Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για τη λεγομένη κοινωνία προσώπων .Ακούμε να μιλούνε για μιαν σωστή κοινωνία προσώπων, σε μια διεφθαρμένη κοινωνία. Λές και η άλλη κοινωνία δεν αποτελείται απο πρόσωπα.
Οι άνθρωποι, πιεζόμενοι απο την οικονομική δυσπραγία, κλείνονται στην φυλακή της φιλαυτίας τους, και απεμπολούν κάθε έννοια κοινωνίας, περιοριζόμενοι σε μιαν απλή επικοινωνία,γι αυτό και η άνθιση της κινητής τηλεφωνίας.Οπου κι αν στρέψεις το βλέμμα , βλέπεις ανθρώπους μ ένα κινητό κολημμένο στ αυτί να μιλούν ακατάπαυστα, προσπαθώντας να γεμίσουν το κενό της κοινωνίας
Αλλά για να δούμε τί ακριβώς είναι αυτή η κοινωνία προσώπων, πού βασίζεται και πού κάνουμε συνήθως λάθος.
Θα δανεισθούμε τη ¨σκέψη¨ του Μητροπολίτου Ναυπάκτου, ο οποίος έχει μιλήσει εκτενέστατα για το ¨πρόσωπο¨.
Κατ’ αρχάς, η φράση ¨κοινωνία προσώπων¨ χρειάζεται ερμηνευτική ανάλυση για το τί ακριβώς σημαίνει, και μάλιστα όταν χρησιμοποιείται κατά το πρότυπο της κοινωνίας των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Κί αυτό γιατί δεν υπάρχει απόλυτη αντιστοιχία μεταξύ κτιστών και ακτίστων.
Έπειτα, το πρόσωπο δεν μπορεί να εκλαμβάνεται συναισθηματικά , ψυχολογικά, φιλοσοφικά, βιολογικά, αλλά κατ’ εξοχήν μυστηριακά και ασκητικά, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι συνδέεται με Την Αναγέννηση Της Υπάρξεως Του Ανθρώπου, και όχι με μιά απλή παρουσία, ούτε και με μιά συναισθηματική αγάπη ή με μιά ελευθερία ως επιλογή του καλού ή του κακού.
Τό ίδιο συμβαίνει και με την φράση ¨κοινωνία προσώπων¨Δέν πρόκειται για μιά συνύπαρξη βιολογική και συζήτηση για διάφορα θέματα.
Γιατί διαφορετικά πώς μπορούμε να εννοήσουμε την ζωή των αγίων ερημιτών αφού δεν ζούσαν στην πράξη την ευχαριστιακή συγκρότηση της Εκκλησίας ως κοινωνίας προσώπων ;
Οι φράσεις
¨εκκλησιαστικός τρόπος υπάρξεως¨ και ευχαριστιακή συγκρότηση της Εκκλησίας ως κοινωνίας προσώπων
μπορεί να νοηθούν μόνο μέσα από την διδασκαλία και την αρχαία πράξη της Εκκλησίας περί. Προσκλαιόντων, Ακροωμένων, Υποπιπτόντων Και Συνισταμένων,
Καθώς Επίσης Και Μέσα Από Την Μέθεξη Της Καθαρτικής, Φωτιστικής Και Θεοποιού Ενεργείας Του Θεού.
Καί βέβαια ποτέ δεν έχει την έννοια της παρουσίας μερικών ανθρώπων στο Ναό, κατά τρόπον συναισθηματικό, οι οποίοι απολαμβάνουν αισθητικά τις εκκλησιαστικές τέχνες και αναλύουν λογικά τα όσα γίνονται στην θεία Ευχαριστία και στην συνέχεια, μετά την θεία Λειτουργία,επιδίδονται με ωραιολογία στο λεγόμενο εκκλησιαστικό κουτσομπολιό μεταξύ τυρού και αχλαδιου .
Επειδή γίνεται πολύς λόγος σήμερα για την ευχαριστιακή ζωή της Εκκλησίας, πρέπει να σημειωθή ότι πράγματι Η Θεία Ευχαριστία Είναι Το Κέντρο Της Εκκλησιαστικής Ζωής,αλλά δεν απομονώνεται από τον ευλογημένο θεσμό της Εκκλησίας γιατί μόνη της η ευχαριστιολογία,απομονωμένη από τον όλο μυστηριακό, ασκητικό και διοικητικό θεσμό της Εκκλησίας είναι μιά διάσπαση της εκκλησιαστικής ζωής.
Μή ξεχνάμε ότι μερικοί Ρώσσοι της διασποράς,υπερτόνισαν την ευχαριστιολογία για να δικαιολογήσουν την διάσπασή τους από την κοινωνία και ενότητα με την εκκλησιαστική διοίκηση.
Πάντως ο λεγόμενος ευχαριστιακός τρόπος της ύπαρξης και η λεγομένη ευχαριστιακή συγκρότηση της εκκλησίας ως κοινωνίας προσώπων , έξω από την θεσμική, μυστική και ασκητική διάσταση της εκκλησιαστικής ζωής είναι ιδεολόγημα, συναισθηματισμός και στο τέλος μιά μαγική προσέγγιση της Εκκλησίας.
Οι δέ γενικεύσεις και οι αφορισμοί δείχνουν μιάν ¨εφηβική ενασχόληση¨ με τα σοβαρά αυτά ζητήματα.
Χαιρετε.
Kosmaser's Weblog 