώματος δεν διασπά την σχέση, αφού αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει ζωντανή ανάμεσα σε ανθρώπους που συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν σε τούτη τη ζωή.

 

Ο θανατος δεν ειναι ποτε το τελος.Συνεχίζουμε να ζούμε όταν πεθαίνουμε, ακόμα και σε τούτη τη γή, αφού κληρονομούμε τους καρπούς της επίγειας ζωής και ύπαρξής μας σε όσους ακολουθούν.

 

Χαιρετε.