ΜΙΜΗΣΟΥ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ….ΑΓΑΠΗΣ..

 

 

Διδάσκαλε α γ α θ έ, τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;

Ο δε είπεν αυτώ∙ τι με λέγεις αγαθόν;Ουδείς αγαθός ει μη είς ο Θεός. Ει δε θέλεις εισελθείν εις την ζωήν,τήρησον τας εντολάς.

Ο Ιησούς δεν δέχεται την προσαγόρευση αγαθός.

Ο Ιησούς αναφέρεται σε μια πραγματικότητα που υπερβαίνει την διάνοια του ανθρώπου και την κατάσταση του κόσμου που κυβερνάται απ’ το κακό .

Οι άνθρωποι γίνονται αγαθοί  στο μέτρο της πραγματικής και αληθινής σχέσης τους με τον Θεό.

Ο νεανίας απαντά.Πάντα ταύτα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου. Εχει τηρήσει τις εντολές από μικρός. Είναι πιστός και φρόνιμος. Ο Ιησούς ζητά.

Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα  και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο  ακολούθει μοι.

Για να ακολουθήσει κανείς τον Χριστό θα πρέπει να τα αφήσει  όλα   πίσω του. Και το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ο πλούτος και όσα συνδέονται μαζί του.

Με τον πλούτο και τις δυνατότητες που προσφέρει, ολόκληρη η ψυχολογία του ανθρώπου μεταλλάσσεται. Η παραίτηση από τον πλούτο και η άρνησή του, αποτελούν ουσιαστικά την άρνηση του μόνου θεού στον οποίο πιστεύουν οι άνθρωποι, κι αυτός είναι ο μαμωνάς.

 

 

 

 

Ευκοπώτερόν εστι κάμηλον δια τρυμαλιας ραφίδος διελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν.

Εύλογα οι μαθητές τότε ρωτούν: Τις δύναται σωθήναι ; 

Η παραίνεση του Ιησού στον νεανία να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να τα δώσει στους φτωχούς,αντανακλά το αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν που δεν μπορεί να τηρηθεί και να εφαρμοστεί ως εντολή που δίνεται έξωθεν ή άνωθεν,διότι η αγάπη ως επιβολή δεν δύναται να υπάρξει.

Αυτή η κατάσταση περιγράφεται στην παραβολή του καλου Σαμαρείτη.

Ο νεανίας και ο νομοδιδάσκαλος διατυπώνουν την ίδια ερώτηση, και ο μεν  νεανίας, όντας πολύ πλούσιος, δεν μπορεί να αφήσει τον πλούτο του, ο δε  νομικός   προκειμένου να δικαιολογήσει την παραπλανητική ερώτησή του προς τον Ιησού, τον ρωτά: 

Τις εστί μου πλησίον; 

Π ώ ς  μπορούμε να ορίσουμε ποιος είναι ο πλησίον; Είναι έννοια δεδομένη ή κάτι που πρέπει να ορίζεται κάθε στιγμή; Είναι ένα θεωρητικό σχήμα, που περιλαμβάνει ανθρώπους με ανάλογες ιδιότητες και χαρακτηριστικά, ή είναι ο κάθε ένας που συναντάμε στο δρόμο μας; 

 

 

Στον δρόμο από την Ιερουσαλήμ προς την Ιεριχώ, ένας άνθρωπος δέχεται επίθεση από συμμορία ληστών.Πρώτα περνά απ’ εκεί ένας ιερέας και κατόπιν ένας λευίτης.Τον βλέπουν και προσπερνούν. Μετά από λίγο περνά και ένας Σαμαρείτης Είναι, κατά τους Ιουδαίους, ένας αιρετικός, ένας μολυσμένος,ο άνθρωπος αυτός στέκεται και Τον σπλαχνίζεται. Τον περιποιείται, καθαρίζοντας τις πληγές του. Τον ανεβάζει στο ζώο του. και τον πηγαίνει στο πρώτο πανδοχείο που συναντούν.

 

 

 

Την επομένη μέρα αφήνει δύο δηνάρια στον πανδοχέα  λέγοντάς του ότι πρέπει να φύγει,και ότι θα ξαναπεράσει και θα τον πληρώσει αν χρειαστούν και άλλα χρήματα.

Ο Σαμαρείτης, αναλαμβάνει τον χτυπημένο άνθρωπο  σωματικά, τον παίρνει στην ¨α γ κ α λ ι ά¨  του και δίνει χρήματα ώσπου να θεραπευτεί. Οι άλλοι δύο προσπερνούν χωρίς καν να τον αγγίξουν. Πιστοί στο γράμμα του Νόμου δεν θέλουν να δουν τον άλλον άνθρωπο έτσι όπως είναι.

Τις ουν τούτων των τριών  πλησίον δοκεί σοι γεγονέναι του εμπεσόντος εις τους ληστάς; Ποιος φέρθηκε ως πλησίον σε έναν άνθρωπο που μισοπεθαμένος κείτονταν στον δρόμο έχοντας χάσει τα πάντα; 

Ο ποιήσας το έλεος  μετ’ αυτού. Ο  πλησίον δεν είναι κάτι αφηρημένο, δεν είναι μόνον ο ομόθρησκος, ο συγγενής, ο ομοϊδεάτης, αλλά ο πάσχων, ο κατατρεγμένος, το  αθώο  θύμα.

Τώρα πλέον είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο πλησίον, και ποια η στάση του ανθρώπου που θέλει να έχει ζωή αιώνια. 

Ο Σαμαρείτης δεν απαιτεί την ευγνωμοσύνη του πληγωμένου ούτε ζητά κάποιο αντάλλαγμα για την βοήθεια που του έδωσε .

Ζούμε μ έ σ α   από  τ ι ς  ζωές των άλλων,και οι ζωές των άλλων είναι που προσφέρουν αυτή την πληρότητα Ος γαρ,εάν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν∙ος δ’ αν απολέσει την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού και του ευαγγελίου σώσει  αυτήν.  Δεν υπάρχει σωτηρία ατομικής ψυχής, καθότι η ψυχή μας προσδιορίζεται από τον πλησίον, τον άλλον.Αν όντας ταπεινωμένοι, απογυμνωμένοι, ηττημένοι, δίχως πρόσωπο, παραδομένοι στην απόγνωση που μας διαλύει, ένας άλλος αναγνωρίσει   σε μας  την εικόνα του, αν μας δώσει πρόσωπο ,¨αυτός ο άλλος¨είναι ο  πλησίον μας και αυτός αναδιαμορφώνει την ψυχή μας. Σε κάθε πράξη προβάλλουμε   πάντα τον εαυτό μας και ο άλλος γίνεται   ο καθρέφτης όπου συνήθως καθρεφτίζεται ο ναρκισσευόμενος εαυτός μας. Ο εαυτός είναι το είδωλο,  η αρχή και το τέλος της ειδωλολατρίας.

Με την ευσπλαχνία ωστόσο μπαίνουμε στη θέση του άλλου, και τούτο μας συνδέει μαζί του. Γι’ αυτό και η προτροπή , αγάπα τον πλησίον σου ως  σεαυτόν, γνωρίζοντας ότι αφετηρία του καθενός είναι πάντα ο εαυτός του. 

Να ζει όμως κανείς μέσα  από  τις ζωές των άλλων και να ανθίζει,μοιάζει με την αγάπη προς τους νεκρούς, που είναι η πιο ανιδιοτελής αγάπη. 

Ο νεκρός  δεν προσφέρει κανέναν καθρέφτη  για τον εαυτό.  Νεανίας και νομοδιδάσκαλος, ρωτούν   τι να κάνουν για να κληρονομήσουν την αιώνια ζωή. Η αιώνια ζωή δεν μπορεί να λογαριαστεί ως καρπός μόνο   προσωπικού μόχθου και αγώνα, ή κάποιων κανόνων που αν τους ακολουθήσει κανείς θα την κερδίσει.  Χωρίς τη χάρη   του Θεού, η μετοχή στην αιώνια ζωή δεν είναι εφικτή. Η αιώνια ζωή είναι μέθεξη,  και συνδέεται άρρηκτα με την αγάπη.

Η αγάπη έχει χαρακτήρα  απόλυτο. Τα όρια του πλησίον είναι απεριόριστα και κάθε άνθρωπος είναι ο πλησίον.

Δεν υπάρχουν φραγμοί και διαχωριστικά τείχη. Αν ο χτυπημένος ήταν κάποιος που ανήκε στην τάξη των ιερέων και των λευιτών, ο ιερέας και ο λευίτης θα έσπευδαν σε βοήθειά του βλέποντας έναν όμοιό  τους να υποφέρει.

Ο Σαμαρείτης, τη στιγμή που χωρίς δεύτερη σκέψη σπεύδει να βοηθήσει τον πληγωμένο, δεν  έχει  καν εαυτό.

Ο Σαμαρείτης είναι ένας αιρετικός,ένας ξένος σ εκείνα τα μέρη, ένα απεχθές υποκείμενο για τους Ιουδαίους.

Παραδίδει τον κακοπαθημένο στα χέρια του πανδοχέα και αναχωρεί. Πορεύου και συ ποίει ομοίως,  λέει ο Ιησούς κλείνοντας την παραβολή.

Με άλλα λόγια

Μ ι μ ή σ ο υ  αυτόν που πορεύεται ως άνθρωπος της αγάπης