ΑΓΓΕΙΑΚΗ ΑΝΟΙΑ ΠΟΛΥΕΜΦΡΑΚΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ.. ΣΚΟΛΟΨ ΤΗ ΣΑΡΚΙ…

 

 

 

Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται

είπε ο Χριστός στον Παύλο, όταν Του ζητούσε να τον απαλλάξει απ την αρρώστια που τον βασανιζε

Αρκεί σοι η  χ ά ρ ι ς   μου του είπε. 

Ετσι λοιπόν ο πιστός Χριστιανός, αφήνεται στη Χάρη του Χριστού.Ο άπιστος στη μοίρα   του. Ο άθεος στη λογική   του.

Κι ο ανόητος στο παραλήρημα της ανοησίας του.

 

 

 

 

 

 

 

Η πιό γλαφυρά δραματική περιγραφή για την ανοια, που άκουσα είναι : Ενα ¨μακρύ αντίο¨  στη ζωή.

Πιστεύω πως η άνοια είναι ο φόβος και τρόμος όλων των ενόχων ανεξαιρέτως πολλών και διαφόρων καταχρήσεων ,που λόγω ολιγωρίας, δεν φροντίζουν πριν χτυπήσει η καμπάνα να περισώσουν ό,τι σώζεται.

 

Απ την άλλη τα φάρμακα που χορηγούνται , είναι για λίγο και με παρενέργειες που, κι εδω είναι το τραγικό, μιμούνται τα συμπτώματα της άνοιας.Το πιο κοινό, και συνηθισμένο φάρμακο για τα πρώτα στάδια του Αλτσχάϊμερ, που προκαλεί παρενέργειες  που μιμούνται τα συμπτώματα της άνοιας, είναι ένας Αναστολέας Της Χοληστερινάσης.

 

 

 

 

 

 

Κι εδώ να ξεκαθαρίσουμε κάτι.Το Αλτσχάϊμερ είναι η πιό κοινη μορφή της άνοιας. Μιας αρρώστιας που αλλάζει τη δομή του εγκεφάλου,και σκοτώνει κατα εκατομμυρια  τα κυτταρα του,που εξαρτώνται απο την ακετυλοχολίνη που  είναι ένας  νευρο διαβιβαστης. 

Και τώρα η ουσία του προβλήματος.

Ενα απ τα πολλά ένζυμα που περιδιαβάζουν τα εγκεφαλικά κύτταρα, η ακετυλο-χολινε-στεραση, καταστρέφει τον νευρο διαβιβαστή ακελυλοχολίνη, με αποτέλεσμα τη σταδιακή διακοπή της επικοινωνίας των εγκεφαλικών κυτταρων που έχει σαν αποτέλεσμα την τραγική αλλαγή της συμπεριφοράς στον άνθρωπο.

 

 

Τα αντιψυχωσικά  που χορηγούνται ως κατευναστικά σε ανοϊκούς ιδρυματικούς, που τους εγκαταλείπουν οι δικοί τους σκοτώνουν το μεγαλύτερο αριθμό απ αυτούς ενω βοηθούν ένα 20% εκείνων που τα παίρνουν ,πολύ λιγότερο απο ένα εικονικό φάρμακο, που φτάνει το 30%

Η φαρμακευτικη αντιμετώπιση της ανοιας γίνεται με δύο οικογένειες φαρμάκων.

Τη  ριβαστιγμίνη rivastigmine, που είναι ένας αναστολέας της ακετυλο-και βουτυρυλ-χολινεστεράσης  που  πιστεύεται   ότι διευκολύνει τη χολινεργική νευροδιαβίβαση , και  ενδέχεται να έχει βελτιωτική δράση σε γνωσιακά ελλείμματα σχετιζόμενα με το Alzheimer Και

Την μεμαντίνη memantine, που Ρυθμίζει τη δράση των παθολογικώς αυξημένων τονικών επιπέδων γλουταμινικού που μπορούν να οδηγήσουν σε νευρωνική  δυσλειτουργία. Πηγή: www.galinos.gr

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Και οι δύο οικογένειες φαρμακών σε έρευνα με 1200 ανοϊκους, με ήπια εως μέτρια μορφή Αλτσχαιμερ, δεν άντεξαν τη δοκιμασία του εικονικού φαρμακου placebo.

Σα να λέμε δεν ξεπέρασαν το 30 % του εικονικού φαρμάκου Ισως εδώ θα πρέπει να αναφερθούμε σε μιαν ιδιαιτερότητα της ανοιας, η οποία και συνήθως δημιουργεί σύγχιση ,κατα κυριο λόγο στο περιβάλλον του ανοϊκου.

 

 

 

 

 

 

 

Ενα απλό παράδειγμα.

Ο εγκέφαλος μας λειτουργεί φωτογραφικά. Φωτογραφίζει τα πάντα ,όπως ακριβώς το καινούργιο μας smartphone με την φανταστική κάμερα, που φωτογραφίζει με ριπές ένα θέμα.  Κάθε φωτογραφία έχει δύο, ας πούμε υποπλαίσια.

Ενα το πρόσωπο ή αντικείμενο που βλέπουμε, και Δύο τα συναισθήματα και την δική μας σύνδεση με το συγκεκριμενο θέμα.Τα υποτιθεμενα πλαίσια χαρακτηρίζονται απο τρια  χρώματα.

Πράσινο που δέχεται μια φυσιολογική κατασταση, χωρίς δράση.

Πορτοκαλί όταν η δράση είναι ηπια, και 

Κόκκινο όταν απαιτειται άμεση κι έντονη δράση.

Φαινεται απλή σαν σύλληψη, ομως συμβαίνει ακατάπαυστα κι ασυναίσθητα, χωρίς να το συνειδητοποιούμε,πλην χωρίς αυτή, δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας.

 

 

 

 

 

 

 

Αυτή η συνεχής αλληλουχία φωτογραφιών, είναι ανοιχτή στη σημερινή μέρα μας.Εννοείται οτι υπάρχουν  εκατομμύρια εικόνες που είναι αποθηκευμένες στην  αμυγδαλή  τον Ιπποκαμπο,  την έλικα του προσαγωγίου μας.

Με την πάροδο του χρόνου και της ηλικίας μας, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να έχουμε πρόσβαση  στο αρχειακό αυτό υλικο μας.

 

 

 

Ο εγκέφαλος του ανοϊκου λειτουργεί με το ίδιο τρόπο εκτός  από μια λεπτομέρεια.Οι πρόσφατες φωτογραφίες γεγονότων  δεν έχουν πλαίσια συναισθήματος, όπως είδαμε πριν λίγο, με αποτέλεσμα, να μην μπορεί ο ανοϊκος, να κατανοήσει τις εικόνες, που εξακολουθεί ακατάπαυστα να φωτογραφίζει ο εγκέφαλός του.

Αυτό που μπερδεύει είναι οτι δυστυχώς όλο το παρελθόν είναι ακέραιο  μ ε   πλαίσιο, που σημαίνει οτι δεν υπαρχει το παραμικρό κενό στην αντίληψη κι επαναφορά των παλιων γεγονότων.

Οταν λοιπόν στον ανοϊκο τίθεται μια ερώτηση του άμεσου παρόντος , ας πούμε που έβαλε τα πρεσβυωπικά γυαλιά του δεν καταλαβαίνει, κι αμέσως μπαίνει σε  κοκκινη   κατάσταση που απαιτεί άμεση δράση, που όμως αδυνατεί να ενεργήσει μια και στερείται των συνοδευτικών γεγονότων.

Αρα δεν μπορεί να συνδέσει τα δύο πράγματα, και παραιτειται .Κι αρχίζει το δράμα με τις αντεγκλησεις της συντρόφου του, που δεν θέλει να καταλάβει οτι δεν φταίει ο ανοϊκός στο παραμικρό.

Εχει τη διάθεση να προσφέρει, ας πούμε να  μαγειρέψει.Ομως τα κάνει όλα ανω κάτω, μια κι όπως είπαμε δεν έχει πλαίσιο  η εικόνα της ακαταστασίας που δημιουργεί, κι έτσι νομίζει οτι δεν έχει κάνει τίποτα, κι είναι ήσυχος  με την συνείδησή του. Ομως το ξέσπασμα εναντίον του το καταγράφει ο εγκέφαλός του, σαν μη αποδοχή   του ιδίου, κι έτσι κλείνεται στον εαυτό του, απορρίπτοντας μερα τη μέρα τον ή την  σύντροφό   του.

Η κατανόηση των παραπάνω είναι το κλειδί της επίτευξης γαλήνης στις σχέσεις. Διαφορετικά, με τον καιρό θα οδηγούμαστε σε αλλεπάλληλες συγκρούσεις  χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο.

Χαιρετε.