Η ΘΛΙΨΙΣ ΕΝ ΤΩ ΚΟΣΜΩ..ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Έλεγε κάποιος ότι Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και γι αυτό δεν ανασταίνεται. Ζούμε σε μια κατάσταση συντήρησης. Σε μια μιζέρια. Μάθαμε να καλοπερνάμε στα εύκολα, χωρίς ζόρι και τώρα που ήρθαν τα ζόρια, γιατί την καλοπέραση δεν την κερδίσαμε με τον κόπο μας , η γκρίνια που έρχεται από τις ανασφάλειές μας, έχει γίνει σαν επιδημία.

Ο ένας βουλιάζει τον άλλον.

Δεν ζούμε, απλα υπαρχουμε.

Οπως μια αμοιβαδα. Ζωή υπάρχει μόνο στις σχέσεις. Η ατομική ηθική τακτοποίηση, χωρίς αγάπη, για τους ανθρώπους, χωρίς τουλάχιστον ανοχή, ο ένας για τον άλλον, δεν οδηγεί πουθενά.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η έλλειψη πραγματικών ανθρωπίνων σχέσεων ξεραίνει την ψυχή, την αφήνει χωρίς νόημα και αναγκάζεται να τρέχει σήμερα ο άνθρωπος σε ψυχιάτρους και ψυχολόγους. Παλαιότερα δεν είχαμε ανάγκη από ψυχολόγους,  γιατί ο ένας μιλούσε στον άλλον και υπήρχαν σχέσεις. Δεν είχαμε βέβαια και χρήματα για τέτοιες πολυτέλειες.

 

 

 

 

 

 

Προσπαθούμε Μόνοι Μας Να Τακτοποιηθούμε. Συνειδησιακα Βουλιάζομε συνεχώς και στο τέλος, θέλουμε να διώξουμε το Θεό από τη ζωή μας γιατί, όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι

αν βγάλεις το Θεό, όλα επιτρέπονται.

Κι είναι κι άλλοι που ψάχνουν για τα μεγάλα ονόματα, για να στηριχθούν, και τις περισσότερες φορές τα μεγάλα ονόματα ειδωλοποιούνται και Χριστός   και είδωλα δεν συμβιβάζονται. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Δύση, απ την άλλη, έχει ελαφρυντικά που προσπαθεί να απο-χριστιανικοποιηθεί. Εκεί επικράτησε η αίρεση και ταυτίστηκε με τη σκληρή ηθικολογία, που κούρασε τόσους αιώνες τους ανθρώπους,και θέλουν να απαλλαγούν απ’ αυτό το φορτίο της ¨θρησκείας¨  που δεν ζωοποιεί.

Τους μιμούνται βέβαια και πολλοί δικοί μας άρχοντες,  κυρίως από κόμπλεξ, αλλά και γιατί δεν γεύτηκαν την Ορθοδοξία.

 

 

 

 

 Μεγάλη πλάνη στην εκκλησία μας επικράτησε κατά τον καιρό της τουρκοκρατίας. Μεταφράστηκαν δυτικά κείμενα για την πνευματική δήθεν κατάρτιση του Γένους μας, με τα περί ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης.

Έκανες μια αμαρτία, θα κάνεις μια ενάρετη πράξη για να ικανοποιηθεί η θιγείσα Δικαιοσύνη του Θεού. Αλλοίμονο αν ο Θεός ήταν ¨μπακάλης¨.Και βρίσκεται ο άνθρωπος σε συνεχές άγχος για να τακτοποιήσει τους ¨λογαριασμούς¨ του με τον Θεό.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αμαρτάνουμε, το συνειδητοποιούμε,ζητούμε συγχώρεση από τον Θεό που γνωρίζει τα πάντα, και αν είναι κάτι σημαντικό δια της Εξομολογήσεως  ζητούμε την άφεση της εκκλησίας. Όχι γιατί πράξαμε μια προσωπική αμαρτία, αλλά γιατί αμαρτάνοντας πληγώνουμε το Σώμα του Χριστού την Εκκλησία. 

Αν κάτσουμε να ψειρίζουμε τα καθημερινά, τότε στην προσπάθεια της τακτοποίησής τους, χάνουμε το τραίνο, η ζωή προχωράει.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Εκκλησία μας σε κάθε ακολουθία και κυρίως στη Θεία Λειτουργία προσεύχεται για την άφεση και συγχώρεση των αμαρτιών πάντων των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών και λαμβάνουμε την άφεση όταν αισθανόμαστε μέλη της εκκλησίας μας και δεν αγωνιζόμαστε μόνο για την ατομική μας τακτοποίηση. 

 

 

 

 

 

 

Έχουμε την αλήθεια ανόθευτη αλλά δεν την βιώνουμε.Το πολίτευμα του Χριστιανού εν ουρανοίς υπάρχει.Εμείς προσπαθούμε και απαιτούμε από τους άλλους να χτιστεί ένας κόσμος αγγελικά πλασμένος. Αυτό δεν γίνεται. 

Ο Χριστός μια φορά και για πάντα  μας είπε .

Εν Τω Κόσμω Θλίψιν Έξετε, Αλλά Θαρσείτε Εγώ Νενίκηκα Τον Κόσμον.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Advertisement