ΓΛΥΚΟ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ..ΑΛΛΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ..

 

 

 

 

 

 

 

Πως θα καταλάβουμε έναν ματαιόδοξο  συνάνθρωπό μας;Και μην μου πείτε απλά να κοιτάξω γύρω μου.Δεν θέλω τέτοιες γενικότητες Η απάντηση είναι αφοπλιστική, και αφορά όλους μας.  

 

 

 

 

 

Ο Μ α τ α ι ό δ ο ξ ο ς ,Δεν Δέχεται Κριτική Από Άλλους Δεν καταδέχεται την αυτοκριτική. Εχει ένα ιδιόμορφο σύμπλεγμα ανωτερότητας, το οποίο και αποτρέπει την ίδια την αυτογνωσία.

 

 

 

 

 

Ο ματαιόδοξος δεν παραδέχεται ποτέ ότι έχει κάνει λάθη. Εξάλλου, όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη και τα λάθη των άλλων είναι σίγουρα πιο σοβαρά από τα δικά μας.Ακόμη κι αν κάποτε κάναμε κάποια σοβαρά λάθη,σίγουρα δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι που μας παρέσυραν ή δεν μάς απέτρεψαν από αυτά. 

Ομως τί ακριβώς είναι η Ματαιοδοξία. Το λέει η ίδια λέξη είναι η αναζήτηση της  ανθρώπινης δόξας η σύγχρονη ορολογία, τη ματαιοδοξία τη θέλει, δημοσιότητα ακριβώς αυτή που τα μηδενικά τα κάνει ¨νούμερα¨  επί ζητημάτων τα οποία στερούνται πραγματικής σημασίας. Ματαιοδοξία ακόμη ,είναι η αναζήτηση άσκοπων πραγμάτων, και η ίδια η υπερηφάνεια για ασήμαντα πράγματα. Αντικείμενο της, το Εγώ, το οποίο χρησιμοποιώντας τον αυτάρεσκο ναρκισσισμό και την υπερβολική εκτίμηση των ικανοτήτων του, αποβλέπει στη δημιουργία εντυπώσεων στο κοινωνικό περιβάλλον και, μέσω των εντυπώσεων αυτών, στη συνεχή ικανοποίηση του αισθήματος της αυταρέσκειας.

Είναι ένα έ ν τ ο ν ο    ψυχοναρκωτικό. 

Ο ματαιόδοξος δεν επιζητεί κάτι που θα έκανε τον ίδιο πραγματικά  ευτυχισμένο, αλλά αυτά που επιζητεί το μεγαλύτερο μέρος των συνανθρώπων του. Ετσι λοιπόν, ο ματαιόδοξος αναλώνεται επιζητώντας να αποκτήσει όσο γίνεται περισσότερο  χρήμα, δόξα, εξουσία, κύρος, δύναμη.Ο ματαιόδοξος άνθρωπος επιθυμεί να έχει πάντοτε τον πρώτο λόγο,να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα, να αποδεικνύει διαρκώς ότι είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει αλλά και να απαξιώνει ταυτόχρονα ό,τι δεν είναι σε θέσει να επιτύχειΚι έρχεται κάποτε η στιγμή που  συνειδητοποιεί πόσο μάταια ήταν όλα αυτά. Πως έζησε τη ζωή του με πράγματα που δεν του έδιναν παρά μια επιφανειακή ικανοποίηση, μια επίπλαστη ευτυχία. Πως τίποτα από αυτά τα οποία προσπαθούσε σε ολόκληρη τη ζωή του να έχει δεν του έδινε αληθινή χαρά.Είναι αυτή η αίσθηση που έχουμε λίγο-πολύ όλοι μας κάθε φορά που επιτυγχάνουμε κάτι το οποίο επιθυμούσαμε διακαώς.Κάτι για το οποίο προσπαθήσαμε πάρα πολύ και, όταν τελικά το επιτύχουμε, αισθανόμαστε προσωρινά ικανοποιημένοι και πολύ σύντομα παύουμε να το έχουμε σε εκτίμηση και θέτουμε νέους στόχους  για κάτι περισσότερο από αυτό. Κι έρχεται κάποτε η στιγμή που ο άνθρωπος καταλαβαινει ότι στην πραγματικότητα αυτό που έζησε δεν ήταν η δική του ζωή.

Ήταν η ζωή ενός άλλου μη-πραγματικού ανθρώπου,  ο οποίος τόν κατηύθυνε μια ολόκληρη ζωή. Πάει το μυαλό σας, ποιός μπορεί να είναι ο..ένοχος; 

Όταν όμως το βλεπει  αυτό είναι συνήθως αργά μια και δεν αποκτούμε ποτέ εγκαίρως αυτό που νομίζουμε πως  επιθυμούμε, ώστε να δουμε τη..ματαιότητα του. 

Γι’ αυτό το λόγο, είναι ίσως πιο τυχεροί οι άνθρωποι  εγώ τους λέω σοφούς, ή καλύτερα φωτισμένους που επιτυγχάνουν τους στόχους τους το συντομότερο δυνατό, γιατί έτσι έχουν την ευκαιρία να καταλάβουν νωρίς, πόσο μάταια ήταν όλα αυτά, για τα οποία τόσο προσπάθησαν, τόσο κόπιασαν και τόσα άλλα πράγματα θυσίασαν 

Τότε λες και ανοίγουν τα μάτια της ψυχής τους και βλέπουν μεταξύ άλλων, ποιοι τους περιτριγύριζαν προς ίδιον όφελος, ποιοι τους κολάκευαν απλώς και μόνο για να ικανοποιούν τον ναρκισσισμό και την αυταρέσκειά τους ,ποιοι δεν νοιάζονταν τόσο ώστε να τούς ασκήσουν κριτική , ρισκάροντας έτσι να χαλάσουν τη σχέση τους μαζί τους και ποιός δεν θυμάται το αμίμητο: Οταν ρωτήθηκε ο Ακης απ τον Πρόεδρο τί ώρα ήταν, εκείνος είπε 

Η ωρα που νομίζεις εσύ Πρόεδρε. 

Νοιωθουν όμως και ποιοι είναι αυτοί που νοιάζονταν γι’ αυτούς πραγματικά, ποιοι κατά καιρούς τους κατέκριναν για τις πράξεις τους, όχι επειδή τάχα τους θεωρούσαν κατώτερους ή ήθελαν να υποτιμήσουν την αξία τους , αλλά επειδή πίστευαν πραγματικά σ’ αυτούς και  ήθελαν να τους βοηθήσουν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι,έστω κι αν έτσι ρίσκαραν να χαλάσουν  τη σχέση τους μαζί τους.

Συνειδητοποιούν, εν τέλει, ποιοι είναι οι πραγματικοί  τους φίλοι Τώρα θα μου πείτε,και πώς θα λειτουργήσει ο κόσμος χωρίς αυτή τη κινητήρια δυναμη 

Συμφωνώ.Ας ξαναδούμε αυτά τα ελάχιστα καρρέ απ την πολύ καλή ταινια Τον Δικηγόρο του Διαβόλου, όπου ο φοβερός Αλ Πατσίνο λέει το αφοριστικό ¨χωρίς αμφιβολία, η Ματαιοδοξία είναι η αγαπημένη μου αμαρτία¨

Τώρα αν θέλετε να την πείτε άμετρη φιλοδοξία, ή οτιδηποτε άλλο σχετικό, δικό σας θέμα

Δεν παύει να είναι ομως η αγαπημένη του αμαρτία. 

Καλη..μέρα σας.